زمستان می گذرد: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی آزادگان
(صفحه‌ای تازه حاوی «== فراداده کتاب == بندانگشتی|277x277پیکسل|روایت سیدمحمدعلی بصری آزادة بوشهری است. '''نویسنده''': سید محمدعلی بصری '''ویراستار''': فرزا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:
'''نویسنده''': سید محمدعلی بصری                                                                                                                                                                     
'''نویسنده''': سید محمدعلی بصری                                                                                                                                                                     


'''ویراستار''': فرزانه قلعه قوند
'''ویراستار''': ؟


'''صفحه آرایی و صفحه بندی''': حدیث خوب نژاد
'''صفحه آرایی و صفحه بندی''': حدیث خوب نژاد

نسخهٔ ‏۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۱

فراداده کتاب

روایت سیدمحمدعلی بصری آزادة بوشهری است.

نویسنده: سید محمدعلی بصری

ویراستار: ؟

صفحه آرایی و صفحه بندی: حدیث خوب نژاد

تصویرگر و طراح چاپ: سید ایمان نوری نجفی

سال نشر: 1403

قطع کتاب: رقعی

نوع ماده: کتاب( خاطره )

معرفی کتاب

روایت سیدمحمدعلی بصری آزادة بوشهری است. او کوچکترین فرزند خانواده بود و در ۱۳ فروردین ۱۳۴۷ در خانواده‌ای مذهبی و انقلابی و پرجمعیت به دنیا آمد.

سیدمحمدعلی بصری، اولین بار سال 1361، زمانی که فقط 14 سال سن داشت، به جبهه‌ رفت و تا سال 1363 سه بار در جبهه‌های جنگ حضور یافت و سرانجام در ساعت 3 بعدازظهر روز پنجشنبه، ۲۳ اسفند ۱۳۶۳، درحالی‌که به‌شدت از ناحیة دست راست مجروح بود، در عملیات بدر به اسارت دشمن بعثی درآمد.

سال‌های اسارات ایشان در استخبارات، اردوگاه رمادی 3 (کمپ 9اردوگاه رمادی 2 (بین‌القفصین یا کمپ 7)، رمادی 1 (کمپ 6)، اردوگاه 17 تکریت سپری شد.

گزیده ای از محتوای کتاب

ساعت دوازده شب یکی­دو اتوبوس قدیمی وارد پادگان شد. چشم­هایمان را بستند و سوارمان کردند. از زیر پارچه­ای که روی چشم­هایم بسته بود جلوی پایم را می­دیدم. آمدم روی صندلی بنشینم، یکی از نگهبان­ها از پشت هلم داد. با صورت کف اتوبوس افتادم. سرباز عراقی چند فحش رکیک حواله­ام کرد و از بالای سرم رفت.

­­­­­درد شدیدی بدنم را فرا گرفته بود. سر و صورتم زخمی شده بود. با هر زحمتی که بود به پشت چرخیدم. چند دقیقه بعد اتوبوس العمارة را به ‌قصد بغداد ترک کرد. به دلیل دست­اندازهای تندی که در جاده بود فریادم بلند شد. محل شکستگی دستم بدجوری درد می­کرد. صدای آه­وناله­ام یکی از عراقی­ها را بالای سرم آورد. از زیر چشم­بندم چهره­اش را می­دیدم؛ قدی بلند داشت با سبیل کلفتی که دو طرف دهانش کشیده شده بود. سرباز بعثی پایش را بالا برد و پاشنة پوتینش را محکم روی بازوی شکسته­ام کوبید. بی­اختیار فریادی زدم و بیهوش شدم!