وقایع مهم اردوگاه تکریت 15: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «مقدمه نیز نگاه کنید به اردوگاه تکریت 15 === کتابشناسی ===» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
مقدمه | === مقدمه=== | ||
[[اردوگاه تکریت 15]] در تابستان 1367 تأسیس شد. اسرای این [[اردوگاه]]، كه مخفی و مفقود بودند، پس از پذیرش '''''[https://fa.wikifeqh.ir/%D9%82%D8%B7%D8%B9%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%DB%B5%DB%B9%DB%B8 قطعنامه 598]''''' ازسوی ایران و حمله گستردۀ عراق در تیرماه یا اوایل مردادماه، به اسارت دشمن درآمده بودند. اسرای [[اردوگاه]] ترکیبی بود از نیروهای ارتش، سپاه، بسیج و غیرنظامی. | |||
===وقایع مهم=== | |||
1. با تلاش [[منافقین]] در [[اردوگاه]] و تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی و تلاش برای جذب نیرو، بین [[اسرا]] و آنها و عراقیها درگیری پیش آمد که با ضربوشتم اسرا و تیراندازی هوایی عراقیها همراه شد. این درگیری باعث شد [[منافقین]] از [[اردوگاه]] بروند و عراقیها نیز در تأمین نیازهای اولیۀ اسرا محدودیت فراوان ایجاد کنند. | |||
2. از دیگر وقایع مهم این [[اردوگاه]]، درگیری بهخاطر انجام سوگواری سالار شهیدان در ماه محرم 1366 بود که با ورود عراقیها به آسایشگاه و ممانعت از انجام مراسم و توهین به ائمه کار به درگیری و زدوخورد كشید و شیشههای پنجرهها شكست و عراقیها با تیراندازی به اسرا، آنها را به مدت سه روز داخل آسایشگاه زندانی كردند. در این درگیری سه نفر از اسرا شهید و هجده نفر مجروح شدند. | |||
3. اعتصاب غذا به مدت سه روز از دیگر وقایع مهم [[اردوگاه]] بود که در پی بداخلاقی نگهبان عراقی صورت گرفت و با همدلی و وحدت نیروها باعث تنبیه سرباز عراقی با شلاق و عذرخواهی فرمانده [[اردوگاه]] شد<ref>احمدزاده، میکاییل (1388). [[اردوگاه 15 تکریت]]. تهران: شاهد.،ص.157.</ref>. | |||
4. صبح یك روز دیماه 1368، یکی از اسرا به نام محمد فتحی هنگام [[فرار]] از سیمهای حلقوی دستگیر شد. او در هوای مهآلود صبح، حدود ده متر تا خروج از سیمخاردار فاصله داشت که نگهبانی، در بیرون محوطه، متوجه او شد. با دادوبیداد نگهبان، بلافاصله تانکهای ضدشورش [[اردوگاه]] سر رسیدند و او را پس از ضربوشتم فراوان به [[اردوگاه]] بردند. این اسیر را پس از محاکمه نظامی در هوای سرد دیماه برهنه کردند و به میله پرچم آویختند. بهدنبال این واقعه، اسرای دیگری نیز شکنجه و آزار شدند. این اتفاق روز جمعه افتاد و بین اسرای اردوگاه 15 به جمعه سیاه معروف شد. | |||
نیز نگاه کنید به [[اردوگاه تکریت 15]] | نیز نگاه کنید به [[اردوگاه تکریت 15]] | ||
=== کتابشناسی === | === کتابشناسی === | ||
<references />عسگر حسن پور |
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۴:۰۳
مقدمه
اردوگاه تکریت 15 در تابستان 1367 تأسیس شد. اسرای این اردوگاه، كه مخفی و مفقود بودند، پس از پذیرش قطعنامه 598 ازسوی ایران و حمله گستردۀ عراق در تیرماه یا اوایل مردادماه، به اسارت دشمن درآمده بودند. اسرای اردوگاه ترکیبی بود از نیروهای ارتش، سپاه، بسیج و غیرنظامی.
وقایع مهم
1. با تلاش منافقین در اردوگاه و تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی و تلاش برای جذب نیرو، بین اسرا و آنها و عراقیها درگیری پیش آمد که با ضربوشتم اسرا و تیراندازی هوایی عراقیها همراه شد. این درگیری باعث شد منافقین از اردوگاه بروند و عراقیها نیز در تأمین نیازهای اولیۀ اسرا محدودیت فراوان ایجاد کنند.
2. از دیگر وقایع مهم این اردوگاه، درگیری بهخاطر انجام سوگواری سالار شهیدان در ماه محرم 1366 بود که با ورود عراقیها به آسایشگاه و ممانعت از انجام مراسم و توهین به ائمه کار به درگیری و زدوخورد كشید و شیشههای پنجرهها شكست و عراقیها با تیراندازی به اسرا، آنها را به مدت سه روز داخل آسایشگاه زندانی كردند. در این درگیری سه نفر از اسرا شهید و هجده نفر مجروح شدند.
3. اعتصاب غذا به مدت سه روز از دیگر وقایع مهم اردوگاه بود که در پی بداخلاقی نگهبان عراقی صورت گرفت و با همدلی و وحدت نیروها باعث تنبیه سرباز عراقی با شلاق و عذرخواهی فرمانده اردوگاه شد[۱].
4. صبح یك روز دیماه 1368، یکی از اسرا به نام محمد فتحی هنگام فرار از سیمهای حلقوی دستگیر شد. او در هوای مهآلود صبح، حدود ده متر تا خروج از سیمخاردار فاصله داشت که نگهبانی، در بیرون محوطه، متوجه او شد. با دادوبیداد نگهبان، بلافاصله تانکهای ضدشورش اردوگاه سر رسیدند و او را پس از ضربوشتم فراوان به اردوگاه بردند. این اسیر را پس از محاکمه نظامی در هوای سرد دیماه برهنه کردند و به میله پرچم آویختند. بهدنبال این واقعه، اسرای دیگری نیز شکنجه و آزار شدند. این اتفاق روز جمعه افتاد و بین اسرای اردوگاه 15 به جمعه سیاه معروف شد.
نیز نگاه کنید به اردوگاه تکریت 15
کتابشناسی
- ↑ احمدزاده، میکاییل (1388). اردوگاه 15 تکریت. تهران: شاهد.،ص.157.
عسگر حسن پور