برنامه های آموزشی در اسارت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
===برنامههای آموزشی=== | ===برنامههای آموزشی=== | ||
با توجه به اینکه اسرای ایرانی در سنین متفاوت و از اقشار مختلف بودند، عده‌ای از آنها سواد خواندن و نوشتن نداشتند یا کم‌سواد بودند. به همین منظور اجرای برنامههای آموزشی در دستور كار قرار گرفت تا هم اوقات فراغت [[اسرا]] پر شود و هم عده‌ای از سواد و معلومات دیگران بهره‌مند شوند. استفاده از قلم و کاغذ فقط وقتی که بازرسان [[صلیب سرخ]] به [[اردوگاه]] می‌آمدند، جایز بود. ازاین‌رو، اسرا مجبور بودند از وسایل دیگری برای آموزش استفاده کنند؛ مثلاً هنگام هواخوری با انگشت روی خاک نرم باغچه حروف را یاد می‌دادند و دوباره پاک می‌کردند که نیروهای عراقی متوجه نشوند یا از مقوای مواد غذایی و پلاستیک استفاده می‌کردند. اما بعدها اسرای ایرانی با درخواست‌های مکرر به نمایندگان [[صلیب سرخ]] موفق شدند نهضت سوادآموزی را در [[اردوگاه]] راه‌اندازی کنند و کتاب‌هایی آموزشی نیز به‌دست بیاورند<ref name=":0">خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.</ref>. | با توجه به اینکه اسرای ایرانی در سنین متفاوت و از اقشار مختلف بودند، عده‌ای از آنها سواد خواندن و نوشتن نداشتند یا کم‌سواد بودند. به همین منظور اجرای برنامههای آموزشی در دستور كار قرار گرفت تا هم اوقات فراغت [[اسرا]] پر شود و هم عده‌ای از سواد و معلومات دیگران بهره‌مند شوند. استفاده از [[قلم در اسارت|قلم]] و کاغذ فقط وقتی که بازرسان [[صلیب سرخ]] به [[اردوگاه]] می‌آمدند، جایز بود. ازاین‌رو، اسرا مجبور بودند از وسایل دیگری برای آموزش استفاده کنند؛ مثلاً هنگام هواخوری با انگشت روی خاک نرم باغچه حروف را یاد می‌دادند و دوباره پاک می‌کردند که نیروهای عراقی متوجه نشوند یا از مقوای مواد غذایی و پلاستیک استفاده می‌کردند. اما بعدها اسرای ایرانی با درخواست‌های مکرر به نمایندگان [[صلیب سرخ]] موفق شدند نهضت سوادآموزی را در [[اردوگاه]] راه‌اندازی کنند و کتاب‌هایی آموزشی نیز به‌دست بیاورند<ref name=":0">خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.</ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[سرگرمی]] ؛ [[آموزش]] | نیز نگاه کنید به [[سرگرمی]] ؛ [[آموزش]] | ||
نسخهٔ ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۱:۴۲
مقدمه
اسرا با هدف سپری کردن روزهای سخت اسارت، درگیری کمتر با نیروهای عراقی، حفظ روحیه و انگیزه زندگی در دوران اسارت، برنامههای سرگرمی و آموزشی متنوعی را پی‌‌‌ریزی کردند و با بهره‌گیری از تخصص و مهارت‌هایشان اسرا به اجرا درآوردند. کافی بود افراد اعلام کنند که علاقه‌مند به فعالیت هستند؛ گروه‌‌‌‌‌ها برای آنها برنامه‌ریزی می‌کردند[۱].
برنامههای آموزشی
با توجه به اینکه اسرای ایرانی در سنین متفاوت و از اقشار مختلف بودند، عده‌ای از آنها سواد خواندن و نوشتن نداشتند یا کم‌سواد بودند. به همین منظور اجرای برنامههای آموزشی در دستور كار قرار گرفت تا هم اوقات فراغت اسرا پر شود و هم عده‌ای از سواد و معلومات دیگران بهره‌مند شوند. استفاده از قلم و کاغذ فقط وقتی که بازرسان صلیب سرخ به اردوگاه می‌آمدند، جایز بود. ازاین‌رو، اسرا مجبور بودند از وسایل دیگری برای آموزش استفاده کنند؛ مثلاً هنگام هواخوری با انگشت روی خاک نرم باغچه حروف را یاد می‌دادند و دوباره پاک می‌کردند که نیروهای عراقی متوجه نشوند یا از مقوای مواد غذایی و پلاستیک استفاده می‌کردند. اما بعدها اسرای ایرانی با درخواست‌های مکرر به نمایندگان صلیب سرخ موفق شدند نهضت سوادآموزی را در اردوگاه راه‌اندازی کنند و کتاب‌هایی آموزشی نیز به‌دست بیاورند[۲].
نیز نگاه کنید به سرگرمی ؛ آموزش
کتابشناسی
پروین کاشانی زاده