آوارگان اردوگاه مردمی التاش: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « ===مقدمه=== آوارگان جنگی در سطح گسترده به کسانی گفته می‌شود که در زمان جنگ، زندگی و کاشانه خود را رها و به جاهای امن مهاجرت كنند. آوارگان جنگ‌‌زده افرادی غیرنظامی هستند که کشورشان مورد تهاجم و جنگ واقع شده، خودشان به‌همراه خانواده و فرزند...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:2177121 726.jpg|بندانگشتی|آوارگان جنگ]] | |||
[[آوارگان، اردوگاه|آوارگان جنگی]] در سطح گسترده به کسانی گفته می‌شود که در زمان جنگ، زندگی و کاشانه خود را رها و به جاهای امن مهاجرت كنند. آوارگان جنگ‌‌زده افرادی غیرنظامی هستند که کشورشان مورد تهاجم و جنگ واقع شده، خودشان به‌همراه [[خانواده]] و فرزندان به [[اسارت و اسیران|اسارت]] نیروهای دشمن درآمدند و در اردوگاه‌های کشورِ متجاوز نگهداری می‌شوند. بیشتر این اردوگاه‌ها تحت‌نظر [[صلیب سرخ]] بودند و آوارگان طبق قانون ژنو امكان ادامه زندگی عادی را دارند. [[اردوگاه مردمی التاش]] محل نگهداری [[آوارگان، اردوگاه|آوارگان]] جنگ زده بود. | |||
== | == [[اردوگاه مردمی التاش]] == | ||
[[اردوگاه مردمی التاش|اردوگاه التاش]] در 1359 در بیابانی لم‌یزرع واقع در 40 کیلومتری شهر رمادی تأسیس شد. مردم ساکن این [[اردوگاه]] تا قبل از حمله عراق به کویت، کُردهای ایرانی [[اسیران جنگ|اسیرشده]] یا [[پناهندگی به کشور عراق|پناهنده]] بودند. این [[خانواده|خانواده‌های اسیر]] در زمینی وسیع و محصور در آلونک‌های خشتی و حلبی خودساخته یا در چادرها به‌سختی زندگی می‌کردند. خرج زندگی‌شان را هم باید خودشان تأمین می‌كردند<ref name=":1">یوسف‌زاده، احمد (1393). هفده سالگی‌ام. تهران: پیام آزادگان،ص.129-130</ref>. نبود [[امکانات]] بهداشتی یکی از مشکلات عدیده این [[اردوگاه]] بود. افرادی که در این اردوگاه‌های مردمی نگهداری می‌شدند؛ می‌توانستند روزها برای امرار معاش از [[اردوگاه]] خارج شوند، برای کارگری به شهر رمادی بروند و شب برگردند. کسانی اجازه خروج داشتند که [[خانواده|خانواده‌هایشان]] در [[اردوگاه]] ساکن و گروگان بودند<ref name=":1" /> . با شروع [[جنگ تحمیلی عراق علیه ایران|جنگ تحمیلی]] نیز تعدادی از آوارگان روستاهای مرزی ثلاث باباجانی ایران، که موفق به [[فرار]] نشده بودند، به اردوگاه‌های مردمی مرزی در عراق، که تحت‌نظر [[صلیب سرخ]] جهانی بود، کوچ داده شدند. | |||
اردوگاه التاش در 1359 در بیابانی لم‌یزرع واقع در 40 کیلومتری شهر رمادی تأسیس شد. مردم ساکن این [[اردوگاه]] تا قبل از حمله عراق به کویت، کُردهای ایرانی اسیرشده یا پناهنده بودند. این خانواده‌های اسیر در زمینی وسیع و محصور در آلونک‌های خشتی و حلبی خودساخته یا در چادرها به‌سختی زندگی می‌کردند. خرج زندگی‌شان را هم باید خودشان تأمین می‌كردند<ref name=":1">یوسف‌زاده، احمد (1393). هفده سالگی‌ام. تهران: پیام آزادگان،ص.129-130</ref>. نبود [[امکانات]] بهداشتی یکی از مشکلات عدیده این [[اردوگاه]] بود. افرادی که در این اردوگاه‌های مردمی نگهداری می‌شدند؛ می‌توانستند روزها برای امرار معاش از [[اردوگاه]] خارج شوند، برای کارگری به شهر رمادی بروند و شب برگردند. کسانی اجازه خروج داشتند که خانواده‌هایشان در [[اردوگاه]] ساکن و گروگان بودند<ref name=":1" /> . با شروع جنگ تحمیلی نیز تعدادی از آوارگان روستاهای مرزی ثلاث باباجانی ایران، که موفق به [[فرار]] نشده بودند، به اردوگاه‌های مردمی مرزی در عراق، که تحت‌نظر [[صلیب سرخ]] جهانی بود، کوچ داده شدند. نیز نگاه کنید به [[آوارگان، اردوگاه]] | == نیز نگاه کنید به == | ||
* [[آوارگان، اردوگاه]] | |||
* [[آوارگان پاسگاه مرزی تنومه]] | |||
* [[آوارگان اردوگاه رمادی]] | |||
* [[آوارگان اردوگاه موصل]] | |||
* [[آوارگان اردوگاه العماره]] | |||
* [[آوارگان زندان الرشید]] | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | <references /> | ||
وحید آقا کرمی | وحید آقا کرمی | ||
[[رده:آوارگان اردوگاه مردمی التاش]] | |||
[[رده:آوارگان، اردوگاه]] | |||
[[رده:اردوگاه مردمی التاش]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۲۰
آوارگان جنگی در سطح گسترده به کسانی گفته می‌شود که در زمان جنگ، زندگی و کاشانه خود را رها و به جاهای امن مهاجرت كنند. آوارگان جنگ‌‌زده افرادی غیرنظامی هستند که کشورشان مورد تهاجم و جنگ واقع شده، خودشان به‌همراه خانواده و فرزندان به اسارت نیروهای دشمن درآمدند و در اردوگاه‌های کشورِ متجاوز نگهداری می‌شوند. بیشتر این اردوگاه‌ها تحت‌نظر صلیب سرخ بودند و آوارگان طبق قانون ژنو امكان ادامه زندگی عادی را دارند. اردوگاه مردمی التاش محل نگهداری آوارگان جنگ زده بود.
اردوگاه مردمی التاش
اردوگاه التاش در 1359 در بیابانی لم‌یزرع واقع در 40 کیلومتری شهر رمادی تأسیس شد. مردم ساکن این اردوگاه تا قبل از حمله عراق به کویت، کُردهای ایرانی اسیرشده یا پناهنده بودند. این خانواده‌های اسیر در زمینی وسیع و محصور در آلونک‌های خشتی و حلبی خودساخته یا در چادرها به‌سختی زندگی می‌کردند. خرج زندگی‌شان را هم باید خودشان تأمین می‌كردند[۱]. نبود امکانات بهداشتی یکی از مشکلات عدیده این اردوگاه بود. افرادی که در این اردوگاه‌های مردمی نگهداری می‌شدند؛ می‌توانستند روزها برای امرار معاش از اردوگاه خارج شوند، برای کارگری به شهر رمادی بروند و شب برگردند. کسانی اجازه خروج داشتند که خانواده‌هایشان در اردوگاه ساکن و گروگان بودند[۱] . با شروع جنگ تحمیلی نیز تعدادی از آوارگان روستاهای مرزی ثلاث باباجانی ایران، که موفق به فرار نشده بودند، به اردوگاه‌های مردمی مرزی در عراق، که تحت‌نظر صلیب سرخ جهانی بود، کوچ داده شدند.
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
وحید آقا کرمی