عینک سازی در اسارت

عینکی بودن بسیاری از اسرا و عدم دسترسی به امکانات عینک‌سازی و معاینه چشم، آنها را در فشاری مضاعف قرار داده بود. نگه‌داری از عینک، مخصوصاً در مواقعی که عراقی‌ها اقدام به شکنجه می‌کردند، از مهم‌ترین دغدغه‌های این افراد بود.

ازاین‌رو، تعدادی از افراد که در اردوگاه در این زمینه تجربه لازم را داشتند، به کمک این دسته از اسرا می‌آمدند و با روش‌های مختلف، مشکل آنها را کمتر می‌کردند که به برخی از آنها اشاره می‌شود: استفاده از کش برای جلوگیری از سقوط عینک، به‌کارگیری دسته‌های مسواک به‌جای دسته‌های شکسته‌شده عینک، استفاده از برخی شیشه‌ها به‌جای شیشه عینک. با گذشت زمان و دخالت نمایندگان صلیب سرخ ، وضعیت بهبود یافت و عینک‌های شکسته‌شده ازطریق مسئولان عینک اردوگاه تحویل صلیب سرخ و بعد از تعمیر، عودت داده می‌شد.

در اواخر اسارت با وساطت صلیب سرخ، اسرا می‌توانستند از عینک‌های ارسالی از خانواده‌های خود از ایران استفاده كنند^[۱].