منابع حقوقی رفتار با اسیران جنگی
قواعد و مقررات حقوقی حاکم بر رفتار با اسیران جنگی تا مدت ها جنبه عرفی داشت، اما امروزه تابع نظامی است که به موجب اسناد بین المللی مهمی به طور صریح و روشن مشخص شده است. این اسناد به شرح زیر است:
منابع حقوقی
- اعلامیه بروکسل 1874(مواد 23 و 24)
- فصل دوم مقررات لاهه منضم به عهدنامه چهارم مورخ 18 اکتبر 1907(مواد 4تا 20)، این عهدنامه 29 کشور را به یکدیگر پیوند می داد و قدرت های بزرگ نظامی وقت چون شوروری و ژاپن عضو این عهدنامه نگردیدند. این عهدنامه صرفا مربوط به اسیران سالم می باشد و اسیران مجروح یا بیمار، تابع مقررات خاصی هستند.
- عهدنامه 27 ژوئیه ۱۹۲۹ ژنو در زمینه بهبود وضعیت و سرنوشت اسیران جنگی.
- کنوانسیون سوم ژنو ۱۲ اوت ۱۹۴۹ در مورد رفتار با اسیران جنگی، این عهدنامه ضمن تایید مقررات 1907 در عهد نامه 1929 ژنو، آنها را مورد تجدید نظر قرار داده و تکمیل نمود. عهدنامه مذکور مشتمل بر حدود 150 ماده است. هدف اساسی این قواعد احتراز از کلیه اقداماتی است که برای تضمین امنیت کشور متخاصم اسیر کننده غیر ضروری می باشد[۱].اندیشه اساسی که این مقررات از آن الهام گرفته، این است که اسارت جنگی یک اقدام سرکوب کننده نیست، بلکه اقدامی احتیاطی و بازدارنده تلقی می شود که در مورد دشمنی که سلاح خود را به زمین گذارده، اتخاذ می گردد.
- پروتکل‌های مورخ 12 دسامبر ۱۹۷۷ الحاقی به کنوانسیون‌های چهارگانه ۱۹۴۹ ژنو( پروتکل شماره یک در مورد حمایت از قربانیان مخاصمات مسلحانه بین المللی و پروتکل شماره دو در مورد حمایت از قربانیان مخاصمات مسلحانه غیر بین المللی).پروتکل شماره یک تا سال 1984 مورد تصویب 42 کشور و پروتکل شماره دو تا سال 1982 مورد تصویب 22 کشور قرار گرفته است[۲]
- مجموعه قواعد عرفی حقوق بین‌الملل بشردوستانه. (قواعد ۱۱۸ تا ۱۲۸)، تدوین‌شده توسط هیئت متخصصان حقوق بین‌الملل بشردوستانه تحت اشراف و مدیریت کمیته بین‌المللی صلیب سرخ.
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
دبیرخانه ویکی آزادگان