امکانات اردوگاه تکریت 17

مقدمه

این اردوگاه در روزهای ابتدایی تیر 1368 راه‌اندازی شد. «بعثی‌ها در پی وقوع یک درگیری بین اسرای اردوگاه ۶ رمادی( اردوگاه رمادی 1 ) با منافقین، حدود ۴۰۰ اسیر اردوگاه را به اینجا آوردند؛ سپس به مدت ده روز، اسرای مذهبی و فعال اردوگاه‌های دیگر رمادی و موصل نیز به این اردوگاه منتقل شدند. حدود 1500 اسیر ثبت‌نام‌شده صلیب سرخ را برای شکنجه و تبعید در این اردوگاه جمع‌آوری کردند که از دیدگاه بعثی‌ها مخربین، ابومشاکل و دجال محسوب می‌شدند. «این اردوگاه از دو قسمت (قاطع) 1 و 2 تشکیل شده بود. هر قسمت، سه ساختمان و هر ساختمان دو آسایشگاه داشت که به‌صوت شمالی-جنوبی ساخته شده بودند. این اردوگاه، جز آشپزخانه هیچ امکانات دیگری نداشت.» ابتدا همه اسرا در قسمت 1 مستقر شدند. وجود 200 نفر در هر آسایشگاه، که بیش از ظرفیت آن بود، مشکلاتی را برای اسرا ایجاد کرد. ازجمله اینکه هر شب تعدادی از آنها بر اثر شدت گرما از هوش می‌رفتند. در این میان، یک نفر بر اثر تشنگی و فشارهای واردشده به شهادت رسید که این اسیر شناخته نشد. روزهای اول، ساعات آزادباش حدود 4 ساعت بود که به‌مرور زمان افزایش پیدا کرد و در دو نوبت بین ساعات 8 تا 12 ظهر و 15 تا 18 عصر بود. این اردوگاه، برخلاف دیگر اردوگاه‌ها فضای زیادی داشت و اسرا می‌توانستند در تمام قسمت‌های اردوگاه تردد کنند. هر آسایشگاه ده پنجره داشت که پنج عدد آن به محوطه روبه‌روی آسایشگاه باز می‌شد و بقیه، که به‌سمت پشت آسایشگاه قرار داشت، مسدود شده بود. آسایشگاه‌ها هواکش نداشتند. تنها دریچه کوچکی در ابعاد 70×70 سانتی‌متر بالای در ورودی آسایشگاه قرار گرفته بود. دو ماه طول کشید تا عراقی‌ها به این نتیجه برسند که نیمی از اسرا را به قسمت 2 انتقال دهند. این دو قسمت در فاصله یک کیلومتری از همدیگر قرار داشتند. دو سه ماه اول، اسرا با همان لباس‌هایی سر کردند که در زمان اسارت تنشان بود. پس از آن به هر فرد یک زیرپیراهن و شورت دادند. عراقی‌ها به اسرا سخت می‌گرفتند و آنها را مورد شکنجه قرار می‌دادند. یکی از شکنجه‌هایشان این بود که اسرا را تا گردن داخل خاک رملی فرو می‌کردند.

امكانات اردوگاه

در ماه‌های آخر، حضور اسرا در اردوگاه 17، به‌علت کاهش شدید مواد غذایی، عراقی‌ها به اسرا اجازه دادند از محوطه کوچکی که مقابل هر آسایشگاه بود، جهت باغچه و سبزی‌کاری استفاده کنند؛ به‌این‌ترتیب غذای اسرا را سبزی یا گاهی میوه‌های کال و نارس این باغچه‌ها تأمین می‌کرد.کمبود آب هم از مشکلات دائمی بود؛ زیرا داخل اردوگاه آب آشامیدنی و لوله‌کشی وجود نداشت. آب به‌وسیله تانکر از رودخانه فرات آورده می‌شد و مناسب خوردن نبود. طی بازدیدهای کمیته صلیب سرخ، اسرا از این موضوع گلایه کردند و بعد از مدتی تعدادی قرص کلر، برای گندزدایی آب در اختیار اسرا قرار دادند.