زمستان می گذرد: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی آزادگان
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:


== فراداده کتاب ==
== فراداده کتاب ==
{{Infobox|title=زمستان می گذرد}}
{{Infobox|title=زمستان می گذرد|image=}}
'''نویسنده''': سید محمدعلی بصری                                                                                                                                                                     
'''نویسنده''': سید محمدعلی بصری                                                                                                                                                                     



نسخهٔ ‏۱۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۲

زمستان می گذرد، روایت سیدمحمدعلی بصری آزاده بوشهری است.

فراداده کتاب

زمستان می گذرد

نویسنده: سید محمدعلی بصری

صفحه آرایی و صفحه بندی: حدیث خوب نژاد

تصویرگر و طراح چاپ: سید ایمان نوری نجفی

سال نشر: 1403

قطع کتاب: رقعی

نوع ماده: کتاب( خاطره )

معرفی کتاب

روایت سیدمحمدعلی بصری آزاده بوشهری است. او کوچکترین فرزند خانواده بود و در ۱۳ فروردین ۱۳۴۷ در خانواده‌ای مذهبی و انقلابی و پرجمعیت به دنیا آمد.

سیدمحمدعلی بصری، اولین بار سال 1361، زمانی که فقط 14 سال سن داشت، به جبهه‌ رفت و تا سال 1363 سه بار در جبهه‌های جنگ حضور یافت و سرانجام در ساعت 3 بعدازظهر روز پنجشنبه، ۲۳ اسفند ۱۳۶۳، درحالی‌که به‌شدت از ناحیه دست راست مجروح بود، در عملیات بدر به اسارت دشمن بعثی درآمد.

سال‌های اسارات ایشان در استخبارات، اردوگاه رمادی 3 (کمپ 9اردوگاه رمادی 2 (بین‌القفصین یا کمپ 7)، رمادی 1 (کمپ 6)، اردوگاه 17 تکریت سپری شد.

گزیده ای از محتوای کتاب

ساعت دوازده شب یکی ­دو اتوبوس قدیمی وارد پادگان شد. چشم­هایمان را بستند و سوارمان کردند. از زیر پارچه ­ای که روی چشم­ هایم بسته بود جلوی پایم را می دیدم. آمدم روی صندلی بنشینم، یکی از نگهبان ­ها از پشت هلم داد. با صورت کف اتوبوس افتادم. سرباز عراقی چند فحش رکیک حواله­ ام کرد و از بالای سرم رفت.

­­­­­درد شدیدی بدنم را فرا گرفته بود. سر و صورتم زخمی شده بود. با هر زحمتی که بود به پشت چرخیدم. چند دقیقه بعد اتوبوس العماره را به ‌قصد بغداد ترک کرد. به دلیل دست­اندازهای تندی که در جاده بود فریادم بلند شد. محل شکستگی دستم بدجوری درد می­کرد. صدای آه­و ناله­ ام یکی از عراقی­ ها را بالای سرم آورد. از زیر چشم­ بندم چهره ­اش را می­ دیدم؛ قدی بلند داشت با سبیل کلفتی که دو طرف دهانش کشیده شده بود. سرباز بعثی پایش را بالا برد و پاشنه پوتینش را محکم روی بازوی شکسته ­ام کوبید. بی­ اختیار فریادی زدم و بیهوش شدم![۱]

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. قلعه قوند، فرزانه؛ کیانی، طاهره؛ شاهرخ آبادی، فهیمه و گودرزی، افسانه(1399). کتابنامه آزادگان. تهران: انتشارات پیام آزادگان