اقدامات و مواضع سیاسی سید آزادگان

اقدامات و مواضع سیاسی

از معدود اقدامات و موضع­گیری­های سیاسی آقای ابوترابی در دوره ده ساله پس از اسارت، موضع­گیری خاص او، علیه برخی سیاست­های دولت آیت­الله هاشمی رفسنجانی، که نمونه آن در اعلام عدم رضایت وی از قرار گرفتن نام او در لیست کارگزاران دیده می­شود- و نیز در ایام دولت اصلاحات و ریاست جمهوری حجت‌الاسلام والمسلمین سیّد محمد خاتمی می­باشد که در نطق­های محدود او در مجلس مشهود است.

عضویت در جمعیت دفاع از ارزش­های انقلاب اسلامی

موضع‌گیری سیاسی دیگر ابوترابی، شرکت در جمعیت دفاع از ارزش­های انقلاب اسلامی به عنوان عضو مؤسس آن می­باشد.

این جمعیت که در خرداد 1374 فعالیت سیاسی خود را قبل از برگزاری انتخابات مجلس پنجم آغاز نموده بود، در 24 بهمن ماه همین سال، حجت­الاسلام والمسلمین محمد محمدی ری­شهری را به عنوان دبیر کل خود برگزید.

عضویت ابوترابی در جمعیت دفاع از ارزش­های انقلاب اسلامی باعث شد در زمانی که کشور در آستانه برگزاری هفتمین دوره انتخابات ریاست جمهوری بود و در آن کسانی همچون حجت­الاسلام والمسلمین سیّد محمدخاتمی و محمد محمدی ری‌شهری و علی­اکبر ناطق نوری در رقابت جدی با یکدیگر بودند، آقای ابوترابی نامزد این جمعیت (محمد ری شهری) را به عنوان نامزد اصلح مورد نظر خود به جامعه معرفی نماید، امری که تعجب برخی را نسبت به تصمیم او برانگیخت.

تأسیس هیأت فرهنگی آزادگان

از اقدامات مهم آقای ابوترابی در دوره 10 ساله پس از آزادی، تأسیس و تشکیل هیأت فرهنگی آزادگان در تهران و بعضی از شهرستان­ها بود. وی چهارشنبه شب­های هر هفته در ساختمان مؤسسه در میدان فردوسی که محل هیأت آزادگان در تهران بود، حضور می­یافت و به طور چهره به چهره و گاه تا پاسی از نیمه شب سرگرم دیدار و گفتگو و حل مشکلات آن‌ها بود. وی با سلیقه و حساسیت خاصی که مورد انتقاد بعضی از دوستان نزدیک آزاده­اش قرار می­گرفت، همه آزادگان را یکجا به حضور می‌پذیرفت و با حوصله بسیار، در جهت حل مشکلات آنان نامه­های توصیه­آمیزی به مسئولان با خط خود می­نوشت.

او حتی به کسانی که در دوران سخت اسارت برای عراقی‌ها و علیه اسرا جاسوسی می­کردند و همراه آزادگان به کشور بازگشته و دچار مشکلاتی بودند، عطوفت و عنایت خاصی داشت و در حل مشکلات آن‌ها نسبت به بقیه، هیچ تفاوتی قائل نمی­شد.

طراحی و اجرای پیاده­روی­های سالانه

در این ایام، ابتدا در یک اقدام شخصی با همراهی یکی از آزادگان جانباز، احمد ثقفی، حرکت پیاده­روی خود به مشهد ـ که بعدها به قم و مرز خسروی هم گسترش یافت ـ را سازماندهی نمود که در مراحل بعدی جمعیت زیادی از آزادگان و جوانان غیر آزاده او را در این سفر معنوی همراهی می­کردند.

آنگونه که خود می­گفت تصمیم به انجام این پیاده روی را، علاوه بر تصمیمی که در دوره جوانی گرفته بود، در دوره اسارت به عنوان یک نذر شرعی طرح­ریزی کرده بود تا در صورت آزادی تمامی اسرا از اسارت آن را محقق نماید.

وی در این حرکت اصرار داشت به رغم مسئولیت­های سنگینی که همچون نمایندگی مجلس و سرکشی به اسرا در سرتاسر کشور داشت، تمام مسیر را پیاده و همپای پیاده روان طی مسیر نماید.

مسیرهای پیاده روی ابوترابی و یارانش سه مسیر زیر بود:

الف: حرم امام خمینی تا مشهد که در مرداد ماه هر سال آغاز و 17 روز به طول می­انجامید.

ب : از حرم امام خمینی تا حرم حضرت معصومه^(س) که در ایام فاطمیه دوم (سوم جمادی الثانی) به مدت سه روز انجام می­شد.

پ : از تنگه مرصاد در غرب کشور تا آخرین نقطه مرزی در مرز خسروی صورت می­گرفت که باتوجه به بسته بودن راه کربلا، دعای عرفه حضرت سیدالشهدا را در نقطه مرزی همراه با هزاران نفر عاشق دلداده و مشتاق کربلا و در حالی که تماماً در سجده بود و اشک می­ریخت، قرائت می­کرد.

این برنامه پس از ارتحال ایشان هم ادامه یافت و با سقوط رژیم صدام برای آخرین بار در کربلا (بین الحرمین) برگزار گردید.

نیز نگاه کنید به کتاب سیره ابوترابی 1؛ سید علی اکبر ابوترابی فرد