پاسگاه مرزی تنومه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «مقدمه» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
مقدمه | === مقدمه === | ||
پاسگاه تنومه در فاصله بیست کیلومتری بصره قرار داشت و در اصل، شهرکی بین شلمچه و بصره بود که در آن، پادگان نظامی هم قرار داشت. اسرای مردمی غیرنظامی و نظامی زیادی در کنار هم در آنجا زندانی شده بودند؛ آن هم در سلول‌هایی با گنجایش کم برای تعداد زیادی اسیر(←[[اسارت و اسیران]] )یعنی برای هر فرد به اندازه نشستن جا بود<ref name=":0">[[آباد، معصومه]] (1393). من زنده‌ام. چ 173، تهران: بروج،ص.194و197 و200 و 202-207.</ref>. بسیاری از این افراد عادی مردمی شکنجه شده، یا مفقود و شهید شدند. عراقی‌ها در جاده خرمشهر- سوسنگرد یا ماهشهر-آبادان کمین می‌کردند و افراد عادی غیرنظامی آواره در حال تردد را اسیر و به پاسگاه مرزی تنومه منتقل می‌کردند.<ref name=":0" /> | |||
نیز نگاه کنید به [[آوارگان، اردوگاه]]) | |||
=== کتابشناسی === | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۶
مقدمه
پاسگاه تنومه در فاصله بیست کیلومتری بصره قرار داشت و در اصل، شهرکی بین شلمچه و بصره بود که در آن، پادگان نظامی هم قرار داشت. اسرای مردمی غیرنظامی و نظامی زیادی در کنار هم در آنجا زندانی شده بودند؛ آن هم در سلول‌هایی با گنجایش کم برای تعداد زیادی اسیر(←اسارت و اسیران )یعنی برای هر فرد به اندازه نشستن جا بود[۱]. بسیاری از این افراد عادی مردمی شکنجه شده، یا مفقود و شهید شدند. عراقی‌ها در جاده خرمشهر- سوسنگرد یا ماهشهر-آبادان کمین می‌کردند و افراد عادی غیرنظامی آواره در حال تردد را اسیر و به پاسگاه مرزی تنومه منتقل می‌کردند.[۱]
نیز نگاه کنید به آوارگان، اردوگاه)
کتابشناسی
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ آباد، معصومه (1393). من زنده‌ام. چ 173، تهران: بروج،ص.194و197 و200 و 202-207.