سبزیجات و دسر در اسارت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references />سهیلا علی ین | <references />سهیلا علی ین | ||
[[رده:سبزیجات و دسر در اسارت]] | |||
[[رده:تغذیه]] | |||
[[رده:اسارت و اسیران]] | |||
[[رده:حانوت]] | |||
نسخهٔ ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۵۴
به گفته سالمی‌نژاد[۱]،
«در برنامه غذایی، سبزیجات وجود نداشت، اما خود اسرا اقدام به احداث باغچه بسیار كوچكی در حیاط برخی اردوگاه ها می‌كردند. تهیه بذر برای اسرا با مشکلات فراوانی روبه‌رو بود، ولی بعدها نمایندگان صلیب سرخ بذر را برایشان تهیه می‌کردند. حانوت نیز یکی دیگر از منابع تأمین بذر سبزیجات بود. کشت انواع سبزیجات و هویج و حتی میوه‌هایی چون خیار، کمک شایانی به وضعیت تغذیه‌ای بخشی از اسرای ایرانی كرد.»
گاهی به مقدار خیلی کم بین اسرا میوه توزیع می‌شد. مثلاً به هر چهار اسیر یک پرتقال یا انار یا مقداری انگور تعلق می‌گرفت.
چگونگی استفاده اسرا از دسر
خاجی[۲] در مورد اردوگاه رمادی 1 ( کمپ 6) بیان می‌کند:
«در 5 ماه اول تشکیل این اردوگاه، در هفته، دو سه مرتبه دسر نیز داده می‌شد که عموماً شامل یک پرتقال برای دو سه نفر، یک خوشه معمولی انگور برای 8 الی 10 نفر می‌شد.»
جعفری[۳] در مورد اردوگاه تکریت چنین بیان می‌کند:
«دِسر معمولاً خیارهای پلاسیده‌ای بود که به هر نفر، نصف و گاهی یک خیار می‌رسید.»
عیسی‌مراد[۴] بیان می‌کند:
«هفته‌ای یک‌بار و گاهی دوبار دسر می‌دادند، البته قصدشان از دسر راضی کردن مأموران صلیب سرخ بود؛ مثلاً دو سه هندوانه کوچک و بی‌کیفیت برای50، 60 نفر و یا یک خیار 10 سانتی برای هر اسیر به‌عنوان دسر درنظر گرفته می‌شد.»
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ سالمی‌نژاد، عبدالرضا (1386). دانستنی‌های آزادگان، چ دوم. تهران: پیام آزادگان،ص.81.
- ↑ خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان،ص.193.
- ↑ جعفری، مجتبی (1393). جهنّم تکریت، چ نهم. تهران: سوره مهر،ص.55.
- ↑ عیسی مراد، ابولقاسم (1391). روان‌شناسی اسارت (آثار روانی اسارت بر اسیران ایرانی و ساز و کارهای مقابله با آن)، چ دوم. مؤسسه فرهنگی انتشاراتی روی،ص.68.
سهیلا علی ین