نقاشی در اسارت
نقاشی در کنار دیگر انواع هنر، کاربرد نسبتاً محدودی داشت و طرفداران خاصی را به خود اختصاص داد. عمدهترین علت کمرونقی این هنر در دوران اسارت، نبود ابزار موردنیاز بود. نقاشان گاهی تصویر امامخمینی(ره) را بهصورت ذهنی نقاشی میکردند و پنهان از چشم بعثیها در برخی مناسبتها بر دیوار زندان به نمایش میگذاشتند.
در بعضی مواقع نیز تصویر دوستان خود را نقاشی میکردند و به آنان هدیه میدادند. گاهی هم طبیعت، سوژه نقاشی میشد و نقاش از نیروی خیال برای ترسیم آن بهره میبرد. نقاشی در حکاکی و گلدوزی بیشترین کاربرد را داشت. کسانی که به این امور علاقه داشتند، با مراجعه به نقاشان، تصویر موردنیاز را سفارش میدادند و نقاشان هم تصویر درخواستی را بر سطح پارچه یا یک تکه سنگ رسم میکردند.
در بیشتر اردوگاههای صلیب سرخ دیده بهخصوص اردوگاههای موصل و رمادی (←اردوگاه)، این شیوه نقاشی رایج بود. برخی از آزادگان، حاشیه نامههای خود را نقاشی میکردند و برای خانوادههای خود میفرستادند[۱].