جیره آب اسرا: تفاوت میان نسخه‌ها
A-hamidian (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A-hamidian (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
انسان از گذشته‌های دور و از بدو حیات، با آب رابطه مستحکمی داشته است. [[اسیران جنگ|اسیران ایرانی]]، در دوران [[اسارت و اسیران|اسارت]] به‌خصوص ساعات اولیه آن، کم‌وبیش با مشکل کم‌آبی یا بی‌آبی مواجه بودند؛ بعثی‌های عراقی از شیوه‌های مختلفی برای آزار اسیران استفاده می‌کردند كه یكی از آنها قطع آب بود. بودند اسیرانی که در اثر بی‌آبی، تشنگی یا نوشیدن آب‌های آلوده دچار بیماری‌های مختلف شدند یا حتی جان خود را از دست داده و شهید شدند. | |||
== [[اردوگاه تکریت 17]] == | |||
خاجی<ref name=":0">خاجی، علی (1391). اردوگاه‌های اسیران، چ دوم. تهران: پیام آزادگان.</ref> گفته است که در ابتدای ورود اسرای ایرانی به [[اردوگاه تکریت 17]]، آنها را در سه سوله اسکان دادند. این سوله‌ها فاقد [[امکانات]] بهداشتی بودند. اما آب لوله‌کشی داشتند. استفاده از [[آب]] به‌صورت جیره‌بندی بود؛ به‌گونه‌ای‌که در کل ساعات شبانه‌روز، [[اسرا]] بیشتر از چند ساعت اجازه استفاده از آن را نداشتند: | خاجی<ref name=":0">خاجی، علی (1391). اردوگاه‌های اسیران، چ دوم. تهران: پیام آزادگان.</ref> گفته است که در ابتدای ورود [[اسرا|اسرای]] ایرانی به [[اردوگاه تکریت 17]]، آنها را در سه سوله اسکان دادند. این سوله‌ها فاقد [[امکانات]] بهداشتی بودند. اما [[آب]] لوله‌کشی داشتند. استفاده از [[آب]] به‌صورت جیره‌بندی بود؛ به‌گونه‌ای‌که در کل ساعات شبانه‌روز، [[اسرا]] بیشتر از چند ساعت اجازه استفاده از آن را نداشتند: | ||
== [[اردوگاه رمادی 1]] == | |||
خاجی<ref name=":0" /> همچنین گفته است «در مدت 10 روز اول ورود اسرای ایرانی به [[اردوگاه]] شماره 6 (رمادی 1)(←[[اردوگاه رمادی 1]])، این افراد در آسایشگاه محبوس شدند. سربازان عراقی تعدادی (4، 5 عدد) حلب روغن 7 کیلویی را پر از آب می‌کردند و برای استفاده اسرا در پشت پنجره آسایشگاه قرار می‌دادند.» رحمانیان در مورد زندان الرّشید در | خاجی<ref name=":0" /> همچنین گفته است «در مدت 10 روز اول ورود اسرای ایرانی به [[اردوگاه]] شماره 6 (رمادی 1)(←[[اردوگاه رمادی 1]])، این افراد در آسایشگاه محبوس شدند. سربازان عراقی تعدادی (4، 5 عدد) حلب روغن 7 کیلویی را پر از [[آب]] می‌کردند و برای استفاده [[اسرا]] در پشت پنجره آسایشگاه قرار می‌دادند.» رحمانیان در مورد [[زندان الرشید|زندان الرّشید در بغداد]]، گفته است: «در گرمای شدید تابستان، در هر شبانه‌روز، به هر نفر دو لیوان [[آب]] می‌رسید.» | ||
کرمی<ref>کرمی، حسین (1389). اردوگاه سوم. تهران: پیام آزادگان.</ref> | کرمی<ref>کرمی، حسین (1389). اردوگاه سوم. تهران: پیام آزادگان.</ref> گفته است که به ما در زمان داخل‌باش، دو سطل 45 لیتری [[آب]] به‌عنوان سهمیه می‌دادند که مسئول [[آب]]، در دقایق پایانی بیرون‌باش به آسایشگاه می‌آورد. این مقدار [[آب]] برای آشامیدن، وضو و سرویس بهداشتی 60 نفر به مدت 15 ساعت بود. سال‌های ابتدایی [[اسارت و اسیران|اسارت]] یک سطل بیشتر در اختیار نبود؛ به‌ناچار در ماه‌های گرم سال، از سطل ادرار نیز در ساعات اولیه شب استفاده و بعد از خالی شدن در [[توالت]] قرار داده می‌شد. | ||
نیز نگاه کنید به | == نیز نگاه کنید به == | ||
* [[آب]] | |||
* [[کمبود آب]] | |||
* [[جیره غذایی اسرا]] | |||
== کتابشناسی == | |||
<references />سهیلا علی ین | <references />سهیلا علی ین | ||
نسخهٔ ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۰
انسان از گذشته‌های دور و از بدو حیات، با آب رابطه مستحکمی داشته است. اسیران ایرانی، در دوران اسارت به‌خصوص ساعات اولیه آن، کم‌وبیش با مشکل کم‌آبی یا بی‌آبی مواجه بودند؛ بعثی‌های عراقی از شیوه‌های مختلفی برای آزار اسیران استفاده می‌کردند كه یكی از آنها قطع آب بود. بودند اسیرانی که در اثر بی‌آبی، تشنگی یا نوشیدن آب‌های آلوده دچار بیماری‌های مختلف شدند یا حتی جان خود را از دست داده و شهید شدند.
اردوگاه تکریت 17
خاجی[۱] گفته است که در ابتدای ورود اسرای ایرانی به اردوگاه تکریت 17، آنها را در سه سوله اسکان دادند. این سوله‌ها فاقد امکانات بهداشتی بودند. اما آب لوله‌کشی داشتند. استفاده از آب به‌صورت جیره‌بندی بود؛ به‌گونه‌ای‌که در کل ساعات شبانه‌روز، اسرا بیشتر از چند ساعت اجازه استفاده از آن را نداشتند:
اردوگاه رمادی 1
خاجی[۱] همچنین گفته است «در مدت 10 روز اول ورود اسرای ایرانی به اردوگاه شماره 6 (رمادی 1)(←اردوگاه رمادی 1)، این افراد در آسایشگاه محبوس شدند. سربازان عراقی تعدادی (4، 5 عدد) حلب روغن 7 کیلویی را پر از آب می‌کردند و برای استفاده اسرا در پشت پنجره آسایشگاه قرار می‌دادند.» رحمانیان در مورد زندان الرّشید در بغداد، گفته است: «در گرمای شدید تابستان، در هر شبانه‌روز، به هر نفر دو لیوان آب می‌رسید.»
کرمی[۲] گفته است که به ما در زمان داخل‌باش، دو سطل 45 لیتری آب به‌عنوان سهمیه می‌دادند که مسئول آب، در دقایق پایانی بیرون‌باش به آسایشگاه می‌آورد. این مقدار آب برای آشامیدن، وضو و سرویس بهداشتی 60 نفر به مدت 15 ساعت بود. سال‌های ابتدایی اسارت یک سطل بیشتر در اختیار نبود؛ به‌ناچار در ماه‌های گرم سال، از سطل ادرار نیز در ساعات اولیه شب استفاده و بعد از خالی شدن در توالت قرار داده می‌شد.
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
سهیلا علی ین