زمستان می گذرد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== فراداده کتاب == | == فراداده کتاب == | ||
{{Infobox|title=زمستان می گذرد|image=}} | {{Infobox|title=زمستان می گذرد|image=[[پرونده:190px-زمستان می گذرد.jpg]]|caption=روایت سیدمحمدعلی بصری آزاده بوشهری|header1=فراداده کتاب|label2=نویسنده|label3=صفحه آرایی و صفحه بندی|label4=تصویرگر و طراح چاپ|label5=سال نشر|label6=قطع کتاب|label7=نوع ماده|data2=سید محمدعلی بصری|data3=حدیث خوب نژاد|data4=سید ایمان نوری نجفی|data5=1403|data6=رقعی|data7=کتاب(خاطره)}} | ||
'''نویسنده''': سید محمدعلی بصری | '''نویسنده''': سید محمدعلی بصری | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
'''قطع کتاب''': رقعی | '''قطع کتاب''': رقعی | ||
'''نوع ماده''': کتاب( خاطره ) | '''نوع ماده''': کتاب(خاطره) | ||
== معرفی کتاب == | == معرفی کتاب == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۳۰
زمستان می گذرد، روایت سیدمحمدعلی بصری آزاده بوشهری است.
فراداده کتاب
 روایت سیدمحمدعلی بصری آزاده بوشهری | |
| فراداده کتاب | |
|---|---|
| نویسنده | سید محمدعلی بصری |
| صفحه آرایی و صفحه بندی | حدیث خوب نژاد |
| تصویرگر و طراح چاپ | سید ایمان نوری نجفی |
| سال نشر | 1403 |
| قطع کتاب | رقعی |
| نوع ماده | کتاب(خاطره) |
نویسنده: سید محمدعلی بصری
صفحه آرایی و صفحه بندی: حدیث خوب نژاد
تصویرگر و طراح چاپ: سید ایمان نوری نجفی
سال نشر: 1403
قطع کتاب: رقعی
نوع ماده: کتاب(خاطره)
معرفی کتاب
روایت سیدمحمدعلی بصری آزاده بوشهری است. او کوچکترین فرزند خانواده بود و در ۱۳ فروردین ۱۳۴۷ در خانواده‌ای مذهبی و انقلابی و پرجمعیت به دنیا آمد.
سیدمحمدعلی بصری، اولین بار سال 1361، زمانی که فقط 14 سال سن داشت، به جبهه رفت و تا سال 1363 سه بار در جبهه‌های جنگ حضور یافت و سرانجام در ساعت 3 بعدازظهر روز پنجشنبه، ۲۳ اسفند ۱۳۶۳، درحالی‌که به‌شدت از ناحیه دست راست مجروح بود، در عملیات بدر به اسارت دشمن بعثی درآمد.
سال‌های اسارات ایشان در استخبارات، اردوگاه رمادی 3 (کمپ 9)، اردوگاه رمادی 2 (بین‌القفصین یا کمپ 7)، رمادی 1 (کمپ 6)، اردوگاه 17 تکریت سپری شد.
گزیده ای از محتوای کتاب
ساعت دوازده شب یکی دو اتوبوس قدیمی وارد پادگان شد. چشمهایمان را بستند و سوارمان کردند. از زیر پارچه ای که روی چشم هایم بسته بود جلوی پایم را می دیدم. آمدم روی صندلی بنشینم، یکی از نگهبان ها از پشت هلم داد. با صورت کف اتوبوس افتادم. سرباز عراقی چند فحش رکیک حواله ام کرد و از بالای سرم رفت.
درد شدیدی بدنم را فرا گرفته بود. سر و صورتم زخمی شده بود. با هر زحمتی که بود به پشت چرخیدم. چند دقیقه بعد اتوبوس العماره را به قصد بغداد ترک کرد. به دلیل دستاندازهای تندی که در جاده بود فریادم بلند شد. محل شکستگی دستم بدجوری درد میکرد. صدای آهو ناله ام یکی از عراقی ها را بالای سرم آورد. از زیر چشم بندم چهره اش را می دیدم؛ قدی بلند داشت با سبیل کلفتی که دو طرف دهانش کشیده شده بود. سرباز بعثی پایش را بالا برد و پاشنه پوتینش را محکم روی بازوی شکسته ام کوبید. بی اختیار فریادی زدم و بیهوش شدم![۱]