فرار اسیران در حقوق بین الملل

مقدمه

چنانچه اسیری، پس از اسارت یا در دروان اسارت، اقدام به فرار کند، از نظر حقوق جنگی عملی مذموم و زشت انجام نداده است، بلکه دقیقا بر عکس عمل وی منطبق با شرافت نظامی و شهامت میهن پرستی بوده و حتی در بسیاری از مقررات نظامی برای رزمندگان خودی که اسیر می شوند به عنوان یک وظیفه ملی و میهنی تلقی شده است.البته این بدان معنا نیست که کشور اسیر کننده احتیاطات و پیشگیری های لازم را د رجهت مراقبت از اسیران معمول ندارد.در نتیجه، چنانچه اسیری فرار کند و یا سعی در فرار داشته باشد، کشور اسیر کننده می تواند با استفاده از اسلحه مانع از این اقدام شود. استعمال اسلحه باید در مرحله آخر و پس از اخطار به تسلیم و عدم تسلیم فراری و با توجه به اوضاع و احوال صورت گیرد.

طبق ماده 91 تا 94 عهدنامه سوم 1929 ،درصورتی که اسیر فراری دستگیر شود، تنها مجازات قابل اجرا در مورد وی تنبیه انضباطی خواهد بود و این تنبیه فاقد هرگونه خصیصه کیفری است.

نیز نگاه کنید به فرار