معرفی اردوگاه کرکوک
مقدمه
این اردوگاه در استان کرکوک و در نزدیکی شهر کرکوک با شرایط آب‌وهوایی معتدل قرار داشت. اداره اردوگاه در دست نیروهای مجاهدین خلق (منافقین) بود. منافقین با حمایت مالی و نظامی رژیم بعث عراق واحدهای نظامی و پایگاه‌هایی برای سازمانشان ایجاد و تجهیز کرده بودند. رژیم عراق با تجهیز منافقین از همکاری برجسته آنها در هر زمینه‌ای علیه ایران برخوردار بود. این گروه در سال‌های پایانی جنگ تحمیلی (← جنگ تحمیلی عراق علیه ایران )، عملیات‌هایی مانند خورشید تابان (آفتاب) 1 فروردین 1367، چلچراغ 28 خرداد 1367، فروغ جاویدان (مرصاد) (درست شش روز بعد از قبول قطعنامه که در 29 تیر 1367 منعقد شده بود) را با پشتیبانی رژیم عراق علیه ایران انجام داد. منافقین در عملیات‌های خورشید تابان و چلچراغ، تعدادی از نیروهای ایرانی را به اسارت گرفتند. از این اسرا در اردوگاه کرکوک نگه‌داری می‌شد. اردوگاهی که اسم هیچ‌یک از اسرایش در فهرست صلیب سرخ وارد نشده و هنوز هم در فهرست هلال احمر مدارکشان به‌عنوان مفقود‌الاثر موجود است.
زندگی اسرا در این اردوگاه به دو دوره تقسیم می‌شود: دوره قبل از عملیات مرصاد و دوره بعد از عملیات. در ابتدای ورود اسرا به این اردوگاه، منافقین از موضع فریبکارانه و تطمیع وارد شدند. در مواقعی هم از درِ رعب و وحشت وارد می‌شدند. در موقعیت‌های متفاوت رفتارهایشان تغییر می‌کرد. شرایط حاکم بر این اردوگاه با سایر اردوگاه‌های عراق فرق داشت.
تاریخ تأسیس اردوگاه تقریباً شش ماه قبل از عملیات چلچراغ اعلام شده؛ چراکه وقتی اسرای این عملیات وارد اردوگاه می‌شوند، رزمندگان ایرانی را آنجا می‌بینند که در بند بودند. این اسرا اظهار می‌کنند كه خودشان شش ماه قبل، این اردوگاه را احداث کرده‌اند. 300 اسیر ابتدایی این اردوگاه از لشکر 64 ارومیه و همچنین رزمندگانی از سپاه و بسیج بودند.
وضعیت ظاهری
برحسب دیده و توصیف اسرا از معماری و ساختمان‌های اردوگاه کرکوک، به‌نظر می‌رسد این اردوگاه قلعه‌مانند و تودرتو با زیربنای مستطیل‌شکل بوده است. محوطه داخلی دارای سه یا چهار آسایشگاه جداگانه در اندازه متفاوت بود. هرکدام از این آسایشگاه‌ها هم زیربنایی مستطیل‌شکل داشتند و چسبیده‌به‌هم و ازطریق درهایی در انتهای سالن‌های بزرگ با هم مرتبط بودند. این آسایشگاه‌ها دارای حیاط مرکزی و دورتادور این حیاط ساختمان‌های دوطبقه از بلوک‌های پیش‌ساخته یا آجر ردیف شده و دارای یک ورودی اصلی بودند. کف آسایشگاه‌ها کاشی بود. دو آسایشگاه این اردوگاه مساحتی بزرگ داشته است با حیاط مرکزی (به‌اندازه دو حیاط مدرسه دولتی قدیم). این حیاط‌ها آسفالته بودند. آسایشگاه‌های بزرگ دارای اتاق‌های بسیار در سایزهای متفاوت بود، برای مثال: 6 متری، 12 متری و یک سالن غذا خوری در طبقه اول.
آسایشگاه کوچکِ متروکه، حیاطی کوچک و خاکی داشت و دارای 6 الی 7 اتاق در طبقه پایین بود. پنجره‌های آسایشگاه‌ها نرده‌بندی‌شده به‌سمت حیاط مرکزی بودند و تنها وسیله تهویه اتاق‌ها محسوب می‌شدند. درهای ورودی طبقه اول به حیاط باز می‌شد. ورودی آشپزخانه، حمام و سرویس بهداشتی از حیاط بود. راه‌پله‌ای هم از حیاط به طبقه بالا می‌خورد.
طبقه بالای آسایشگاه‌ها در اختیار منافقین بود. اسرا اجازه تردد در آن طبقه را نداشتند الا وقتی که می‌خواستند از کتابخانه استفاده کنند. البته به گفته اسماعیل دهقانپور، یکی از اسرای حاضر در این اردوگاه، منافقین از اسرا در ساختن قسمتی از این اردوگاه استفاده کرده بودند.
تنها منظره‌ای که بعضی اسرا از خارج از اردوگاه به یاد دارند در بعضی از اتاق‌ها پنجره‌ای محصور با میله‌های آهنی در مقیاس 70 در 50 سانتی‌متر (مستطیل عمودی) بود. از پس دیوارهای سیم‌خاردار کشیده‌شده، جاده‌ای در دوردست دیده می‌شد که به‌ندرت ماشینی از آن عبور می‌کرده، و همچنین در نزدیکی جاده کارخانه گچ‌پزی وجود داشت.
محوطه داخلی اردوگاه در محاصره محوطه بیرونی بود. این محوطه بالای دیوارهایش سیم‌خاردار کشیده شده و در اختیار رژیم بعث عراق بود.