بازنمایی دو رُمان
پایاننامهای درباره بازنمایی دو رمان است که توسط فاطمه سادات نجاری در مقطع کارشناسی ارشد رشته علوم انسانی در دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده علوم انسانی انجام و در سال 1403 دفاع شده است.
فراداده پایاننامه
عنوان پایاننامه: بازنماییهای دیگری در دو رمان "غرباء مثل الحسین" عراقی اثر عبدالجبار ناصر و"آن بیست وسه نفر" ایرانی اثر احمد یوسفزاده
پدید آور: فاطمه سادات نجاری
سال نشر: 1403
نام سازمان: دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده علوم انسانی
رشته تحصیلی: علوم انسانی
نوع فایل: pdf
نوع ماده: پایاننامه کارشناسی ارشد
چکیده
مطالعات مرتبط با مفاهیم «خود» و «دیگری» به یکی از حوزههای گسترده در پژوهشهای ادبی و نقد تطبیقی تبدیل شدهاند. مفاهیم «خود» و «دیگری» از عناصر بنیادین در تصویرشناسی (ایماژولوژی) هستند؛ شاخهای از مطالعات ادبی که به بررسی چگونگی بازنمایی فرهنگ و هویت ملتهای دیگر در گونههای مختلف ادبی از جمله شعر، داستان کوتاه و رمان میپردازد. بخش قابلتوجهی از مباحث تصویرشناسی در ادبیات خاطرهنویسی و سفرنامهها قابل مشاهده است. نویسندگان در آثار ادبی و خاطرات خود، اغلب به بررسی تضاد و دیالکتیک میان «خود» و «دیگری» میپردازند تا از خلال آن، مضامین فرهنگی و تصویر واقعی هر یک از طرفین را بازنمایی کنند. با توجه به اهمیت رمان و در عین حال، کمتوجهی به خاطرهنویسی به عنوان بستری برای شکلگیری تصویرشناسی، در این پژوهش دو اثر در قالب خاطرهنویسی انتخاب شدهاند که هر دو در دوران اسارت در جنگ تحمیلی نوشته شدهاند: اثر نخست از نویسنده عراقی عبدالجبار ناصر با عنوان غرباء مثل الحسین (بیگانگانی چون حسین) و اثر دوم از نویسنده ایرانی احمد یوسفزاده با عنوان آن بیست و سه نفر است. این دو اثر با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با تمرکز بر نقد تصویرشناسانه و بهرهگیری از روش تطبیقی مورد بررسی قرار گرفتهاند تا چگونگی بازنمایی «دیگری» از منظر نویسندگان عراقی و ایرانی تحلیل شود. هدف از تحلیل مفهوم «خود» و «دیگری» در اینجا، روشن ساختن تصویر شخصیت اسیر و شناسایی زمینهها و موقعیتهایی است که در شکلگیری این تصویر نقش دارند و نیز نحوهی واکنش و تعامل «خود» در برابر آن. از مهمترین وجوه اشتراک در بازنمایی «خود» و «دیگری» در هر دو روایت، تجربهی گرسنگی، فاجعه، رنج و شکنجه (چه جسمی و چه روانی) در اردوگاهها و نیز محوریت مفاهیم غربت و درد مشترک است. در مقابل، یکی از وجوه اختلاف بارز آن است که «خودِ» عراقی خاطرات خود را با لحنی رزمی و همراه با نشانههای دینی و نمادین روایت میکند، در حالیکه «خودِ» ایرانی بر تجربهای عینیتر با محوریت جنگ و کشمکش انسانی تأکید دارد. بهنظر میرسد که هر دو نویسنده بهشدت تحت تأثیر واقعیت تلخ اسارت و دوران غربت قرار گرفتهاند و همین امر سبب شده تا بیانات آنها گاه با رنگ و بوی منفی و دردناک، و گاه با تصویرهایی مثبتتر و متنوع بیان شود.
کلیدواژهها
دیگری؛ آن بیست و سه نفر؛ غرباء مثل الحسین؛ عبدالجبار ناصر؛ احمد یوسفزاده
نیز نگاه کنید به
پیوند به بیرون
پیوند به تمام متن پایاننامه https://ganj.irandoc.ac.ir/#/articles/acf980241f044ebd6be5d8199bdbf9cd