نمایش مبدأ برای وسایل مخفی شده اسرا از دید بعثی های عراقی


در دوران [[اسارت و اسیران|اسارت]]،  اشیای ممنوعه و وسایلی را [[اسرا]] ازنظر عراقی‌ها مخفی می کردند، «دو نفر مسئول نگه‌داری از المنت بودند تا عراقی‌ها پیدایش نکنند. روزها دو تکه سیم را جدا می‌کردند و هرکدام را یک‌جا توی آسایشگاه مخفی می‌کردند. المنت را هم می‌گذاشتند زیر پایه روشویی داخل آسایشگاه. معمولاً یک ماه که استفاده می‌کردیم، لو می‌رفت و می‌گرفتند می‌بردند. دوباره بچه‌ها می‌گشتند تا سیم پیدا کنند و المنت بسازند و باز همان آش و همان کاسه.»<ref name=":0">ذكریایی، مریم‌سادات (1394). می‌شود از اینجا هم [[فرار]] کرد؟. تهران: امینان.</ref>

== اشیایی كه مخفی می‌شد ==
انواع [[کاغذ در اسارت|کاغذ]] برای نوشتن، مداد و خودکار، نوشته‌های درباره قرآن و احادیث و روایات، بعضی جزوه‌های دست‌ساز کوچک آموزشی و اشیای گران‌قیمت مانند ساعت یا انگشتر، لوازم پزشکی و دارویی، [[رادیو]] و دیگر وسایل ارتباطی غیر از تلویزیونی که خود عراقی‌ها در آسایشگاه‌ها تعبیه کرده بودند، لوازم دست‌ساز [[اسرا]] در انواع و اشکال مختلف خوراکی و پوشاکی و امثال آن ازجمله وسایلی بود كه از دید بعثی‌ها پنهان می‌شد. <blockquote>«صیاد خیلی نگران بود و مدام می‌پرسید: انگشتر یادگاری مادرم را کجا قایم کنم؟ او به‌خاطر مشکل پایش با عصا راه می‌رفت. گفتم: چطوره توی عصات قایم کنی؟ زیر عصا یک قطعه پلاستیکی بود. اگر آن را برمی‌داشتیم، داخلش خالی بود. انگشتر را توی یک نایلون گذاشتیم و با فشار، آن را توی عصا جاسازی کردیم. بعد قطعه پلاستیکی را گذاشتیم سر جایش. شش ماه گذشت، بازرسی‌های پشت هم انجام می‌شد. حتی چندبار عراقی‌ها عصا را از صیاد گرفتند و با همان، توی سروکله خودش و بقیه زدند، اما هیچ وقت شک نکردند که چیزی توی عصا باشد... تا اینکه پایش خوب شد و مجبور شد انگشتر را از توی عصا دربیاورد و آن را تحویل عراقی‌ها بدهد... به ذهنم رسید انگشتر را توی خمیردندان جاسازی کنم. تیوپ خمیردندان را آوردم و یک‌سوم آن را خالی کردم. پرچ آن را باز کردم. انگشتر را گذاشتم توی پلاستیک و از پایین تیوپ، گذاشتم توی آن. بعد پرچ بازشده را بستم و خوب فشار دادم که سفت شود... آنهایی که کاغذ یا مغز مداد داشتند، با همین روش از چشم عراقی‌ها پنهانش می‌کردند... یک مدتی هم انگشتر را توی باغچه توی محوطه [[اردوگاه]] پنهان می‌کرد، اما باغچه جایی نبود که امن باشد... یکی از همشهری‌های صیاد، مهرساز و آدم قابل اعتمادی بود. به او پیشنهاد دادیم و او انگشتر را توی یک نایلون نازک بست و یک مهر عالی برای صیاد درست کرد. انگشتر تا آخر [[اسارت و اسیران|اسارت]] توی مهر جاخوش کرد و ماند. بعد از [[اسارت و اسیران|اسارت]] فهمیدم صیاد، انگشتر را با خودش به ایران آورد.»<ref>ذكریایی، مریم‌سادات (1390). هفت سین روی خاک. مازندران: ساری.</ref>. </blockquote>

== نیز نگاه کنید به ==

* [[مخفیگاه]]
* [[اسرا]]
* [[مکان مخفیگاه]]

== کتابشناسی ==
<references />مریم سادات ذکریایی
[[رده:وسایل مخفی شده اسرا از دید بعثی های عراقی]]
[[رده:مخفیگاه]]
[[رده:اسرا]]
[[رده:اسارت و اسیران]]