مربیان و جوایز ورزشی در اسارت
به‌تدریج با شكل‌گیری ساختار داخلی اسرا در اردوگاه‌ها و با شناخت بیشتر اسرا نسبت به یکدیگر، مربیان و علاقه‌مندان به ورزش نیز خودنمایی کردند. افرادی بودند که در رشته‌های مختلف در سطح کشور صاحب رتبه و بنام بودند. مربیان نقش معالجه‌کننده امراض و کسالت‌ها را به‌عهده داشتند. نیاز اسرا، علاقه‌مندی مربیان، ابزارهای اولیه ورزشی و عدم جلوگیری عراقی‌ها زمینه گسترش ورزش در اردوگاه‌ها را فراهم می‌كرد.همه رشته‌های ورزشی با نظم اجرا می‌شد و هركدام مسئول یا شورا داشتند. کسانی که دست‌اندرکار این قضیه بودند، در کار خودشان وارد بودند و قوانین را به‌طور نانوشته می‌دانستند. قوانین برای اكثر اسیران، قابل احترام و لازم‌الاجرا بود.
قوانین ورزشی
معمولاً کلاس‌ها و مسابقات رزمی در آسایشگاه‌ها و به‌طور مخفیانه و مسابقات فوتبال، والیبال، پینگ‌پنگ و مانند آن در حیاط اردوگاه با شوروشعف و رقابت بین آسایشگاه‌ها و حتی بین قاطع‌ها در یک اردوگاه انجام می‌شد. در ایام جشن و اعیاد و سالگرد جنگ تحمیلی، اسرای ورزیده، به اجرای نمایش‌های رزمی می‌پرداختند.
جوایز ورزشی
وقتی یك مسابقه برگزار می‌شد، از هر آسایشگاه، پنجاه یا صد نفر برای تشویق تیمشان بیرون می‌آمدند و این چند حُسن داشت: اولاً بچه‌ها از خمودگی درمی‌آمدند؛ ثانیاً همان نیم‌ساعت ورزش باعث می‌شد وقتشان به بهترین شكل بگذرد. در پایان، ضمن گرامیداشت مناسبت‌ها، با اهدای جوایزی مانند تسبیح، جانماز، مدال یا کاپ از ظروف بلااستفاده آشپزخانه یا کفش دست‌دوز، مسابقات خاتمه می‌یافت[۱].
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ شورای علمی دانشنامه آزادگان.(1399).دانشنامه آزادگان: اسیران ایرانی آزاد شده در جنگ عراق علیه ایران. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی؛ پیام آزادگان،
محمد رضا کایینی