زندان ابو غریب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
'''از زندان‌های محل نگه‌داری [[اسرا]]<nowiki/>ی ایرانی.''' | '''از زندان‌های محل نگه‌داری [[اسرا]]<nowiki/>ی ایرانی.''' | ||
یكی از مخوف‌ترین زندان‌های رژیم بعث عراق زندان ابوغریب بود که در دهه 60 قرن بیستم به دست پیمانکاران انگلیسی ساخته شد. این زندان در 32 کیلومتری غرب بغداد، در کنار اتوبان ابوغریب و در نزدیکی محله‌ای به همین نام، به مساحت تقریبی 280 هکتار قرار دارد<ref>Iraq Prison Abuse Scandal Fast Facts: CNN Library Updated 1438 GMT (2238 HKT) April 10, 2017: see at: <nowiki>https://edition.cnn.com/2013/10/30/world/</nowiki> meast/iraq-prison-abuse-scandal-fast-facts/index. html</ref>. این زندان در عراق، برای زندانی و [[شکنجه]] كردن مخالفان سیاسی رژیم بعث، خصوصاً شیعیان و کُردها مورد استفاده قرار می‌گرفت که در ۲۰۰۴ میلادی و پس از انتشار تصاویر شکنجه عراقی‌ها به دست نظامیان امریكایی به‌وسیله سیمون هرش، نویسنده مشهور امریكایی، شهرتی بین‌المللی پیدا کرد. | یكی از مخوف‌ترین زندان‌های رژیم بعث عراق زندان ابوغریب بود که در دهه 60 قرن بیستم به دست پیمانکاران انگلیسی ساخته شد. این زندان در 32 کیلومتری غرب بغداد، در کنار اتوبان ابوغریب و در نزدیکی محله‌ای به همین نام، به مساحت تقریبی 280 هکتار قرار دارد<ref>Iraq Prison Abuse Scandal Fast Facts: CNN Library Updated 1438 GMT (2238 HKT) April 10, 2017: see at: <nowiki>https://edition.cnn.com/2013/10/30/world/</nowiki> meast/iraq-prison-abuse-scandal-fast-facts/index. html</ref>. این زندان در عراق، برای زندانی و [[شکنجه]] كردن مخالفان سیاسی رژیم بعث، خصوصاً شیعیان و کُردها مورد استفاده قرار می‌گرفت که در ۲۰۰۴ میلادی و پس از انتشار تصاویر [[شکنجه در اسارت|شکنجه]] عراقی‌ها به دست نظامیان امریكایی به‌وسیله سیمون هرش، نویسنده مشهور امریكایی، شهرتی بین‌المللی پیدا کرد. | ||
== وضعیت ظاهری == | == وضعیت ظاهری == | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
عمده [[اسیران جنگ|اسیران ایرانی]] شامل افراد شاخص، خلبانان و درجه‌داران ارتشی بود که از سایر زندانیان عراقی و عرب موجود در آن جدا بودند و در بخشی «سرّی» نگه‌داری می‌شدند. تابستان‌های گرم و زمستان‌های سرد، نداشتن لباس، مواد شوینده، وضعیت نامناسب سیستم‌های بهداشتی، نداشتن حق هواخوری، وضعیت اسفناک غذا، هجوم حشرات و بیماری به [[اسیران جنگ|اسیران]] و ... از مشخصه‌های بارز این زندان بود<ref name=":0" />. سرهنگ باباجانی از خلبانان اسیر در این زندان می‌گوید: <blockquote>«...در زندان ابوغریب نیز یک‌سال‌ونیم آفتاب و ماه را ندیدم. ۵۸ نفر [خلبان] در سلولی بسیار کوچک در زندان ابوغریب زندانی بودیم؛ اگر می‌خواستیم همه کنار هم بخوابیم، نمی‌توانستیم و چند نفر باید می‌ایستادند و سپس جای خودشان را عوض می‌کردند.»<ref>سرهنگ باباجانی(1395). با خاطرات اسارت در زندان ابوغریب، مصاحبه . قابل بازیابی از: [https://www.hamshahrionline.ir/news/304172/%D8%B9%D9%82%D8%A7%D8%A8-%D9%87%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%D9%86%D8%AF-%D9%86%D9%85%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D9%86%D8%AF https://www.hamshahrionline.ir/news/304172/]</ref></blockquote>[[حسین لشگری|حسین لشکری]]، که سرشناس‌ترین اسیر ایرانی این زندان است، در خاطراتش اوضاع زندان را چنین به تصویر می‌کشد: <blockquote>«در بسیاری از اوقات استفاده از هوای آزاد برای [[اسرا]] نیز منع می‌شد و کثیفی هوای این زندان بسیار زجرآور بود که جسم همه را ضعیف و باعث شیوع انواع بیماری‌ها می‌شد. هیچ‌گونه منفذی برای عبور جریان هوا وجود نداشت؛ هرکدام از [[اسرا]] که نفس‌تنگی می‌گرفتند، سرشان را به زیر منفذ در ورودی می‌گذاشتند تا شاید مقداری هوای تازه استشمام کنند.»<ref name=":1">لشکری، حسین (1382). 6410. خاطرات شهید خلبان [[حسین لشگری]]. تهران: آجا،ص.70.</ref> </blockquote>[[امکانات بهداشتی|وضعیت بهداشتی]] زندان بسیار نامناسب بود و پتوهای [[اسرا]] معمولاً از [[بیمارستان|بیمارستان‌ها]] آورده می‌شد که کثیف و خونی بودند. هیچ‌کس در این زندان بیش از یک‌دست لباس نداشت و حشرات موذی در آن بسیار بود<ref>حسین‌شاهی، محمدحسین (1373). زندانی ابوغریب. تهران: [https://hozehonari.ir/ حوزه هنری]،ص.46.</ref>. | عمده [[اسیران جنگ|اسیران ایرانی]] شامل افراد شاخص، خلبانان و درجه‌داران ارتشی بود که از سایر زندانیان عراقی و عرب موجود در آن جدا بودند و در بخشی «سرّی» نگه‌داری می‌شدند. تابستان‌های گرم و زمستان‌های سرد، نداشتن لباس، مواد شوینده، وضعیت نامناسب سیستم‌های بهداشتی، نداشتن حق هواخوری، وضعیت اسفناک غذا، هجوم حشرات و بیماری به [[اسیران جنگ|اسیران]] و ... از مشخصه‌های بارز این زندان بود<ref name=":0" />. سرهنگ باباجانی از خلبانان اسیر در این زندان می‌گوید: <blockquote>«...در زندان ابوغریب نیز یک‌سال‌ونیم آفتاب و ماه را ندیدم. ۵۸ نفر [خلبان] در سلولی بسیار کوچک در زندان ابوغریب زندانی بودیم؛ اگر می‌خواستیم همه کنار هم بخوابیم، نمی‌توانستیم و چند نفر باید می‌ایستادند و سپس جای خودشان را عوض می‌کردند.»<ref>سرهنگ باباجانی(1395). با خاطرات اسارت در زندان ابوغریب، مصاحبه . قابل بازیابی از: [https://www.hamshahrionline.ir/news/304172/%D8%B9%D9%82%D8%A7%D8%A8-%D9%87%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%D9%86%D8%AF-%D9%86%D9%85%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D9%86%D8%AF https://www.hamshahrionline.ir/news/304172/]</ref></blockquote>[[حسین لشگری|حسین لشکری]]، که سرشناس‌ترین اسیر ایرانی این زندان است، در خاطراتش اوضاع زندان را چنین به تصویر می‌کشد: <blockquote>«در بسیاری از اوقات استفاده از هوای آزاد برای [[اسرا]] نیز منع می‌شد و کثیفی هوای این زندان بسیار زجرآور بود که جسم همه را ضعیف و باعث شیوع انواع بیماری‌ها می‌شد. هیچ‌گونه منفذی برای عبور جریان هوا وجود نداشت؛ هرکدام از [[اسرا]] که نفس‌تنگی می‌گرفتند، سرشان را به زیر منفذ در ورودی می‌گذاشتند تا شاید مقداری هوای تازه استشمام کنند.»<ref name=":1">لشکری، حسین (1382). 6410. خاطرات شهید خلبان [[حسین لشگری]]. تهران: آجا،ص.70.</ref> </blockquote>[[امکانات بهداشتی|وضعیت بهداشتی]] زندان بسیار نامناسب بود و پتوهای [[اسرا]] معمولاً از [[بیمارستان|بیمارستان‌ها]] آورده می‌شد که کثیف و خونی بودند. هیچ‌کس در این زندان بیش از یک‌دست لباس نداشت و حشرات موذی در آن بسیار بود<ref>حسین‌شاهی، محمدحسین (1373). زندانی ابوغریب. تهران: [https://hozehonari.ir/ حوزه هنری]،ص.46.</ref>. | ||
سلول‌های محقر این زندان، ابعادی به مساحت ۳ در ۴ متر داشت که در هر سلول، که مختص چهارپنج نفر بود، بیست الی سی نفر را جای داده بودند. جا برای خوابیدن نبود، ضمن آنکه رطوبت هم داشت. روی زمین خاک بود که رطوبت لجن آمده بود بالا و فضای بسیار بدی را ساخته بود. برای بیست نفر در روز یک سطل [[آب]] می‌دادند که سهم هر فردی در ۲۴ ساعت، یک لیوان [[آب]] بیشتر نبود<ref>قمشی، سید احمد(1391). روزهای سخت ما در زندان ابوغریب، مصاحبه. بازیابی از :[https://www.mfpa.ir/fa/news/5696/%D9%82%D8%B3%D9%85%D8%AA-%D8%AF%D9%88%D9%85-%D8%AE%D8%A7%D8%B7%D8%B1%D9%87-%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D9%87-%D8%B3%D8%B1%D8%A7%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%B2-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%82%D8%B4%D9%85%DB%8C https://www.mfpa.ir/fa/news/5696/]</ref>. | سلول‌های محقر این زندان، ابعادی به مساحت ۳ در ۴ متر داشت که در هر سلول، که مختص چهارپنج نفر بود، بیست الی سی نفر را جای داده بودند. جا برای خوابیدن نبود، ضمن آنکه رطوبت هم داشت. روی زمین خاک بود که رطوبت لجن آمده بود بالا و فضای بسیار بدی را ساخته بود. برای بیست نفر در روز یک سطل [[آب]] می‌دادند که سهم هر فردی در ۲۴ ساعت، یک لیوان [[آب]] بیشتر نبود<ref>قمشی، سید احمد(1391). روزهای سخت ما در زندان ابوغریب، مصاحبه. بازیابی از:[https://www.mfpa.ir/fa/news/5696/%D9%82%D8%B3%D9%85%D8%AA-%D8%AF%D9%88%D9%85-%D8%AE%D8%A7%D8%B7%D8%B1%D9%87-%D8%A2%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D9%87-%D8%B3%D8%B1%D8%A7%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%B2-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%82%D8%B4%D9%85%DB%8C https://www.mfpa.ir/fa/news/5696/]</ref>. | ||
آنچه هویدا است، ابوغریب زندانی مخوف، مخفی و بسیار منزجرکننده بود که برای جان و شخصیت افراد [[اسیران جنگ|اسیر]] در این زندان هیچ اهمیتی قائل نبودند. مرگ [[اسیران جنگ|اسیران]] عادی بود و حتی قوی‌ترین افراد نیز در معرض انواع مخاطرات جسمی و روحی بودند. باوجوداین، [[اسرا|اسرای ایرانی]] در این محیط با استقامتی متکی‌بر مسائل معنوی دوام آورده‌اند و در آن برنامه‌های فرهنگی- معنوی خود را بر پا داشته و با [[ارتباطات|ارتباط‌گیری]] به شیوه‌های بسیار شاق از فراسوی این زندان، اطلاع کسب می‌كردند. | آنچه هویدا است، ابوغریب زندانی مخوف، مخفی و بسیار منزجرکننده بود که برای جان و شخصیت افراد [[اسیران جنگ|اسیر]] در این زندان هیچ اهمیتی قائل نبودند. مرگ [[اسیران جنگ|اسیران]] عادی بود و حتی قوی‌ترین افراد نیز در معرض انواع مخاطرات جسمی و روحی بودند. باوجوداین، [[اسرا|اسرای ایرانی]] در این محیط با استقامتی متکی‌بر مسائل معنوی دوام آورده‌اند و در آن برنامه‌های فرهنگی- معنوی خود را بر پا داشته و با [[ارتباطات|ارتباط‌گیری]] به شیوه‌های بسیار شاق از فراسوی این زندان، اطلاع کسب می‌كردند. | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
عمده اسرای ایرانیِ زندان ابوغریب را اشخاصی تشکیل می‌دادند که دولت عراق می‌خواست هویت آنها مخفی بماند تا در ادامه جنگ و مذاکرات پس از آن از جمهوری اسلامی ایران امتیازات خاص خود را بگیرد. ازجمله این افراد می‌توان به 58 خلبان ایرانی همچون زنده‌یاد [[حسین لشگری|حسین لشکری]]، پرویز حاتمیان، سرهنگ محمدابراهیم باباجانی و... اشاره كرد. همچنین برخی از افراد برجسته سیاسی دیگری مثل دکتر سید عباس پاک‌نژاد، دکتر کوهپایه، دکتر عظیمی، دکتر خالقی و راننده [[محمد جواد تندگویان|شهید تندگویان]] نیز در این زندان اسیر بوده‌اند<ref name=":1" />. | عمده اسرای ایرانیِ زندان ابوغریب را اشخاصی تشکیل می‌دادند که دولت عراق می‌خواست هویت آنها مخفی بماند تا در ادامه جنگ و مذاکرات پس از آن از جمهوری اسلامی ایران امتیازات خاص خود را بگیرد. ازجمله این افراد می‌توان به 58 خلبان ایرانی همچون زنده‌یاد [[حسین لشگری|حسین لشکری]]، پرویز حاتمیان، سرهنگ محمدابراهیم باباجانی و... اشاره كرد. همچنین برخی از افراد برجسته سیاسی دیگری مثل دکتر سید عباس پاک‌نژاد، دکتر کوهپایه، دکتر عظیمی، دکتر خالقی و راننده [[محمد جواد تندگویان|شهید تندگویان]] نیز در این زندان اسیر بوده‌اند<ref name=":1" />. | ||
مدت زمان نگه‌داری اسرای ایرانی که از همان اوایل جنگ در 1359 به این زندان انتقال داده شدند ثابت نبود. معمولاً [[اسیران جنگ|اسیران ایرانی]] این زندان، به‌صورت دوره‌ای جابه‌جا و مجدداً به زندان ابوغریب آورده می‌شدند یا اینکه پس از دوره‌ای چندماهه تا چندساله به زندان‌های مخفی دیگر عراق همچون پادگان [[زندان الرشید|(زندان) الرشید]] یا اردوگاه‌‌های دیگر انتقال داده می‌شدند. | مدت زمان نگه‌داری [[اسرا|اسرای ایرانی]] که از همان اوایل جنگ در 1359 به این زندان انتقال داده شدند ثابت نبود. معمولاً [[اسیران جنگ|اسیران ایرانی]] این زندان، به‌صورت دوره‌ای جابه‌جا و مجدداً به زندان ابوغریب آورده می‌شدند یا اینکه پس از دوره‌ای چندماهه تا چندساله به زندان‌های مخفی دیگر عراق همچون پادگان [[زندان الرشید|(زندان) الرشید]] یا اردوگاه‌‌های دیگر انتقال داده می‌شدند. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
== برای مطالعه بیشتر == | == برای مطالعه بیشتر == | ||
حسین‌شاهی، محمدحسین (1373). زندانی ابوغریب. تهران: حوزه هنری. | حسین‌شاهی، محمدحسین (1373). زندانی ابوغریب. تهران: [https://hozehonari.ir/ حوزه هنری]. | ||
General (Dept. of the Army), Inspector (2004). Detainee Operations Inspection. DIANE Publishing. pp. 23–24. | General (Dept. of the Army), Inspector (2004). Detainee Operations Inspection. DIANE Publishing. pp. 23–24.Available for. | ||
https://www.thetorturedatabase.org/files/foia_subsite/pdfs/2._detainee_operations_inspection--c05950541.pdf | |||
'''فتح‌الله پرتو''' | '''فتح‌الله پرتو''' | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۸
از زندان‌های محل نگه‌داری اسرای ایرانی.
یكی از مخوف‌ترین زندان‌های رژیم بعث عراق زندان ابوغریب بود که در دهه 60 قرن بیستم به دست پیمانکاران انگلیسی ساخته شد. این زندان در 32 کیلومتری غرب بغداد، در کنار اتوبان ابوغریب و در نزدیکی محله‌ای به همین نام، به مساحت تقریبی 280 هکتار قرار دارد[۱]. این زندان در عراق، برای زندانی و شکنجه كردن مخالفان سیاسی رژیم بعث، خصوصاً شیعیان و کُردها مورد استفاده قرار می‌گرفت که در ۲۰۰۴ میلادی و پس از انتشار تصاویر شکنجه عراقی‌ها به دست نظامیان امریكایی به‌وسیله سیمون هرش، نویسنده مشهور امریكایی، شهرتی بین‌المللی پیدا کرد.
وضعیت ظاهری
زندان ابوغریب محیطی بزرگ داشت که وضعیت امکانات آن بسیار ناچیز بود و هرگز برای انسان مناسب نبود. به روایت بسیاری از زندانیان آزادشده از این زندان، شرایط مخرب روحی، وضعیت نامساعد بهداشتی، مشکلات غذایی، شکنجه‌ها و بیماری‌های متعدد از مشخصه‌های بارز این مکان بود.
زندان ابوغریب 24 برج نگهبانی با دیوارهای بلند و کاملاً محافظت‌شده داشت که متشکل از دو بخش مخفی و غیرمخفی بود. در بخش مخفی زندان، عموماً زندانیان سیاسی مهم (شیعیان) به سر می‌برند و مورد شکنجه واقع می‌شدند. این زندان بازدید‌کننده‌ای نداشت و زیرنظر استخبارات عراق بود. بسیاری از اتاق‌های آن کوچک بود که گاهی 40 نفر را در آن جای می‌دادند. برخی ادعاها حاکی است که در این زندان، برخی از زندانیان به‌وسیله سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی مورد آزمایش قرار می‌گرفتند[۲].
سلول‌های زندان ابوغریب به‌صورت موازی در طرفین یک راهرو بلند قرار داشتند که درهای آن از میله‌های مشبک ساخته شده بودند و زندانیان بدون هیچ‌گونه امکانات اولیه و به وضعی غیرانسانی در آن نگه‌داری می‌شدند. آنها حق و امکان ارتباط با سایر سلول‌ها را نداشتند[۳] . این وضعیت باعث می‌شد که رعب و وحشتی عمیق بر اسرا وارد شود و عراقی‌ها نیز مترصد بودند تا با توجه به این خوف و شکنجه‌های روحی و جسمی دیگر، از اسرای این زندان اعترافات لازم را بگیرند.
زندان ابوغریب و اسیران ایرانی
در دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران ، تعدادی از اسرای ایرانی به‌صورتی بسیار اسفناک در زندان ابوغریب نگه‌داری می‌شدند و به‌تواتر در خاطرات اسرای ایرانی، به وضعیت بسیار بد این زندان اشاره شده است. مخفی بودن زندان و نیز سرنوشت اسرای محبوس در آن، خشونت‌های گسترده و شکنجه‌های ممتد ازجمله شرایطی بود که در این زندان فراروی اسیران قرار می‌گرفت. اسرای ایرانی مخفی نگه‌داری می‌شدند و بسیاری از آنها حتی تا یک دهه بعد نیز به صلیب سرخ نشان داده نشدند زیرا قصد داشتند ازاین‌طریق از ایران امتیاز بگیرند.
عمده اسیران ایرانی شامل افراد شاخص، خلبانان و درجه‌داران ارتشی بود که از سایر زندانیان عراقی و عرب موجود در آن جدا بودند و در بخشی «سرّی» نگه‌داری می‌شدند. تابستان‌های گرم و زمستان‌های سرد، نداشتن لباس، مواد شوینده، وضعیت نامناسب سیستم‌های بهداشتی، نداشتن حق هواخوری، وضعیت اسفناک غذا، هجوم حشرات و بیماری به اسیران و ... از مشخصه‌های بارز این زندان بود[۳]. سرهنگ باباجانی از خلبانان اسیر در این زندان می‌گوید:
«...در زندان ابوغریب نیز یک‌سال‌ونیم آفتاب و ماه را ندیدم. ۵۸ نفر [خلبان] در سلولی بسیار کوچک در زندان ابوغریب زندانی بودیم؛ اگر می‌خواستیم همه کنار هم بخوابیم، نمی‌توانستیم و چند نفر باید می‌ایستادند و سپس جای خودشان را عوض می‌کردند.»[۴]
حسین لشکری، که سرشناس‌ترین اسیر ایرانی این زندان است، در خاطراتش اوضاع زندان را چنین به تصویر می‌کشد:
«در بسیاری از اوقات استفاده از هوای آزاد برای اسرا نیز منع می‌شد و کثیفی هوای این زندان بسیار زجرآور بود که جسم همه را ضعیف و باعث شیوع انواع بیماری‌ها می‌شد. هیچ‌گونه منفذی برای عبور جریان هوا وجود نداشت؛ هرکدام از اسرا که نفس‌تنگی می‌گرفتند، سرشان را به زیر منفذ در ورودی می‌گذاشتند تا شاید مقداری هوای تازه استشمام کنند.»[۵]
وضعیت بهداشتی زندان بسیار نامناسب بود و پتوهای اسرا معمولاً از بیمارستان‌ها آورده می‌شد که کثیف و خونی بودند. هیچ‌کس در این زندان بیش از یک‌دست لباس نداشت و حشرات موذی در آن بسیار بود[۶].
سلول‌های محقر این زندان، ابعادی به مساحت ۳ در ۴ متر داشت که در هر سلول، که مختص چهارپنج نفر بود، بیست الی سی نفر را جای داده بودند. جا برای خوابیدن نبود، ضمن آنکه رطوبت هم داشت. روی زمین خاک بود که رطوبت لجن آمده بود بالا و فضای بسیار بدی را ساخته بود. برای بیست نفر در روز یک سطل آب می‌دادند که سهم هر فردی در ۲۴ ساعت، یک لیوان آب بیشتر نبود[۷].
آنچه هویدا است، ابوغریب زندانی مخوف، مخفی و بسیار منزجرکننده بود که برای جان و شخصیت افراد اسیر در این زندان هیچ اهمیتی قائل نبودند. مرگ اسیران عادی بود و حتی قوی‌ترین افراد نیز در معرض انواع مخاطرات جسمی و روحی بودند. باوجوداین، اسرای ایرانی در این محیط با استقامتی متکی‌بر مسائل معنوی دوام آورده‌اند و در آن برنامه‌های فرهنگی- معنوی خود را بر پا داشته و با ارتباط‌گیری به شیوه‌های بسیار شاق از فراسوی این زندان، اطلاع کسب می‌كردند.
ارتباط‌گیری
سلول‌های مورداستفاده برخی از اسیران ایرانی در ابوغریب دارای درهای باز نرده‌ای بود که می‌توانستند از سلول‌های روبه‌رویی باخبر شوند. معمولاً مهم‌ترین وقت ارتباط‌گیری وقت‌های آزادی بود که اسرا موقع استفاده از دستشویی و مسائل بهداشتی از سلول‌ها بیرون برده می‌شدند و در راهروهای زندان همدیگر را می‌دیدند [۳]. البته همیشه همه اسرا به یک وضعیت مشابه نگه‌داری نمی‌شدند، بلکه تعدادی از آنها به‌حالتی بسیار مخفی نگه‌داری می‌شدند و تعدادی نیز به‌صورت انفرادی بودند که خبردهی و خبرگیری آنها بسیار مشقت‌آور بود. اسیران این زندان همچون سایر زندان‌ها و اردوگاه‌هایی که اسرا را از هم دور نگه می‌داشتند یا در انفرادی حبس می‌کردند، از روش ارتباطی مورس استفاده می‌کردند. در زندان ابوغریب اسرا به این شیوه، اخباری از فضای جنگ و دنیای بیرون را، که بعضاً از سربازان عراقی به‌دست می آوردند، به سلول‌های پایینی و کناری انتقال می‌دادند.
رادیو وسیله دیگری بود که در زندان ابوغریب از آن استفاده می‌شد. این وسیله به‌مشقت از سربازان عراقی دریافت می‌شد و به‌نحو بسیار سِرّی نگه‌داری می‌شد. در خاطرات شهید لشکری است که رادیو را در این زندان قطعه‌قطعه می‌کردند و بین اسرا تقسیم می‌شد تا در موقع مناسب با سرهم‌بندی دوباره آن، اخبار بیرون را دریافت کنند و حتی با از کار افتادن باتری‌ها از آبی که از پوست انار تهیه می‌کردند، باتری می‌ساختند[۵].
اسیران ایرانی شاخص
عمده اسرای ایرانیِ زندان ابوغریب را اشخاصی تشکیل می‌دادند که دولت عراق می‌خواست هویت آنها مخفی بماند تا در ادامه جنگ و مذاکرات پس از آن از جمهوری اسلامی ایران امتیازات خاص خود را بگیرد. ازجمله این افراد می‌توان به 58 خلبان ایرانی همچون زنده‌یاد حسین لشکری، پرویز حاتمیان، سرهنگ محمدابراهیم باباجانی و... اشاره كرد. همچنین برخی از افراد برجسته سیاسی دیگری مثل دکتر سید عباس پاک‌نژاد، دکتر کوهپایه، دکتر عظیمی، دکتر خالقی و راننده شهید تندگویان نیز در این زندان اسیر بوده‌اند[۵].
مدت زمان نگه‌داری اسرای ایرانی که از همان اوایل جنگ در 1359 به این زندان انتقال داده شدند ثابت نبود. معمولاً اسیران ایرانی این زندان، به‌صورت دوره‌ای جابه‌جا و مجدداً به زندان ابوغریب آورده می‌شدند یا اینکه پس از دوره‌ای چندماهه تا چندساله به زندان‌های مخفی دیگر عراق همچون پادگان (زندان) الرشید یا اردوگاه‌‌های دیگر انتقال داده می‌شدند.
نیز نگاه کنید به
كتاب‌شناسی
- ↑ Iraq Prison Abuse Scandal Fast Facts: CNN Library Updated 1438 GMT (2238 HKT) April 10, 2017: see at: https://edition.cnn.com/2013/10/30/world/ meast/iraq-prison-abuse-scandal-fast-facts/index. html
- ↑ What was the Abu Ghraib prison during the reign of Saddam Hussein?... Feb. 14, 2007- GlobalSecurity.org: see: https://usiraq.procon.org/ view.answers.php?questionID=000937
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ حاتمیان ، پرویز(1397). مصاحبه.
- ↑ سرهنگ باباجانی(1395). با خاطرات اسارت در زندان ابوغریب، مصاحبه . قابل بازیابی از: https://www.hamshahrionline.ir/news/304172/
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ لشکری، حسین (1382). 6410. خاطرات شهید خلبان حسین لشگری. تهران: آجا،ص.70.
- ↑ حسین‌شاهی، محمدحسین (1373). زندانی ابوغریب. تهران: حوزه هنری،ص.46.
- ↑ قمشی، سید احمد(1391). روزهای سخت ما در زندان ابوغریب، مصاحبه. بازیابی از:https://www.mfpa.ir/fa/news/5696/
برای مطالعه بیشتر
حسین‌شاهی، محمدحسین (1373). زندانی ابوغریب. تهران: حوزه هنری.
General (Dept. of the Army), Inspector (2004). Detainee Operations Inspection. DIANE Publishing. pp. 23–24.Available for.
فتح‌الله پرتو