تاثیر معنوی روزه داری بر اسرا

تأثیر معنوی روزه‌داری بر روح و جسم اسیران

اسرا شب‌های قدر از خود بی‌خود می‌شدند و ارتباط معنوی عجیبی بین آنان و خداوند ایجاد می‌شد که آثار آن تا مدت‌ها در روح و جانشان باقی می‌ماند. ماه رمضان برای اسرا ماه خودسازی و تهذیب نفس بود. بیشتر آنان در ابتدای این ماه با خود عهدی می‌بستند و اجرا می‌کردند. در یکی از موارد ذکرشده، به نقل از خاطرات اسرا آمده است: «یکی از بچه‌ها در ماه رمضان قبل از ورود به آسایشگاه، کفش‌های کتانی همه را از گرد و خاک تمیز می‌کرد و مرتب سر جای خودش قرار می‌داد.»

    عبادت‌های جمعی مسکّنی بود که اسرا را در برابر عراقی‌ها و فشارهای روحی و جسمی‌شان، ضدضربه و نفوذناپذیر می‌کرد. اسرا سعی می‌کردند در چنین شرایطی، برای تحمل شکنجه بر دیگری پیشی بگیرند. با هم ذکر می‌گفتند و با هم اشک می‌ریختند. در شب‌های قدر و در کنار عزاداری‌های جمعی و قرآن سرگرفتن، روحیه‌ها تقویت می‌شد و پیوندهای قلبی عمق می‌گرفت و دل‌ها صبورتر می‌شد.

    اسرا سعی می‌کردند حتی حرف بی‌مورد نزنند و تاآنجاکه امکان دارد بدون توجه به دنیا و مادّیات روز را به شب برسانند. به‌همین‌خاطر گفت‌وگوها و معاشرت‌ها در این ماه خیلی کم می‌شد. آنها بیشتر مشغول ذکر و عبادت بودند و توجهی به دیگر مسائل نداشتند.

   جلوه زیبای روزه و روزه داری

از زیباترین جلوه‌های روزه و روزه داری در دوران اسارت، مشاهده آسمان و ستارگانش بود. تعداد قلیلی از اسرا آسمان شب را دیده بودند. در سال‌های آخر و با توجه به كیفیت بد غذا و تشدید بیماری‌ها، عراقی‌ها با پیشنهاد طبخ غذا توسط خود اسرا موافقت كردند و شب‌ها از هر آسایشگاه ده نفر انتخاب می‌شدند تا غذا را از آشپزخانه تحویل بگیرند. به‌این‌ترتیب فرصت مشاهده آسمان در شب برای عده‌ای فراهم می‌شد و خیلی از بچه‌ها آنقدر كه منتظر توصیف آسمان بودند، ‌منتظر غذا و افطاری نبودند.(← آشپزی و آشپزخانه).

    اسرا نه تنها به استقبال ماه رمضان می‌رفتند، بلکه بعد از اتمام این ماه به توصیه امام خمینی، روزهای دوشنبه و پنجشنبه را هم روزه می‌گرفتند. روزه گرفتن در صبر و مقاومت آنان، نقش چشمگیری داشت؛ به‌حدی‌که عراقی‌ها هم کم‌کم به این امر پی بردند و به‌مرور زمان کمتر در امر روزه‌داری با اسرا درگیر می‌شدند یا بهانه‌گیری می‌کردند.

نیز نگاه کنید به روزه و روزه داری

کتابشناسی

مریم سادات ذکریایی