ورزش و سربازان عراقی
ورزش به‌ویژه فوتبال، با خون مردم عراق عجین شده است. فرماندهان عراقی نیز به‌سبب علاقه فردی و هم اداره بهتر و آرام اردوگاه با ورزش مخالفتی نداشتند.
ورزش در اردوگاه های ثبت شده
در اردوگاه‌های ثبت‌شده به‌جز ورزش‌های رزمی كه گمان می‌کردند سطح آمادگی اسرا برای مقابله فردی با سربازان عراقی یا شورش دسته‌جمعی یا فرار افزایش می‌یابد، سایر ورزش‌ها از منظر فرماندهان عراقی ممنوع نبود. البته برنامه‌ریزی صحیح اسرا، مانع از آن شده بود كه نگهبان‌ها بتوانند بچه‌ها را در حال ورزش رزمی غافلگیر كنند. اگر كسی به ورزش‌های ممنوع می‌پرداخت، او را چهار پنج روز می‌زدند و به زندان می‌انداختند؛ جیرۀ غذایش را كم می‌كردند تا ضعف جسمی مانع از پرداختن به ورزش‌های رزمی شود.
ورزش های گروهی
انجام ورزش‌های گروهی، به‌صورت علنی در اردوگاه‌ها مبتنی‌بر اراده عراقی‌ها شکل می‌گرفت. علاوه‌بر تمایلات فردی وقتی عراقی‌ها می‌دیدند فضای اردوگاه شاد است و همه با هم خوب‌اند، درگیری بین اسرا نیست، با وجود دریافت اخباری مبنی‌بر تشکیل کلاس‌های کشتی و رزمی و انجام مسابقات به مناسبت دهه فجر، به روی خودشان نمی‌آوردند، مخالفت نمی‌کردند، و اردوگاه را به هم نمی‌ریختند.
مسابقات ورزشی
گاهی سربازان عراقی اظهار تمایل می‌کردند با اسرا مسابقه فوتبال دهند. وای به حال اسرا بود اگر عراقی‌ها را می‌بردند. بدرفتاری یا 48 ساعت بازداشت در آسایشگاه حداقل نتیجه برد در مسابقه با عراقی‌ها بود، البته ایجاد تفرقه و جلوگیری از انجام ورزش ابزاری برای مخالفت عراقی‌ها با سایر اقدامات اسرا و گاهی تعطیلی ورزش اهرمی برای مخالفت اسرا با سایر اقدامات عراقی‌ها نیز بود[۱].
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
محمد رضا کایینی