حمله گرگ ها: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
کتاب خاطره سرهنگ علی شط‌‌نیسانی در دوران اسارت. | '''کتاب خاطره سرهنگ علی شط‌‌نیسانی در دوران اسارت.''' | ||
== فرا داده کتاب == | == فرا داده کتاب == | ||
'''نویسنده''': امیر محمد عباس نژاد | '''نویسنده''': امیر محمد عباس نژاد | ||
{{Infobox|title=حمله گرگ ها}} | |||
'''ویراستار''': طاهره کیانی[[پرونده:حمله گرگ ها.jpg|بی‌قاب|2x2پیکسل]] | '''ویراستار''': طاهره کیانی[[پرونده:حمله گرگ ها.jpg|بی‌قاب|2x2پیکسل]] | ||
نسخهٔ ۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۴۷
کتاب خاطره سرهنگ علی شط‌‌نیسانی در دوران اسارت.
فرا داده کتاب
نویسنده: امیر محمد عباس نژاد
ویراستار: طاهره کیانی
صفحه آرایی و صفحه بندی: مریم مردانی
تصویرگر و طراح چاپ: سید ایمان نوری نجفی
سال نشر: 1403
قطع کتاب: رقعی
نوع ماده: کتاب (خاطره)
معرفی کتاب
سرهنگ علی شط‌‌نیسانی در اولین روز مرداد ماه 1324 در هویزه خوزستان به دنیا آمد. او بعد از دیپلم وارد ارتش شده و جزو نیروهای لشکر 92 زرهی اهواز شد. علی شط‌‌نیسانی جزو معدود نیروهایی است که در هر دو تجاوز عراق به ایران در سال 1352 و هشت سال دفاع مقدس حضور داشته است.
با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، در منطقه مرزی خوزستان حضور پیدا کرده و به دفاع پرداخته است و در حمله گسترده عراقی‌ها در محاصره قرار گرفته و به اسارت نیروهای عراقی درآمد
اوبه مدت ده سال به عنوان مفقودالاثر در زندان ابوغریب و زندان الرشید نگهداری شده است. بعد از بازگشت به ایران به بدنه ارتش جمهوری اسلامی ایران برمی‌گردد و بعد از چند سال به دلیل صدمات دوران اسارت و جانبازی بازنشسته می‌شود.
در این کتاب، خاطرات ایشان از دوران تحصیل، عضویت در ارتش، حضور در جنگ عراق و ایران در سال 1352، روزهای انقلاب و برخورد مردم با او به عنوان نیروی ارتش شاهنشاهی در خیابان‌ها، خاطراتش از اولین روزهای دفاع مقدس و اسارت در زندان‌های ابوغریب و الرشید تا بازگشت به ایران را می‌توان مطالعه کرد.
گزیده ای از محتوای کتاب
تکه‌ای نان را کندم و به سرباز نابینای عراقی دادم. او هم کورمال کورمال نان را گرفت و بدون اینکه چیزی بگوید، قورتش داد. معلوم بود خیلی گرسنه است، تکه‌ای دیگر کندم و به او دادم. دو سه روز بود که غذا و آب نخورده بودم. از درد گرسنگی یادم رفته بود. تکه‌ای هم خودم برداشتم و گذاشتم توی دهانم. نان خمیر و خشک‌شده‌ای بود که به زور از گلویم پایین می‌رفت، مجبور شدم کمی آب بخورم تا نان خیس شود. آنقدر سفت و خشک بود که نتوانستم دومین لقمه را بخورم. بقیه را به آن سرباز عراقی دادم و او خورد. لیوان آب را هم دادم تا ته سر کشید[۱].