ممد یزدی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''خاطرات جانباز و آزاده یزدی، محمد دهقانی‌فیروزآبادی، است.''' | '''خاطرات جانباز و آزاده یزدی، محمد دهقانی‌فیروزآبادی، است.''' | ||
== | == فراداده کتاب == | ||
{{Infobox|title=ممد یزدی}} | {{Infobox|title=ممد یزدی|image=[[پرونده:ممد یزدی..jpg]]|caption=خاطرات جانباز و آزاده یزدی، محمد دهقانی‌فیروزآبادی|header1=فراداده کتاب|label2=نویسنده|label3=ویراستار|label4=صفحه‌آرا|label5=لیتوگرافی، چاپ و صحافی|label6=نوبت و سال چاپ|label7=شمارگان|label8=قیمت پشت جلد|label9=تعداد صفحات|label10=شابک|label11=قطع کتاب|label12=نوع ماده|data2=یوسف بدرالدین|data3=طاهره کیانی|data4=مریم مردانی|data5=ایرانا|data6=اول، 1399|data7=1000|data8=390000 ریال|data9=340 صفحه|data10=978-600-5013-38-2|data11=رقعی|data12=کتاب(خاطره)}} | ||
'''نویسنده:''' یوسف بدرالدین | '''نویسنده:''' یوسف بدرالدین | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۵۱
خاطرات جانباز و آزاده یزدی، محمد دهقانی‌فیروزآبادی، است.
فراداده کتاب
 خاطرات جانباز و آزاده یزدی، محمد دهقانی‌فیروزآبادی | |
| فراداده کتاب | |
|---|---|
| نویسنده | یوسف بدرالدین |
| ویراستار | طاهره کیانی |
| صفحه‌آرا | مریم مردانی |
| لیتوگرافی، چاپ و صحافی | ایرانا |
| نوبت و سال چاپ | اول، 1399 |
| شمارگان | 1000 |
| قیمت پشت جلد | 390000 ریال |
| تعداد صفحات | 340 صفحه |
| شابک | 978-600-5013-38-2 |
| قطع کتاب | رقعی |
| نوع ماده | کتاب(خاطره) |
نویسنده: یوسف بدرالدین
ویراستار: طاهره کیانی
صفحه‌آرا: مریم مردانی
لیتوگرافی، چاپ و صحافی: ایرانا
نوبت و سال چاپ: اول، 1399
شمارگان: 1000
قیمت پشت جلد: 390000 ریال
تعداد صفحات: 340 صفحه
شابک: 2-38-5013-600-978
قطع کتاب: رقعی
نوع ماده: کتاب(خاطره)
معرفی کتاب
ممد یزدی خاطرات جانباز و آزاده یزدی، محمد دهقانی‌فیروزآبادی، است. این کتاب به اهتمام یوسف بدرالدین در 14 فصل به‌نگارش درآمده است.محمد دهقانی فیروز آبادی در عملیات فتح‌المبین، درحالی‌که به‌شدت مجروح بود، به اسارت نیروهای عراقی درآمد. سال‌های اسارت ایشان در اردوگاه رمادی 1 و اردوگاه رمادی 2 سپری شد.
گزیده‌ای از محتوای کتاب
تنها دو تا پتوی كهنه داشتیم که، وقت خوابیدن، یکی را زیرمان پهن می‌کردیم و دایره‌وار به حالت سجده روی آن خم می‌شدیم و پتوی دیگر را به پشتمان می‌انداختیم. با این حال، باز هم نصف کمرمان از پتو بیرون می‌زد و باتوجه‌به سرمای شدید بودونبودش برایمان فرقی نمی‌كرد. یک پتو حتی برای گرم‌شدن یک نفرمان هم کافی نبود، اما حداقل تخیّل گرم شدنمان را قلقلک می‌داد.[۱]