جواهری در گونی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== فراداده کتاب == | == فراداده کتاب == | ||
{{Infobox|title=جواهری در گونی|image=[[پرونده:300px-جواهری در گونی.jpg]]}} | {{Infobox|title=جواهری در گونی|image=[[پرونده:300px-جواهری در گونی.jpg]]|caption=کتاب خاطره مهرداد فردوسیان در دوران اسارت.|header1=فراداده کتاب|label2=نویسنده|label3=ویراستار|label4=صفحه آرايی و صفحه بندی|label5=تصويرگر و طراح چاپ|label6=سال نشر|label7=قطع کتاب|label8=نوع ماده|dat2=مهرداد فردوسیان|data3=طاهره کیانی|data4=مریم مردانی|data5=سید ایمان نوری نجفی|data6=1402|data7=رقعی|data8=کتاب(خاطره)}} | ||
'''نویسنده:''' مهرداد فردوسیان | '''نویسنده:''' مهرداد فردوسیان | ||
'''ویراستار:''' طاهره کیانی | '''ویراستار:''' طاهره کیانی | ||
'''صفحه | '''صفحه آرایی و صفحه بندی:''' مریم مردانی | ||
''' | '''تصویرگر و طراح چاپ:''' سید ایمان نوری نجفی | ||
'''سال نشر:''' 1402 | '''سال نشر:''' 1402 | ||
'''قطع کتاب:''' | '''قطع کتاب:''' رقعی | ||
'''نوع ماده:''' کتاب( خاطره ) | '''نوع ماده:''' کتاب(خاطره) | ||
== گزیده ای از محتوای کتاب == | == گزیده ای از محتوای کتاب == | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
== معرفی کتاب == | == معرفی کتاب == | ||
مهرداد فردوسیان، ظهر روز دوم فروردین 1361، در مرحله دوم | مهرداد فردوسیان، ظهر روز دوم فروردین 1361، در مرحله دوم عملیات فتح‌المبین، در دشت عباس، به اسارت درآمد و به آسایشگاه 18 قاطع 3 [[اردوگاه]] الانبار (کمپ 8 یا [[عنبر]]) منتقل شد. بعداز اولین دیدار صلیب‌سرخ از این اردوگاه، به ایشان شماره 3080 داده شد. اردوگاه‌های موصل 3 و 4 مقصد بعدی مهرداد فردوسیان تا زمان آزادی بزرگ آزادگان بود. | ||
بدون تردید آنچه به جذابیت روایت مهرداد فردوسیان می‌افزاید، علاوه‌بر زیبایی و روانی قلم و بیان، ویژگی‌های فردی، زلالی و صداقت کلام، شجاعت، صبوری و روحیه طنازی ایشان است که در قفس اسارت راه هنر نمایش و تئاتر را برای ادامه زندگی خود و دیگر هم‌رزمانش انتخاب کرد. | بدون تردید آنچه به جذابیت روایت مهرداد فردوسیان می‌افزاید، علاوه‌بر زیبایی و روانی قلم و بیان، ویژگی‌های فردی، زلالی و صداقت کلام، شجاعت، صبوری و روحیه طنازی ایشان است که در قفس اسارت راه هنر نمایش و تئاتر را برای ادامه زندگی خود و دیگر هم‌رزمانش انتخاب کرد. | ||
مهرداد حتی ضرب‌وشتم عراقی‌ها را به‌جان خرید، اما به مصاحبه با | مهرداد حتی ضرب‌وشتم عراقی‌ها را به‌جان خرید، اما به مصاحبه با [[رادیو]] عراق تن نداد؛ اگرچه [[خانواده]] چشم انتظارش پس از دریافت اولین نامه، که در اردیبهشت 1361 نوشته شد و حدود دو ماه بعد به دستشان رسید، به زنده بودنش پی بردند<ref>قلعه قوند، فرزانه؛ کیانی، طاهره؛ شاهرخ آبادی، فهیمه و گودرزی، افسانه(1399). کتاب[[نامه]] آزادگان. تهران: انتشارات پیام آزادگان.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | |||
[[رده:اسارت و اسیران]] | |||
[[رده:اردوگاه الانبار]] | |||
[[رده:اردوگاه موصل 3]] | |||
[[رده:اردوگاه موصل 4]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۰۳
کتاب خاطره مهرداد فردوسیان در دوران اسارت.
فراداده کتاب
 کتاب خاطره مهرداد فردوسیان در دوران اسارت. | |
| فراداده کتاب | |
|---|---|
| ویراستار | طاهره کیانی |
| صفحه آرايی و صفحه بندی | مریم مردانی |
| تصويرگر و طراح چاپ | سید ایمان نوری نجفی |
| سال نشر | 1402 |
| قطع کتاب | رقعی |
| نوع ماده | کتاب(خاطره) |
نویسنده: مهرداد فردوسیان
ویراستار: طاهره کیانی
صفحه آرایی و صفحه بندی: مریم مردانی
تصویرگر و طراح چاپ: سید ایمان نوری نجفی
سال نشر: 1402
قطع کتاب: رقعی
نوع ماده: کتاب(خاطره)
گزیده ای از محتوای کتاب
چشمانم ضعیف بود و قوس قرنیه داشتم. هنگام اسارت، عراقی‌ها عینکم را گرفته بودند …
حسن محمدی به‌شوخی مرا مادام کوری صدا می‌کرد. یک روز صبح که نوبتم شد برای گرفتن آش صبحانه، درحالی‌که قصعه آش دستم بود و داشتم از پله‌ها بالا می‌رفتم پایم لیز خورد و افتادم. موقع افتادن نگران آش بچه‌های گروه بودم، به‌همین‌دلیل دستانم را بالا آوردم و طوری‌که آش نریزد روی پله‌ها سر می‌خوردم سمت پایین. کمی از آش داغ روی سروصورتم ریخت. فکر سوزش سروصورتم نبودم، فقط نگران آشی بودم که ریخته شده بود.
به‌سختی خودم را بلند کردم. با ناراحتی داشتم به پله‌ها و بالای آن نگاه می‌کردم که حسن محمدی را دیدم. او بالای پله‌ها ایستاده بود و داشت به من نگاه می‌کرد ... .
معرفی کتاب
مهرداد فردوسیان، ظهر روز دوم فروردین 1361، در مرحله دوم عملیات فتح‌المبین، در دشت عباس، به اسارت درآمد و به آسایشگاه 18 قاطع 3 اردوگاه الانبار (کمپ 8 یا عنبر) منتقل شد. بعداز اولین دیدار صلیب‌سرخ از این اردوگاه، به ایشان شماره 3080 داده شد. اردوگاه‌های موصل 3 و 4 مقصد بعدی مهرداد فردوسیان تا زمان آزادی بزرگ آزادگان بود.
بدون تردید آنچه به جذابیت روایت مهرداد فردوسیان می‌افزاید، علاوه‌بر زیبایی و روانی قلم و بیان، ویژگی‌های فردی، زلالی و صداقت کلام، شجاعت، صبوری و روحیه طنازی ایشان است که در قفس اسارت راه هنر نمایش و تئاتر را برای ادامه زندگی خود و دیگر هم‌رزمانش انتخاب کرد.
مهرداد حتی ضرب‌وشتم عراقی‌ها را به‌جان خرید، اما به مصاحبه با رادیو عراق تن نداد؛ اگرچه خانواده چشم انتظارش پس از دریافت اولین نامه، که در اردیبهشت 1361 نوشته شد و حدود دو ماه بعد به دستشان رسید، به زنده بودنش پی بردند[۱].