علل نظامی مجازات زندان انفرادی

مقدمه

اعمال مجازات زندان، به شکل‌های عمومی و انفرادی را، که از گذشته‌های دور در سراسر جهان رایج بوده است. فرد زندانی به‌واسطه دوری از محیط زندگی اجتماعی، با محدودیت‌های گوناگونی مواجه می‌شود و فشار روانی ناشی از خلأ ارتباط اجتماعی او را به همکاری یا تطبیق با فرد، قانون یا اندیشه غالب مجبور می‌كند؛ اجباری که استنکاف از آن، هزینه‌های سنگین‌تری را بر فرد خاطی تحمیل می‌كند.اعمال مجازات زندان انفرادی برای افرادی است که ازنظر دشمن حائز ارزشی خاص بوده‌اند. آنچه که از خاطرات مکتوب و شفاهی اسیران ایرانی در بند نیروهای دشمن قابل استنباط است، وجود دو رویه در اعمال مجازات «زندان انفرادی» ازسوی نیروهای عراقی است.هرچند مصادیق متعددی در این رویه جای می‌گیرند، اما علل نظامی یکی از علل عراقی ها برای مجازت زندان انفرادی در دوران اسارت بوده است.  

علل نظامی

در اختیار داشتن اطلاعات محرمانه نظامی یا اعترافاتی که بتوان از آنها به‌عنوان اهرم فشاری علیه دولت مقابل استفاده کرد، مهم‌ترین علت نظامی اعمال مجازات زندان انفرادی برای برخی از اسیران جنگی است. حسین لشگری، خلبان ایرانی که در روز 27 شهریور 1359 و درست چهار روز قبل از آغاز رسمی جنگ در حمله به توپخانه واقع در منطقه زرباتیه اسیر می‌شود، در این دسته جای می‌گیرد. اگرچه ارتش عراق از فروردین 1358 تا 26/6/1359، 148 مورد تجاوز هوایی، 295 مورد تجاوز زمینی و 21 مورد تجاوز دریایی به مرزهای ایران داشت، اما با اسارت خلبان لشگری(← حسین لشگری) ، امکان فرافکنی و فریب افکار عمومی و سازمان‌های بین‌المللی درباره آغازگر جنگ را فراهم دید. با همین تصور، لشگری(← حسین لشگری) از زمان پایان یافتن جنگ، از سایر اسیران ایرانی جدا شد و مدت زمانی ده‌ساله را در زندان انفرادی سپری کرد. در طول این مدت، مسئولان عراقی، بارها از او خواستند که در مصاحبه‌ای تلویزیونی به آغازگر بودن ایران در جنگ اذعان كند؛ خواسته‌ای که با امتناع لشگری(← حسین لشگری) مواجه می‌شد. وی همچنین از پذیرش پیشنهادهایی نظیر دریافت تابعیت عراق یا کشور ثالث و پیوستن به گروه‌های مسلح مخالف نظام ایران استنکاف ورزید و هزینه ده سال زندگی در اتاقی تنها را به جان پذیرفت.

نیز نگاه کنید به زندان انفرادی

کتابشناسی

وحید امیرخانی