ادبیات در اسارت: تفاوت میان نسخه‌ها
A-hamidian (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
====[[شعر در اسارت|شعر]]==== | ====[[شعر در اسارت|شعر]]==== | ||
در سراسر دوران [[اسارت در شعر|اسارت]]، شاعران اسیر با سرودن اشعار در قالب‌های مختلف و با مضامین سیاسی، اجتماعی، انقلابی، دینی، عرفانی و طنز خدمات چشمگیری به هم‌بندان خود کردند و نقش بسزایی در حفظ روحیه آنان داشتند. این اشعار در قالب غزل، قصیده، مثنوی، چهارپاره، رباعی و شعر نو سروده شدند و بسته به میزان تسلط شاعر به شعر در سطوح مختلف قابل ارزیابی است. | در سراسر دوران [[اسارت در شعر|اسارت]]، شاعران اسیر با سرودن اشعار در قالب‌های مختلف و با مضامین سیاسی، اجتماعی، انقلابی، دینی، عرفانی و طنز خدمات چشمگیری به هم‌بندان خود کردند و نقش بسزایی در حفظ روحیه آنان داشتند. این اشعار در قالب غزل، قصیده، مثنوی، چهارپاره، رباعی و شعر نو سروده شدند و بسته به میزان تسلط شاعر به [[شعر در اسارت|شعر]] در سطوح مختلف قابل ارزیابی است. | ||
در برخی از اردوگاه‌ها، به‌سبب شرایط امنیتی، شاعر یا شاعران جز برای فعالان و مدیران فرهنگی شناخته‌شده نبودند و اشعار آنان بدون ذکر نام سراینده در مناسبت‌ها خوانده می‌شد، ولی در اردوگاه‌هایی که فضای تقریباً مساعدی حاکم بود، همه افراد شاعر را می‌شناختند و اشعارشان را معمولاً خودشان می‌خواندند و اگر امکان حضور شاعر برای خواندن شعر نبود، نام او بهعنوان سراینده شعر بیان می‌شد. البته در اشعاری با مضامین | در برخی از اردوگاه‌ها، به‌سبب شرایط امنیتی، شاعر یا شاعران جز برای فعالان و مدیران فرهنگی شناخته‌شده نبودند و [[شعر در اسارت|اشعار]] آنان بدون ذکر نام سراینده در مناسبت‌ها خوانده می‌شد، ولی در اردوگاه‌هایی که فضای تقریباً مساعدی حاکم بود، همه افراد شاعر را می‌شناختند و اشعارشان را معمولاً خودشان می‌خواندند و اگر امکان حضور شاعر برای خواندن شعر نبود، نام او بهعنوان سراینده [[شعر در اسارت|شعر]] بیان می‌شد. البته در [[اشعار سیاسی در اسارت|اشعاری با مضامین سیاسی]]، نام شاعر برده نمی‌شد؛ مگر اینکه خود او به این کار رضایت می‌داد. | ||
در برخی اردوگاه‌ها شاعران با یکدیگر ارتباط نداشتند. ولی در بعضی اردوگاه‌ها شاعران بهصورت پنهانی، نشست‌های ادبی برگزار می‌کردند و اشعار خود را برای یکدیگر می‌خواندند و آنها را نقد می‌کردند. این نشست‌ها در پرورش استعدادها و غنای اشعار و همچنین روحیه دادن به اسیران در اردوگاه مؤثر بود. ازجمله در اردوگاه‌های موصل، شاعران با هم ارتباط داشتند و حتی در اردوگاه موصل 1 انجمن شعر تشکیل شد و بهصورت هفتگی نشست‌هایی برگزار می‌شد. در این انجمنِ مخفی، مدیران فرهنگی [[اردوگاه]] ازطریق رابط خود، که از اعضای انجمن بود، به هر مناسبتْ شعر سفارش می‌دادند و رابط از اعضای انجمن می‌خواست در زمینه موردنظر شعر بسرایند و پس از آماده شدن شعر و نقد آن، در اختیار مسئول فرهنگی [[اردوگاه]] قرار داده می‌شد و او نیز آن را در اختیار مسئولان فرهنگی اتاق‌ها قرار می‌داد. در‌این‌خصوص معمولاً بهترین اشعار را برای ارائه در برنامه‌ها انتخاب می‌کردند. سرودها نیز توسط اعضای انجمن سروده و ارائه می‌شد. | در برخی اردوگاه‌ها شاعران با یکدیگر ارتباط نداشتند. ولی در بعضی اردوگاه‌ها شاعران بهصورت پنهانی، نشست‌های ادبی برگزار می‌کردند و اشعار خود را برای یکدیگر می‌خواندند و آنها را نقد می‌کردند. این نشست‌ها در پرورش استعدادها و غنای اشعار و همچنین روحیه دادن به [[اسیران جنگ|اسیران]] در [[اردوگاه]] مؤثر بود. ازجمله در اردوگاه‌های موصل، شاعران با هم ارتباط داشتند و حتی در [[اردوگاه موصل 1]] انجمن شعر تشکیل شد و بهصورت هفتگی نشست‌هایی برگزار می‌شد. در این انجمنِ مخفی، مدیران فرهنگی [[اردوگاه]] ازطریق رابط خود، که از اعضای انجمن بود، به هر مناسبتْ [[شعر در اسارت|شعر]] سفارش می‌دادند و رابط از اعضای انجمن می‌خواست در زمینه موردنظر [[شعر در اسارت|شعر]] بسرایند و پس از آماده شدن [[شعر در اسارت|شعر]] و نقد آن، در اختیار مسئول فرهنگی [[اردوگاه]] قرار داده می‌شد و او نیز آن را در اختیار مسئولان فرهنگی اتاق‌ها قرار می‌داد. در‌این‌خصوص معمولاً بهترین اشعار را برای ارائه در برنامه‌ها انتخاب می‌کردند. [[سرود در اسارت|سرودها]] نیز توسط اعضای انجمن سروده و ارائه می‌شد. | ||
برگزاری جشنواره‌ها و سوگواره‌های شعر با هدایت انجمن صورت می‌گرفت. در [[اردوگاه موصل 1]]، جشنواره شعر در ایام دهه فجر برگزار شد و همه شاعران به شعرخوانی در رابطه با انقلاب اسلامی پرداختند. سوگواره شعر نیز به مناسبت ارتحال حضرت امام‌خمینی(ره) توسط همان انجمن در 1368 در [[اردوگاه موصل 1]] برگزار شد. از دیگر اقدامات انجمن، برگزاری مشاعره‌ها و مجادله‌های شعری بود که مورد استقبال عموم آزادگان واقع می‌شد. طراحی یک نمایش سه‌قسمتی با گویش شعری از دیگر اقدامات به‌یادماندنی اعضای انجمن شعر بود. مجادله‌های شعری عموماً جنبه نمایشی به خود می‌گرفتند و در مواردی، با محتوای طنز برگزار می‌شدند. | برگزاری [[جشنواره های شعر|جشنواره‌ها و سوگواره‌های شعر]] با هدایت انجمن صورت می‌گرفت. در [[اردوگاه موصل 1]]، جشنواره شعر در ایام دهه فجر برگزار شد و همه شاعران به [[شعر در اسارت|شعرخوانی]] در رابطه با [https://fa.wikishia.net/view/%D8%A7%D9%86%D9%82%D9%84%D8%A7%D8%A8_%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85%DB%8C_%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86 انقلاب اسلامی] پرداختند. سوگواره شعر نیز به مناسبت [[رحلت امام خمینی|ارتحال حضرت امام‌خمینی(ره)]] توسط همان انجمن در 1368 در [[اردوگاه موصل 1]] برگزار شد. از دیگر اقدامات انجمن، برگزاری مشاعره‌ها و مجادله‌های شعری بود که مورد استقبال عموم آزادگان واقع می‌شد. طراحی یک نمایش سه‌قسمتی با گویش شعری از دیگر اقدامات به‌یادماندنی اعضای انجمن شعر بود. مجادله‌های شعری عموماً جنبه نمایشی به خود می‌گرفتند و در مواردی، با محتوای طنز برگزار می‌شدند. | ||
=====[[اشعار سیاسی در اسارت|اشعار سیاسی]]===== | =====[[اشعار سیاسی در اسارت|اشعار سیاسی]]===== | ||
[[اشعار سیاسی در اسارت|اشعار سیاسی]] عمدتاً در وصف امام‌خمینی(ره) و انقلاب اسلامی سروده می‌شد و در بعضی مواقع نیز به مناسبت کسب پیروزی در جبهه‌های جنگ، اشعاری را [[شاعران آزاده]] سروده‌اند. محتوای پاره‌ای از اشعار سیاسی در ذمّ رژیم صدام و خود او بود. به‌طور‌کلی، بعثی‌ها نسبت به همه اشعار حساسیت نشان می‌دادند، ولی در مورد اشعار | [[اشعار سیاسی در اسارت|اشعار سیاسی]] عمدتاً در وصف امام‌خمینی(ره) و [https://fa.wikishia.net/view/%D8%A7%D9%86%D9%82%D9%84%D8%A7%D8%A8_%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85%DB%8C_%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86 انقلاب اسلامی] سروده می‌شد و در بعضی مواقع نیز به مناسبت کسب پیروزی در جبهه‌های جنگ، اشعاری را [[شاعران آزاده]] سروده‌اند. محتوای پاره‌ای از [[اشعار سیاسی در اسارت|اشعار سیاسی]] در ذمّ رژیم صدام و خود او بود. به‌طور‌کلی، بعثی‌ها نسبت به همه اشعار حساسیت نشان می‌دادند، ولی در مورد [[اشعار سیاسی در اسارت|اشعار سیاسی]]، حساسیت آنان مضاعف بود. سراینده شعر در صورت لو رفتن به‌شدت [[شکنجه]] می‌شد. به نقل از آزاده، عبدالحسین جلالوند، در یک مورد، هنگامی‌كه قطعه شعری سیاسی در [[اردوگاه تکریت 11|اردوگاه 11 تکریت]] به دست بعثی‌ها افتاد، کسی را که مسئولیت سرودن آن را برعهده گرفت به [[زندان انفرادی]] بردند و به‌سختی [[شکنجه]] کردند به‌گونه‌ای‌که تا شش ماه قادر به راه رفتن نبود؛ زیرا تمام گوشت کف پاهای او با ضربه‌های کابل صدمه می‌بیند. (همایش آزادگان [[اردوگاه تکریت 11|تكریت 11]] در مشهد) | ||
شاعران برای مصون ماندن از تبعات [[اشعار سیاسی در اسارت|اشعار سیاسی]]، معمولاً ابیات را به ذهن می‌سپردند و درصورتی‌که برای استفاده در جمع نوشته می‌شد، مسئولان فرهنگی، پس از استفاده آن را از بین می‌بردند تا به دست بعثی‌ها نیفتد. | شاعران برای مصون ماندن از تبعات [[اشعار سیاسی در اسارت|اشعار سیاسی]]، معمولاً ابیات را به ذهن می‌سپردند و درصورتی‌که برای استفاده در جمع نوشته می‌شد، مسئولان فرهنگی، پس از استفاده آن را از بین می‌بردند تا به دست بعثی‌ها نیفتد. | ||
=====[[اشعار طنز در اسارت|اشعار طنز]]===== | =====[[اشعار طنز در اسارت|اشعار طنز]]===== | ||
[[اشعار طنز در اسارت|اشعار طنز]] پرمخاطب‌ترین اشعار دوران [[مقاومت]] بود. سید آزادگان، [[سید علی اکبر ابو ترابی فرد|مرحوم حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین ابوترابی‌فرد]]، در هر اردوگاهی که حضور پیدا می‌کرد، شاعران را تشویق می‌كرد تا [[اشعار طنز در اسارت|شعر طنز]] بسرایند و در جمع بخوانند. ایشان ازاین‌طریق سعی می‌کرد تا با ایجاد نشاط، روحیه آزادگان را تقویت کند. به‌همین‌علت بخش زیادی از اشعار شاعران با دستمایه طنز سروده شد. برخی از این اشعار تا مدت‌ها در اذهان مخاطبان باقی می‌ماند و گاه و بی‌گاه، برخی ابیات آن از زبان آنان بیان می‌شد و موجب انبساط خاطر شنوندگان می‌شد. [[اشعار طنز در اسارت|اشعار طنز]] بیشتر در عید نوروز و اعیاد مذهبی خوانده می‌شد. خاستگاه این اشعار بیشتر در اردوگاه‌های موصل به‌ویژه [[اردوگاه موصل 1|موصل 1]] بود. | [[اشعار طنز در اسارت|اشعار طنز]] پرمخاطب‌ترین اشعار دوران [[مقاومت]] بود. سید آزادگان، [[سید علی اکبر ابو ترابی فرد|مرحوم حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین ابوترابی‌فرد]]، در هر اردوگاهی که حضور پیدا می‌کرد، شاعران را تشویق می‌كرد تا [[اشعار طنز در اسارت|شعر طنز]] بسرایند و در جمع بخوانند. ایشان ازاین‌طریق سعی می‌کرد تا با ایجاد نشاط، روحیه آزادگان را تقویت کند. به‌همین‌علت بخش زیادی از اشعار شاعران با دستمایه طنز سروده شد. برخی از این اشعار تا مدت‌ها در اذهان مخاطبان باقی می‌ماند و گاه و بی‌گاه، برخی ابیات آن از زبان آنان بیان می‌شد و موجب انبساط خاطر شنوندگان می‌شد. [[اشعار طنز در اسارت|اشعار طنز]] بیشتر در [[مناسبت ملی عید نوروز|عید نوروز]] و [[مناسبت های مذهبی اسلامی در اسارت|اعیاد مذهبی]] خوانده می‌شد. خاستگاه این اشعار بیشتر در اردوگاه‌های موصل به‌ویژه [[اردوگاه موصل 1|موصل 1]] بود. | ||
==== [[سرود در اسارت|سرود]] ==== | ==== [[سرود در اسارت|سرود]] ==== | ||
ایجاد گروه‌های [[سرود در اسارت|سرود]] و اجرا در میان جمع به مناسبت‌های مذهبی و | ایجاد گروه‌های [[سرود در اسارت|سرود]] و اجرا در میان جمع به [[مناسبت های مذهبی اسلامی در اسارت|مناسبت‌های مذهبی]] و [[مناسبت های ملی در اسارت|ملی]]، جزء جدایی‌ناپذیر برنامه‌های فرهنگی در بیشتر اردوگاه‌ها بود. [[سرود در اسارت|سرودها]] در ایجاد شور و نشاط و ارتقای روحیه [[اسرا]]، تأثیر چشمگیری داشت. البته در همه اردوگاه‌ها امکان تشکیل گروه [[سرود در اسارت|سرود]] نبود، ولی در اکثر اردوگاه‌های [[صلیب سرخ]] دیده، این گروه‌ها فعال بودند و با رعایت مسائل حفاظتی به اجرای بر[[نامه]] می‌پرداختند. نکته قابل توجه در بحث [[سرود در اسارت|سرودها]] این بود که عمدتاً مناسبتی بودند و آهنگ كلامی توسط افراد مشخص صورت می‌گرفت. گاهی [[شعر در اسارت|شعر]] و آهنگ كلامی یک [[سرود در اسارت|سرود]] هم‌زمان توسط یک نفر آماده می‌شد و در گیرایی آن، تأثیر خوبی داشت. | ||
آماده‌سازی [[سرود در اسارت|سرود]]، گاهی به‌سختی صورت می‌گرفت و مدتی به طول می‌انجامید. در برخی اردوگاه‌ها هر اتاق یک گروه [[سرود در اسارت|سرود]] داشت و از ترکیب خوش‌صداترین افراد این گروه‌ها، گروه [[سرود در اسارت|سرود]] [[اردوگاه]] تشکیل می‌شد و آنها در سطح عمومی به اجرای برنامه می‌پرداختند. برخی از [[سرود در اسارت|سرودها]] در دوران [[مقاومت]] مورد استقبال گسترده قرار می‌گرفت و به‌این‌ترتیب این اشعار در اذهان آزادگان ماندگار شد. | آماده‌سازی [[سرود در اسارت|سرود]]، گاهی به‌سختی صورت می‌گرفت و مدتی به طول می‌انجامید. در برخی اردوگاه‌ها هر اتاق یک گروه [[سرود در اسارت|سرود]] داشت و از ترکیب خوش‌صداترین افراد این گروه‌ها، گروه [[سرود در اسارت|سرود]] [[اردوگاه]] تشکیل می‌شد و آنها در سطح عمومی به اجرای برنامه می‌پرداختند. برخی از [[سرود در اسارت|سرودها]] در دوران [[مقاومت]] مورد استقبال گسترده قرار می‌گرفت و به‌این‌ترتیب این اشعار در اذهان آزادگان ماندگار شد. | ||
[[سرود در اسارت|سرودها]] شكل‌ها و موضوعات مختلفی داشتند: [[سرود در اسارت|سرود‌های]] روحیه‌بخش و راهگشا؛ [[سرود در اسارت|سرود‌های]] تصویری؛ [[سرود در اسارت|سرود‌های]] طنز (برخی از سرودها بهصورت نمایشی و در قالب طنز اجرا می‌شد. اجرای این‌گونه [[سرود در اسارت|سرودها]] غوغا می‌كرد. لباس و گریم خوبی برای آنها درنظر گرفته می‌شد)؛ و [[سرود در اسارت|سرودهایی]] كه بهعنوان موسیقی [[تئاتر در اسارت|تئاتر]] به‌‌كار می‌رفت؛ مجموعه [[سرود در اسارت|سرودهایی]] كه در زمان معین و با درخواست شنوندگان و بینندگان پخش می‌شد. مسئول [[سرود در اسارت|سرود]] در معرض خطر‌های شدیدی قرار داشت، به‌ویژه آنكه [[سرود در اسارت|سرود]] با سروصدایی كه ایجاد می‌كرد، عراقی‌ها را به‌‌سوی خود می‌خواند<ref>رحمانیان، عبدالمجید (1380). [[تئاتر در اسارت]]. تهران: پیام آزادگان.</ref>. | [[سرود در اسارت|سرودها]] شكل‌ها و موضوعات مختلفی داشتند: [[سرود در اسارت|سرود‌های]] روحیه‌بخش و راهگشا؛ [[سرود در اسارت|سرود‌های]] تصویری؛ [[سرود در اسارت|سرود‌های]] طنز (برخی از [[سرود در اسارت|سرودها]] بهصورت نمایشی و در قالب طنز اجرا می‌شد. اجرای این‌گونه [[سرود در اسارت|سرودها]] غوغا می‌كرد. لباس و گریم خوبی برای آنها درنظر گرفته می‌شد)؛ و [[سرود در اسارت|سرودهایی]] كه بهعنوان موسیقی [[تئاتر در اسارت|تئاتر]] به‌‌كار می‌رفت؛ مجموعه [[سرود در اسارت|سرودهایی]] كه در زمان معین و با درخواست شنوندگان و بینندگان پخش می‌شد. مسئول [[سرود در اسارت|سرود]] در معرض خطر‌های شدیدی قرار داشت، به‌ویژه آنكه [[سرود در اسارت|سرود]] با سروصدایی كه ایجاد می‌كرد، عراقی‌ها را به‌‌سوی خود می‌خواند<ref>رحمانیان، عبدالمجید (1380). [[تئاتر در اسارت]]. تهران: پیام آزادگان.</ref>. | ||
==== [[مقاله و دکلمه در اسارت|مقاله و دکلمه]] ==== | ==== [[مقاله و دکلمه در اسارت|مقاله و دکلمه]] ==== | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
==== [[داستان در اسارت|داستان]] ==== | ==== [[داستان در اسارت|داستان]] ==== | ||
داستان‌نویسی از دیگر موضوع‌هایی بود که در دوران [[مقاومت]] موردتوجه تعدادی از نویسندگان آزاده قرار گرفت. این موضوع به گستردگی شعر و سرود نبود و مخاطبان خاصی داشت. در اردوگاه‌هایی که در میانه دوران [[مقاومت]]، [[قلم در اسارت|قلم]] و [[کاغذ در اسارت|کاغذ]] آزاد شد و هیئت‌های [[صلیب سرخ]] آن را در اختیار [[اسرا]] قرار دادند، تعدادی از نویسندگان اقدام به نوشتن داستان‌های متوسط و بلند کردند. متن [[داستان در اسارت|داستان]] با خط خوش در دفتری نگاشته می‌شد و در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌گرفت. خوانندگان در فرصت یک تا دو هفته‌ای، خواندن [[داستان در اسارت|داستان]] را به پایان می‌رساندند و آن را در اختیار متقاضیان بعدی قرار می‌دادند. استقبال از [[داستان در اسارت|داستان‌ها]] به مضمون و شیوه نگارش و نویسنده آن بستگی داشت. ازاین‌رو برخی از [[داستان در اسارت|داستان‌ها]]، در کل [[اردوگاه]] دست‌به‌دست می‌شد و برخی دیگر در یک یا دو اتاق مورد استفاده قرار می‌گرفت. | داستان‌نویسی از دیگر موضوع‌هایی بود که در دوران [[مقاومت]] موردتوجه تعدادی از نویسندگان آزاده قرار گرفت. این موضوع به گستردگی [[شعر در اسارت|شعر]] و [[سرود در اسارت|سرود]] نبود و مخاطبان خاصی داشت. در اردوگاه‌هایی که در میانه دوران [[مقاومت]]، [[قلم در اسارت|قلم]] و [[کاغذ در اسارت|کاغذ]] آزاد شد و هیئت‌های [[صلیب سرخ]] آن را در اختیار [[اسرا]] قرار دادند، تعدادی از نویسندگان اقدام به نوشتن داستان‌های متوسط و بلند کردند. متن [[داستان در اسارت|داستان]] با خط خوش در دفتری نگاشته می‌شد و در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌گرفت. خوانندگان در فرصت یک تا دو هفته‌ای، خواندن [[داستان در اسارت|داستان]] را به پایان می‌رساندند و آن را در اختیار متقاضیان بعدی قرار می‌دادند. استقبال از [[داستان در اسارت|داستان‌ها]] به مضمون و شیوه نگارش و نویسنده آن بستگی داشت. ازاین‌رو برخی از [[داستان در اسارت|داستان‌ها]]، در کل [[اردوگاه]] دست‌به‌دست می‌شد و برخی دیگر در یک یا دو اتاق مورد استفاده قرار می‌گرفت. | ||
در [[اردوگاه موصل 1]]، دو سه عنوان از [[داستان در اسارت|داستان‌های]] نوشته‌شده که دارای مضمون اجتماعی خیلی خوبی بودند، به [[نمایش در اسارت|نمایش]] درآمدند و مورد استقبال قرار گرفتند. نویسندگان این سه [[داستان در اسارت|داستان]] احمد رضایی حسن‌آبادی و داود حدادی بودند. | در [[اردوگاه موصل 1]]، دو سه عنوان از [[داستان در اسارت|داستان‌های]] نوشته‌شده که دارای مضمون اجتماعی خیلی خوبی بودند، به [[نمایش در اسارت|نمایش]] درآمدند و مورد استقبال قرار گرفتند. نویسندگان این سه [[داستان در اسارت|داستان]] احمد رضایی حسن‌آبادی و داود حدادی بودند<ref>شورای علمی [[دانشنامه آزادگان]].(1399).[[دانشنامه آزادگان]]: اسیران ایرانی آزاد شده در جنگ عراق علیه ایران. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی؛ [[موسسه فرهنگی هنری پیام آزادگان|پیام آزادگان]]، | ||
</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۷: | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | |||
[[رده:ادبیات در اسارت]] | |||
[[رده:شعر در اسارت]] | |||
[[رده:انواع شعر در اسارت]] | |||
[[رده:داستان در اسارت]] | |||
[[رده:سرود در اسارت]] | |||
[[رده:مقاله و دکلمه در اسارت]] | |||
[[رده:اشعار سیاسی در اسارت]] | |||
[[رده:اشعار طنز در اسارت]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۴۹
ادبیات در دوران مقاومت آزادگان در زندان‌های رژیم صدام، در ایجاد نشاط و پویایی اسرا نقش بسزایی داشت و در بیشتر مناسبت‌ها، از ابزار ادبیات به شکل مناسبی برای حفظ و ارتقای روحیه اسرا و بی‌اثر کردن تبلیغات مسموم رژیم صدام استفاده می‌شد.
انواع قالب های ادبی
شعر
در سراسر دوران اسارت، شاعران اسیر با سرودن اشعار در قالب‌های مختلف و با مضامین سیاسی، اجتماعی، انقلابی، دینی، عرفانی و طنز خدمات چشمگیری به هم‌بندان خود کردند و نقش بسزایی در حفظ روحیه آنان داشتند. این اشعار در قالب غزل، قصیده، مثنوی، چهارپاره، رباعی و شعر نو سروده شدند و بسته به میزان تسلط شاعر به شعر در سطوح مختلف قابل ارزیابی است.
در برخی از اردوگاه‌ها، به‌سبب شرایط امنیتی، شاعر یا شاعران جز برای فعالان و مدیران فرهنگی شناخته‌شده نبودند و اشعار آنان بدون ذکر نام سراینده در مناسبت‌ها خوانده می‌شد، ولی در اردوگاه‌هایی که فضای تقریباً مساعدی حاکم بود، همه افراد شاعر را می‌شناختند و اشعارشان را معمولاً خودشان می‌خواندند و اگر امکان حضور شاعر برای خواندن شعر نبود، نام او بهعنوان سراینده شعر بیان می‌شد. البته در اشعاری با مضامین سیاسی، نام شاعر برده نمی‌شد؛ مگر اینکه خود او به این کار رضایت می‌داد.
در برخی اردوگاه‌ها شاعران با یکدیگر ارتباط نداشتند. ولی در بعضی اردوگاه‌ها شاعران بهصورت پنهانی، نشست‌های ادبی برگزار می‌کردند و اشعار خود را برای یکدیگر می‌خواندند و آنها را نقد می‌کردند. این نشست‌ها در پرورش استعدادها و غنای اشعار و همچنین روحیه دادن به اسیران در اردوگاه مؤثر بود. ازجمله در اردوگاه‌های موصل، شاعران با هم ارتباط داشتند و حتی در اردوگاه موصل 1 انجمن شعر تشکیل شد و بهصورت هفتگی نشست‌هایی برگزار می‌شد. در این انجمنِ مخفی، مدیران فرهنگی اردوگاه ازطریق رابط خود، که از اعضای انجمن بود، به هر مناسبتْ شعر سفارش می‌دادند و رابط از اعضای انجمن می‌خواست در زمینه موردنظر شعر بسرایند و پس از آماده شدن شعر و نقد آن، در اختیار مسئول فرهنگی اردوگاه قرار داده می‌شد و او نیز آن را در اختیار مسئولان فرهنگی اتاق‌ها قرار می‌داد. در‌این‌خصوص معمولاً بهترین اشعار را برای ارائه در برنامه‌ها انتخاب می‌کردند. سرودها نیز توسط اعضای انجمن سروده و ارائه می‌شد.
برگزاری جشنواره‌ها و سوگواره‌های شعر با هدایت انجمن صورت می‌گرفت. در اردوگاه موصل 1، جشنواره شعر در ایام دهه فجر برگزار شد و همه شاعران به شعرخوانی در رابطه با انقلاب اسلامی پرداختند. سوگواره شعر نیز به مناسبت ارتحال حضرت امام‌خمینی(ره) توسط همان انجمن در 1368 در اردوگاه موصل 1 برگزار شد. از دیگر اقدامات انجمن، برگزاری مشاعره‌ها و مجادله‌های شعری بود که مورد استقبال عموم آزادگان واقع می‌شد. طراحی یک نمایش سه‌قسمتی با گویش شعری از دیگر اقدامات به‌یادماندنی اعضای انجمن شعر بود. مجادله‌های شعری عموماً جنبه نمایشی به خود می‌گرفتند و در مواردی، با محتوای طنز برگزار می‌شدند.
اشعار سیاسی
اشعار سیاسی عمدتاً در وصف امام‌خمینی(ره) و انقلاب اسلامی سروده می‌شد و در بعضی مواقع نیز به مناسبت کسب پیروزی در جبهه‌های جنگ، اشعاری را شاعران آزاده سروده‌اند. محتوای پاره‌ای از اشعار سیاسی در ذمّ رژیم صدام و خود او بود. به‌طور‌کلی، بعثی‌ها نسبت به همه اشعار حساسیت نشان می‌دادند، ولی در مورد اشعار سیاسی، حساسیت آنان مضاعف بود. سراینده شعر در صورت لو رفتن به‌شدت شکنجه می‌شد. به نقل از آزاده، عبدالحسین جلالوند، در یک مورد، هنگامی‌كه قطعه شعری سیاسی در اردوگاه 11 تکریت به دست بعثی‌ها افتاد، کسی را که مسئولیت سرودن آن را برعهده گرفت به زندان انفرادی بردند و به‌سختی شکنجه کردند به‌گونه‌ای‌که تا شش ماه قادر به راه رفتن نبود؛ زیرا تمام گوشت کف پاهای او با ضربه‌های کابل صدمه می‌بیند. (همایش آزادگان تكریت 11 در مشهد)
شاعران برای مصون ماندن از تبعات اشعار سیاسی، معمولاً ابیات را به ذهن می‌سپردند و درصورتی‌که برای استفاده در جمع نوشته می‌شد، مسئولان فرهنگی، پس از استفاده آن را از بین می‌بردند تا به دست بعثی‌ها نیفتد.
اشعار طنز
اشعار طنز پرمخاطب‌ترین اشعار دوران مقاومت بود. سید آزادگان، مرحوم حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین ابوترابی‌فرد، در هر اردوگاهی که حضور پیدا می‌کرد، شاعران را تشویق می‌كرد تا شعر طنز بسرایند و در جمع بخوانند. ایشان ازاین‌طریق سعی می‌کرد تا با ایجاد نشاط، روحیه آزادگان را تقویت کند. به‌همین‌علت بخش زیادی از اشعار شاعران با دستمایه طنز سروده شد. برخی از این اشعار تا مدت‌ها در اذهان مخاطبان باقی می‌ماند و گاه و بی‌گاه، برخی ابیات آن از زبان آنان بیان می‌شد و موجب انبساط خاطر شنوندگان می‌شد. اشعار طنز بیشتر در عید نوروز و اعیاد مذهبی خوانده می‌شد. خاستگاه این اشعار بیشتر در اردوگاه‌های موصل به‌ویژه موصل 1 بود.
سرود
ایجاد گروه‌های سرود و اجرا در میان جمع به مناسبت‌های مذهبی و ملی، جزء جدایی‌ناپذیر برنامه‌های فرهنگی در بیشتر اردوگاه‌ها بود. سرودها در ایجاد شور و نشاط و ارتقای روحیه اسرا، تأثیر چشمگیری داشت. البته در همه اردوگاه‌ها امکان تشکیل گروه سرود نبود، ولی در اکثر اردوگاه‌های صلیب سرخ دیده، این گروه‌ها فعال بودند و با رعایت مسائل حفاظتی به اجرای برنامه می‌پرداختند. نکته قابل توجه در بحث سرودها این بود که عمدتاً مناسبتی بودند و آهنگ كلامی توسط افراد مشخص صورت می‌گرفت. گاهی شعر و آهنگ كلامی یک سرود هم‌زمان توسط یک نفر آماده می‌شد و در گیرایی آن، تأثیر خوبی داشت.
آماده‌سازی سرود، گاهی به‌سختی صورت می‌گرفت و مدتی به طول می‌انجامید. در برخی اردوگاه‌ها هر اتاق یک گروه سرود داشت و از ترکیب خوش‌صداترین افراد این گروه‌ها، گروه سرود اردوگاه تشکیل می‌شد و آنها در سطح عمومی به اجرای برنامه می‌پرداختند. برخی از سرودها در دوران مقاومت مورد استقبال گسترده قرار می‌گرفت و به‌این‌ترتیب این اشعار در اذهان آزادگان ماندگار شد.
سرودها شكل‌ها و موضوعات مختلفی داشتند: سرود‌های روحیه‌بخش و راهگشا؛ سرود‌های تصویری؛ سرود‌های طنز (برخی از سرودها بهصورت نمایشی و در قالب طنز اجرا می‌شد. اجرای این‌گونه سرودها غوغا می‌كرد. لباس و گریم خوبی برای آنها درنظر گرفته می‌شد)؛ و سرودهایی كه بهعنوان موسیقی تئاتر به‌‌كار می‌رفت؛ مجموعه سرودهایی كه در زمان معین و با درخواست شنوندگان و بینندگان پخش می‌شد. مسئول سرود در معرض خطر‌های شدیدی قرار داشت، به‌ویژه آنكه سرود با سروصدایی كه ایجاد می‌كرد، عراقی‌ها را به‌‌سوی خود می‌خواند[۱].
مقاله و دکلمه
مقاله و دکلمه نیز در کنار شعر و سرود بیشتر کاربرد مناسبتی داشت و در مواقع نیاز، متن‌هایی در قالب مقاله یا دکلمه توسط افراد آشنا به فن آماده می‌شد و نویسنده یا فردی که بیان خوبی داشت، در خلال برنامه‌ها به اجرای آن می‌پرداخت. متن مقاله‌ها و دکلمه‌ها به‌علت محدودیت قلم و کاغذ در دوره‌ای یا برای رعایت زمان برنامه، طولانی نوشته نمی‌شد. مقاله‌ها و دکلمه‌ها بیشتر در اعیاد مذهبی و ملی کاربرد داشت.
گاهی مسابقه مقاله‌نویسی با موضوع انقلاب اسلامی در خلال برگزاری جشن‌های پیروزی انقلاب اسلامی برگزار می‌شد و پس از داوری، به نویسندگان مقاله‌های برتر جوایزی اهدا می‌شد. نویسنده بهترین مقاله نیز آن را در یکی از شب‌های دهه فجر، در جمع می‌خواند.
داستان
داستان‌نویسی از دیگر موضوع‌هایی بود که در دوران مقاومت موردتوجه تعدادی از نویسندگان آزاده قرار گرفت. این موضوع به گستردگی شعر و سرود نبود و مخاطبان خاصی داشت. در اردوگاه‌هایی که در میانه دوران مقاومت، قلم و کاغذ آزاد شد و هیئت‌های صلیب سرخ آن را در اختیار اسرا قرار دادند، تعدادی از نویسندگان اقدام به نوشتن داستان‌های متوسط و بلند کردند. متن داستان با خط خوش در دفتری نگاشته می‌شد و در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌گرفت. خوانندگان در فرصت یک تا دو هفته‌ای، خواندن داستان را به پایان می‌رساندند و آن را در اختیار متقاضیان بعدی قرار می‌دادند. استقبال از داستان‌ها به مضمون و شیوه نگارش و نویسنده آن بستگی داشت. ازاین‌رو برخی از داستان‌ها، در کل اردوگاه دست‌به‌دست می‌شد و برخی دیگر در یک یا دو اتاق مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در اردوگاه موصل 1، دو سه عنوان از داستان‌های نوشته‌شده که دارای مضمون اجتماعی خیلی خوبی بودند، به نمایش درآمدند و مورد استقبال قرار گرفتند. نویسندگان این سه داستان احمد رضایی حسن‌آبادی و داود حدادی بودند[۲].
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ رحمانیان، عبدالمجید (1380). تئاتر در اسارت. تهران: پیام آزادگان.
- ↑ شورای علمی دانشنامه آزادگان.(1399).دانشنامه آزادگان: اسیران ایرانی آزاد شده در جنگ عراق علیه ایران. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی؛ پیام آزادگان،