قصعه(ظرف): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
سالمینژاد<ref>سالمینژاد، عبدالرضا (1386). دانستنیهای آزادگان، چ دوم. تهران: پیام | کرمی<ref>کرمی، حسین (1389). [[اردوگاه]] سوم. تهران: [https://www.mfpa.ir/ پیام آزادگان]،ص.47-48.</ref> در مورد این ظرف چنین بیان میکند:<blockquote>«قصعه که صحیح آن قَصعه است و برخی [[اسرا]] به آن قُصوِه نیز میگفتند، ظرفی است به طول 40 و عرض 25 سانتیمتر، که دیوارههای آن 5 سانتیمتر ارتفاع داشت. این ظرف مختص به 10 نفر بود که بهوسیله آن غذا میگرفتند.»</blockquote>سالمینژاد<ref>سالمینژاد، عبدالرضا (1386). دانستنیهای آزادگان، چ دوم. تهران: [https://www.mfpa.ir/ پیام آزادگان]،ص.79.</ref>، بیان میکند: <blockquote>«بهخاطر کمبود ظروف غذاخوری، [[اسرا]] گروههای غذایی ده یا دوازده نفرهای بین خود تشکیل میدادند و در هر دو یا سه وعده غذای روزانه، همسفره بودند ... ابتدای [[اسارت و اسیران|اسارت]] هر ظرف غذا برای 12 نفر بود که بعدها سهمیهای شامل یک لیوان، یک بشقاب و یک قاشق از جنس روی تعلق گرفت.» </blockquote> | ||
نیز نگاه کنید به | == نیز نگاه کنید به == | ||
* [[تغذیه]] | |||
== کتابشناسی == | |||
<references />سهیلا علی ین | <references />سهیلا علی ین | ||
[[رده:قصعه(ظرف)]] | |||
[[رده:ابتکارات و خلاقیت در آشپزی]] | |||
[[رده:ابتکارات و خلاقیت در ساخت ابزار مورد نیاز]] | |||
[[رده:قاشق در اسارت]] |
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۵۶
کرمی[۱] در مورد این ظرف چنین بیان میکند:
«قصعه که صحیح آن قَصعه است و برخی اسرا به آن قُصوِه نیز میگفتند، ظرفی است به طول 40 و عرض 25 سانتیمتر، که دیوارههای آن 5 سانتیمتر ارتفاع داشت. این ظرف مختص به 10 نفر بود که بهوسیله آن غذا میگرفتند.»
سالمینژاد[۲]، بیان میکند:
«بهخاطر کمبود ظروف غذاخوری، اسرا گروههای غذایی ده یا دوازده نفرهای بین خود تشکیل میدادند و در هر دو یا سه وعده غذای روزانه، همسفره بودند ... ابتدای اسارت هر ظرف غذا برای 12 نفر بود که بعدها سهمیهای شامل یک لیوان، یک بشقاب و یک قاشق از جنس روی تعلق گرفت.»
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ کرمی، حسین (1389). اردوگاه سوم. تهران: پیام آزادگان،ص.47-48.
- ↑ سالمینژاد، عبدالرضا (1386). دانستنیهای آزادگان، چ دوم. تهران: پیام آزادگان،ص.79.
سهیلا علی ین