مهاجران ملکوت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== فرداده کتاب == | == فرداده کتاب == | ||
{{Infobox|title=مهاجران ملکوت}} | {{Infobox|title=مهاجران ملکوت|image=[[پرونده:مهاجران ملکوت.jpg]]|caption=مجموعه خاطرات معنوی «سید آزادگان»|header1=فراداده کتاب|label2=نویسنده|label3=ویراستار|label4=حروف چین و صفحه آرا|label5=لیتوگرافی، چاپ و صحافی|label6=ناشر|label7=سال نشر|label8=شمارگان|label9=قیمت|label10=تعداد صفحات|label11=شابک|label12=قطع کتاب|label13=نوع ماده|data2=عبدالمجید رحمانیان|data3=بیژن کیانی|data4=مریم مردانی|data5=خجسته، پروانه|data6=پیام آزادگان|data7=1386|data8=2000|data9=15000 ریال|data10=112|data11=978-600-5013-09-02|data12=رقعی|data13=کتاب(خاطره)}} | ||
'''نویسنده:''' عبدالمجید رحمانیان | '''نویسنده:''' عبدالمجید رحمانیان | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۱
کتاب مهاجران ملکوت اولین قسمت از مجموعه خاطرات معنوی است که «سید آزادگان» با زبان شیرین و کلمات جذابش بیان کرده است.
فرداده کتاب
 مجموعه خاطرات معنوی «سید آزادگان» | |
| فراداده کتاب | |
|---|---|
| نویسنده | عبدالمجید رحمانیان |
| ویراستار | بیژن کیانی |
| حروف چین و صفحه آرا | مریم مردانی |
| لیتوگرافی، چاپ و صحافی | خجسته، پروانه |
| ناشر | پیام آزادگان |
| سال نشر | 1386 |
| شمارگان | 2000 |
| قیمت | 15000 ریال |
| تعداد صفحات | 112 |
| شابک | 978-600-5013-09-02 |
| قطع کتاب | رقعی |
| نوع ماده | کتاب(خاطره) |
نویسنده: عبدالمجید رحمانیان
ویراستار: بیژن کیانی
حروف چین و صفحه آرا: مریم مردانی
لیتوگرافی، چاپ و صحافی: خجسته، پروانه
ناشر: پیام آزادگان
سال نشر: 1386
شمارگان: 2000
قیمت: 15000 ریال
تعداد صفحات: 112
شابک: 2- 09- 5013- 600 - 978
قطع کتاب: رقعی
نوع ماده: کتاب(خاطره)
معرفی کتاب
کتاب حاضر اولین قسمت از مجموعه خاطرات معنوی است که «سید آزادگان» آن عارف و عالم و پارسای مجاهد و خستگی‌ناپذیر با زبان شیرین و کلمات جذابش بیان کرده است.
گزیده‌ای از محتوای کتاب
ازقضا، فصل زمستان بود و برف زيادی باريده بود. صبح زود به قصد مدرسه كفش‌هايم را پوشيدم و برای اينكه به مدرسه برسم بايد مسافتی را پياده طی میكردم. بالأخره سر كلاس درس رفتم، ولی ذهنم مشغول حرف‌هاي مادرم بود. درس كه تمام شد دست خالی به خانه برگشتم و رفتم در جای خودم زير كرسی نشستم و لحاف را روی سرم كشيدم. آب سماور میجوشيد و من از خجالت خيس عرق شده بودم. يك باره صدای مادرم را شنيدم كه گفت: «آقا مجتبی بلند شو و شام بخور!» گفتم: «مگر چيزی هست كه بخوريم؟» گفت: «يك نفر قبل از شما آمد و يك سبد ميوه با يك ظرف غذا آورد و گفت: اين را آقا مجتبی فرستاده. مگر شما به آن شخص نداده بودی كه بياورد؟» [۱].