علل سیاسی مجازات زندان انفرادی

مقدمه

    اعمال مجازات زندان، به شکل‌های عمومی و انفرادی را، که از گذشته‌های دور در سراسر جهان رایج بوده است. فرد زندانی به‌واسطه دوری از محیط زندگی اجتماعی، با محدودیت‌های گوناگونی مواجه می‌شود و فشار روانی ناشی از خلأ ارتباط اجتماعی او را به همکاری یا تطبیق با فرد، قانون یا اندیشه غالب مجبور می‌كند؛ اجباری که استنکاف از آن، هزینه‌های سنگین‌تری را بر فرد خاطی تحمیل می‌كند.اعمال مجازات زندان انفرادی برای افرادی است که ازنظر دشمن حائز ارزشی خاص بوده‌اند. آنچه که از خاطرات مکتوب و شفاهی اسیران ایرانی در بند نیروهای دشمن قابل استنباط است، وجود دو رویه در اعمال مجازات «زندان انفرادی» ازسوی نیروهای عراقی است.هرچند مصادیق متعددی در این رویه جای می‌گیرند، اما علل سیاسی یکی از علل عراقی ها برای مجازت زندان انفرادی در دوران اسارت بوده است.    

علل سیاسی    

وجود علل سیاسی برای اعمال مجازات زندان انفرادی از آن روی بوده که فرد زندانی مسئولیت و رتبه مهم سیاسی داشته و اعمال محدودیت بیشتر، سبب گرفتن اطلاعات دست اول و فشار سیاسی بر دولت مقابل قلمداد می‌شده است. مهندس سید محسن یحیوی، معاون شهید محمد جواد تندگویان ، وزیر نفت دولت محمدعلی رجایی، ازجمله کسانی است که به‌علل سیاسی، مدت دو سال از اسارت ده‌ساله خود را در زندان انفرادی سپری کرده است. وی در خاطرات خود، بازجویی‌های متعدد و شکنجه‌های گاه‌به‌گاه، محدودیت‌های بهداشتی زندان انفرادی، پخش صداهای آزاردهنده نظیر صدای شکنجه زنان و کودکان و همچنین تغذیه نامناسب زندانیان را به‌مثابه نمونه‌هایی از ویژگی‌های زندان انفرادی ذکر می‌کند. تلاش برای ارتباط با سلول‌های مجاور و نیز ساختن ساعتی به‌وسیله یک بشقاب و لیوان، برای تعیین اوقات در شبانه‌روز از خواندنی‌ترین خاطرات یحیوی است. نکته جالب در خاطرات مهندس یحیوی، رسیدن به باورِ «درونی بودن منشأ ارتباط» در روزهای تنهایی اسارت است: «زندگی نزدیک به دو سال در سلولی انفرادی و تاریک و شرایط ویژه آن، امکان این را فراهم آورد تا تمام آنچه را که قبلاً اتفاق می‌افتاد و به آن توجه نمی‌شد، آن‌طور که هست بشناسم...». یحیوی این مسئله را «اصل ارتباط جهانی احساس» می‌نامد و برداشت‌هایی از تعمقات دوران تنهایی‌اش را در قالب آن توضیح می‌دهد.

نیز نگاه کنید به زندان انفرادی