نمایش مبدأ برای حمله گرگ ها

{{Infobox|title=حمله گرگ ها|image=[[پرونده:1721554674389.png]]|label2=نویسنده|data2=امیرمحمد عباس نژاد|label3=سال انتشار|data3=1403|label4=ناشر|data4=موسسه پیام آزادگان}}
== فرا داده کتاب ==
'''نویسنده''': امیر محمد عباس نژاد                                                                                                                                             

'''ویراستار''': طاهره کیانی[[پرونده:حمله گرگ ها.jpg|بی‌قاب|2x2پیکسل]]

'''صفحه آرایی و صفحه بندی''': مریم مردانی

'''تصویرگر و طراح چاپ''': سید ایمان نوری نجفی

'''سال نشر''': 1403

'''قطع کتاب''': رقعی

'''نوع ماده''': کتاب (خاطره)

== '''معرفی کتاب''' ==
سرهنگ علی‌ شط‌‌نیسانی در اولین روز مرداد ماه 1324 در هویزه خوزستان به دنیا آمد. او بعد از دیپلم وارد ارتش شده و جزو نیروهای لشکر 92 زرهی اهواز شد. علی‌ شط‌‌نیسانی جزو معدود نیروهایی است که در هر دو تجاوز عراق به ایران در سال 1352 و هشت سال دفاع مقدس حضور داشته است.

با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، در منطقه مرزی خوزستان حضور پیدا کرده و به دفاع پرداخته است و در حمله گسترده عراقی‌ها در محاصره قرار گرفته و به اسارت نیروهای عراقی درآمد

اوبه مدت ده سال به عنوان مفقودالاثر در زندان ابوغریب و [[زندان الرشید]] نگهداری شده است. بعد از بازگشت به ایران به بدنه ارتش جمهوری اسلامی ایران برمی‌گردد و بعد از چند سال به دلیل صدمات دوران اسارت و جانبازی بازنشسته می‌شود.

‌در این کتاب، خاطرات ایشان از دوران تحصیل، عضویت در ارتش، حضور در جنگ عراق و ایران در سال 1352، روزهای انقلاب و برخورد مردم با او به عنوان نیروی ارتش شاهنشاهی در خیابان‌ها، خاطراتش از اولین روزهای دفاع مقدس و اسارت در زندان‌های ابوغریب و الرشید تا بازگشت به ایران را می‌توان مطالعه کرد.

== گزیده ای از محتوای کتاب ==
تکه‌ای نان را کندم و به سرباز نابینای عراقی دادم. او هم کورمال کورمال نان را گرفت و بدون اینکه چیزی بگوید، قورتش داد. معلوم بود خیلی گرسنه است، تکه‌ای دیگر کندم و به او دادم. دو سه روز بود که غذا و [[آب]] نخورده بودم. از درد گرسنگی یادم رفته بود. تکه‌ای هم خودم برداشتم و گذاشتم توی دهانم. نان خمیر و خشک‌شده‌ای بود که به زور از گلویم پایین می‌رفت، مجبور شدم کمی آب بخورم تا نان خیس شود. آنقدر سفت و خشک بود که نتوانستم دومین لقمه را بخورم. بقیه را به آن سرباز عراقی دادم و او خورد. لیوان آب را هم دادم تا ته سر کشید.