شیوه های اعتراض در اردوگاه ها: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « ===مقدمه=== اسیران ایرانی برای مقابله با عراقی‌ها اعتراض خود را به شیوههای مختلف ازجمله تحصن، قدم زدن دسته‌جمعی، فریاد الله‌اکبر، اعتصاب غذا، مبارزه منفی و درنهایت شورش نشان میدادند تا دشمن را وادار به تغییر رفتار خود كنند. برهمین‌اساس،...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[اسیران جنگ|اسیران ایرانی]] برای مقابله با عراقی‌ها اعتراض خود را به شیوههای مختلف ازجمله تحصن، قدم زدن دسته‌جمعی، فریاد الله‌اکبر، [[اعتصاب در اسارت|اعتصاب]] غذا، مبارزه منفی و درنهایت شورش نشان میدادند تا دشمن را وادار به تغییر رفتار خود كنند. | |||
اسیران ایرانی برای مقابله با عراقی‌ها اعتراض خود را به شیوههای مختلف ازجمله تحصن، قدم زدن دسته‌جمعی، فریاد الله‌اکبر، اعتصاب غذا، مبارزه منفی و درنهایت شورش نشان میدادند تا دشمن را وادار به تغییر رفتار خود كنند | |||
برهمین‌اساس، همفکری و هماهنگی افراد تصمیم‌ساز و پشتیبانی سایر اسیران و كسب آمادگی متناسب با شرایط به یک یا چند شیوه [[اعتراض]] دست می‌زدند. البته اولویت اصلی در مبارزه و [[مقاومت]]، عنصر صبر و مبارزه منفی و گاه مخفی بود. [[اسیران جنگ|اسیران]] به تجربه دریافته بودند که بهترین راه مبارزه با فعالیت‌های دشمن، افزایش امید به آینده، ارتقای روحیه سلحشوری و ایجاد انگیزه‌های مثبت، تقویت حس نوع‌دوستی، و ایمان به خدا است. | |||
=== کتابشناسی == | اسیران ایرانی در [[اردوگاه]] ها از هر فرصتی برای ایجاد فضای نشاط و امیدواری استفاده می‌کردند و در واقع تبدیل شرایط سخت به فرصت را بهترین نوع مبارزه در مقابل فضای خفقان‌آور ایجادشده ازسوی دشمن می‌دانستند. آنها فعالیت‌های عادی همچون [[ورزش]]، مطالعه، کارهای روزمره و عادی و... را تبدیل به فرصت‌هایی برای تقویت روحیه [[مقاومت]] در مقابل شرایطی می‌ساختند که هریک از آنها می‌توانست به‌تنهایی شرایط یأس و نومیدی و [[افسردگی در اسارت|افسردگی]] ایجاد و در نتیجه روحیه را تخریب كند. در نهایت، اگر شرایط به مرز تحمل‌ناپذیری می‌رسید یا اسیران در موقعیت عملی انجام‌شده قرار می‌گرفتند و متقاعد می‌شدند که راهی غیر از ابراز اعتراض علنی وجود ندارد، به این روش قهرآمیز دست می‌زدند<ref>شورای علمی [[دانشنامه آزادگان]].(1399).[[دانشنامه آزادگان]]: اسیران ایرانی آزاد شده در [[جنگ تحمیلی عراق علیه ایران|جنگ عراق علیه ایران]]. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی؛ [[موسسه فرهنگی هنری پیام آزادگان|پیام آزادگان]]،</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[اعتراض]] | |||
* [[انواع اعتراضات اسرا]] | |||
* [[اهمیت اعتراض در اردوگاه ها]] | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:شیوه های اعتراض در اردوگاه ها]] | |||
[[رده:اعتراض]] | |||
[[رده:اردوگاه]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۲۰
اسیران ایرانی برای مقابله با عراقی‌ها اعتراض خود را به شیوههای مختلف ازجمله تحصن، قدم زدن دسته‌جمعی، فریاد الله‌اکبر، اعتصاب غذا، مبارزه منفی و درنهایت شورش نشان میدادند تا دشمن را وادار به تغییر رفتار خود كنند.
برهمین‌اساس، همفکری و هماهنگی افراد تصمیم‌ساز و پشتیبانی سایر اسیران و كسب آمادگی متناسب با شرایط به یک یا چند شیوه اعتراض دست می‌زدند. البته اولویت اصلی در مبارزه و مقاومت، عنصر صبر و مبارزه منفی و گاه مخفی بود. اسیران به تجربه دریافته بودند که بهترین راه مبارزه با فعالیت‌های دشمن، افزایش امید به آینده، ارتقای روحیه سلحشوری و ایجاد انگیزه‌های مثبت، تقویت حس نوع‌دوستی، و ایمان به خدا است.
اسیران ایرانی در اردوگاه ها از هر فرصتی برای ایجاد فضای نشاط و امیدواری استفاده می‌کردند و در واقع تبدیل شرایط سخت به فرصت را بهترین نوع مبارزه در مقابل فضای خفقان‌آور ایجادشده ازسوی دشمن می‌دانستند. آنها فعالیت‌های عادی همچون ورزش، مطالعه، کارهای روزمره و عادی و... را تبدیل به فرصت‌هایی برای تقویت روحیه مقاومت در مقابل شرایطی می‌ساختند که هریک از آنها می‌توانست به‌تنهایی شرایط یأس و نومیدی و افسردگی ایجاد و در نتیجه روحیه را تخریب كند. در نهایت، اگر شرایط به مرز تحمل‌ناپذیری می‌رسید یا اسیران در موقعیت عملی انجام‌شده قرار می‌گرفتند و متقاعد می‌شدند که راهی غیر از ابراز اعتراض علنی وجود ندارد، به این روش قهرآمیز دست می‌زدند[۱].
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ شورای علمی دانشنامه آزادگان.(1399).دانشنامه آزادگان: اسیران ایرانی آزاد شده در جنگ عراق علیه ایران. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی؛ پیام آزادگان،