اردوگاه بعقوبه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی آزادگان
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
=== يكي از اردوگاه‌هاي نگه‌داري اسراي ايراني در عراق ===
=== یكی از اردوگاه‌های نگه‌داری اسرای ایرانی در عراق. ===
اردوگاه 18 بعقوبه یکی از اردوگاه‌های اسرای مفقودین ایرانی بود که در 1367 در یکی از استان‌های شرقی عراق، به نام دیالي به مرکزیت شهر بعقوبه و در پادگاني نظامی به نام العباس تأسيس شد. این اردوگاه در 59 کیلومتری بغداد واقع شده بود و حدوداً 17 هزار کیلومتر مساحت داشت و اطرافش را سیم‌خاردار کشیده بودند<ref>خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان،ص.263.</ref>. اردوگاه بعقوبه ازلحاظ آب‌وهوایی در منطقه گرم و خشک قرار داشت که تابستان‌های آن به‌شدت گرم و زمستان‌هایش سرد و استخوان‌سوز بود.
اردوگاه 18 بعقوبه یکی از اردوگاه‌های اسرای مفقودین ایرانی بود که در 1367 در یکی از استان‌های شرقی عراق، به نام دیالی به مرکزیت شهر بعقوبه و در پادگانی نظامی به نام العباس تأسیس شد. این [[اردوگاه]] در 59 کیلومتری بغداد واقع شده بود و حدوداً 17 هزار کیلومتر مساحت داشت و اطرافش را سیم‌خاردار کشیده بودند<ref name=":0">خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.</ref>.


=== وضعيت ظاهری ===
اردوگاه بعقوبه ازلحاظ آب‌وهوایی در منطقه گرم و خشک قرار داشت که تابستان‌های آن به‌شدت گرم و زمستان‌هایش سرد و استخوان‌سوز بود.  
اين اردوگاه، از سه قسمت اصلی، ملحق، قلعه تشکیل شده بود که بين آنها سیم‌خاردار قرار داشت و اسرا نمی‌توانستند در بین این سه قسمت تردد داشته باشند. دورتادور اردوگاه، به‌وسیله یک‌سری دیوار بتونی و پس از آن، مجموعه‌ای از سیم‌خاردار حلقوی احاطه شده بود. فاصلة آنها با دیوار حدود 8 متر و عرض تقریبی سیم‌خاردار حدود 6 متر بود<ref>خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان،ص.364.</ref>. در این اردوگاه پنج آسایشگاه وجود داشت که سه تا از آنها بزرگ و دو تای دیگر کوچک بود. آسایشگاه‌های بزرگ، تعداد 1100 نفر اسیر و آسایشگاه‌های کوچک حدود 500 الی 600 نفر را در خود جای می‌داد<ref>ستاری ،بهمن (1395). مصاحبه</ref>. 


==== قسمت اصلی  ====
== وضعیت ظاهری ==
در ابتدای ورود اسرای ایرانی به این اردوگاه، آنها را در صحن آسایشگاه جا دادند‌. آسایشگاه‌ها دارای ابعاد تقریبی 100 ×30 ×10 متر بودند. دو آسایشگاه دیگر در نزدیکی این محل قرار داشت که پس از گذشت چند ماه و بازسازی آنها‌، تعدادی از اسرا به این مکان جدید منتقل شدند و از ازدحام آسایشگاه‌ها کاسته شد. این دو آسایشگاه جدید از قبلی‌ها کوچک‌تر بودند<ref>آشوریان، مهرداد و رستمی، مرتضی (1373). اردوگاه مفقودین. تهران: حوزه هنری ، ص. 12-16).</ref>. این آسایشگاه محل نگه‌داري تانک و زره‌‌‌پوش بود و در نتیجه، امکانات لازم را برای نگه‌داري اسرا نداشت و همة اسرا پابرهنه بودند و حتی دمپایی در اختیارشان قرار نداده بودند. هر آسایشگاه دارای دو درِ بزرگ گاراژمانند بود؛ به‌گونه‌ای‌که وسایل نقلیة سنگین همچون تریلر یا تانک به‌راحتی می‌توانستند از آنها عبور کنند. این درها کشویی و فلزی و در عرض آسایشگاه قرار گرفته بود. سقف آسایشگاه شیروانی و با پلیت‌های شبیه کرکره‌های قدیمی پوشیده شده بود<ref>خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان ،ص.365.</ref>.  
این [[اردوگاه]]، از سه قسمت اصلی، ملحق، قلعه تشکیل شده بود که بین آنها سیم‌خاردار قرار داشت و اسرا نمی‌توانستند در بین این سه قسمت تردد داشته باشند. دورتادور [[اردوگاه]]، به‌وسیله یک‌سری دیوار بتونی و پس از آن، مجموعه‌ای از سیم‌خاردار حلقوی احاطه شده بود. فاصله آنها با دیوار حدود 8 متر و عرض تقریبی سیم‌خاردار حدود 6 متر بود<ref name=":0" />. در این [[اردوگاه]] پنج آسایشگاه وجود داشت که سه تا از آنها بزرگ و دو تای دیگر کوچک بود. آسایشگاه‌های بزرگ، تعداد 1100 نفر اسیر و آسایشگاه‌های کوچک حدود 500 الی 600 نفر را در خود جای می‌داد<ref name=":1">ستاری ،بهمن (1395). مصاحبه</ref>.


==== ملحق ====
=== قسمت اصلی ===
این قسمت از سه بند تشکیل شده و در هر بند نیز سه آسایشگاه (جمعاً 9 آسایشگاه) داشت. ساختمان ملحق نوساز و نسبت به قسمت‌های دیگر تمیز و مرتب بود. ساختمان این قسمت بتني و نمای بیرونی آن با آجر پوشیده شده بود‌. مجموع افرادی که در این قسمت به‌سر می‌بردند، نزدیک 600 اسیر بودند؛ همچنین در مقابل تمام آسایشگاه‌ها یک سایه‌بان وجود داشت <ref>خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان،ص.267.</ref>.
در ابتدای ورود اسرای ایرانی به این [[اردوگاه]]، آنها را در صحن آسایشگاه جا دادند‌. آسایشگاه‌ها دارای ابعاد تقریبی 100 ×30 ×10 متر بودند. دو آسایشگاه دیگر در نزدیکی این محل قرار داشت که پس از گذشت چند ماه و بازسازی آنها‌، تعدادی از اسرا به این مکان جدید منتقل شدند و از ازدحام آسایشگاه‌ها کاسته شد. این دو آسایشگاه جدید از قبلی‌ها کوچک‌تر بودند<ref>آشوریان، مهرداد و رستمی، مرتضی (1373). اردوگاه مفقودین. تهران: حوزه هنری ، ص. 12-16).</ref>. این آسایشگاه محل نگه‌داری تانک و زره‌‌‌پوش بود و در نتیجه، [[امکانات]] لازم را برای نگه‌داری اسرا نداشت و همه اسرا پابرهنه بودند و حتی دمپایی در اختیارشان قرار نداده بودند. هر آسایشگاه دارای دو درِ بزرگ گاراژمانند بود؛ به‌گونه‌ای‌که وسایل نقلیه سنگین همچون تریلر یا تانک به‌راحتی می‌توانستند از آنها عبور کنند. این درها کشویی و فلزی و در عرض آسایشگاه قرار گرفته بود. سقف آسایشگاه شیروانی و با پلیت‌های شبیه کرکره‌های قدیمی پوشیده شده بود<ref name=":0" />.  


==== قلعه ====
=== ملحق ===
قسمت سوم‌، قلعه نام داشت. قلعه ساختمانی آجری با دیوارهای بلند بود که حدود 4 متر ارتفاع قطور داشت. طول این ساختمان حدود 75 مترمربع و عرض آن نیز 4 متر مربع بود. این قسمت دارای 24 اتاق در ابعاد گوناگون بود که دایره‌وار دور هم قرار گرفته بودند و محوطة وسط این اتاق‌ها، حیاط اردوگاه قرار داشت؛ بنابراين افراد تنها می‌توانستند آسمان را ببینند. اتاق‌ها حدود 10 سانت بالاتر از سطح زمین قرار گرفته بود. در مقابل اتاق‌ها ایوانی یک متری نیز قرار داشت<ref>خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان،ص.268.</ref><ref>نجفی، عبدالمجید (1388). باغ ملکوت. تهران: سوره مهر،ص.247.</ref> . زمینی هم در فضای بین آسایشگاه‌ها وجود داشت که اسرا از آن به‌جاي زمین فوتبال استفاده می‌کردند. این قسمت از اردوگاه، که کمترین جمعیت را در خود جاي داده بود، شرایط بسیار دشواری داشت و برخلاف دو قسمت دیگر، محل تنبیه و آزار و اذیت اسرا بود. در این اردوگاه به‌طور متوسط 300-400 نفر اسیر زندگی می‌کردند.
این قسمت از سه بند تشکیل شده و در هر بند نیز سه آسایشگاه (جمعاً 9 آسایشگاه) داشت. ساختمان ملحق نوساز و نسبت به قسمت‌های دیگر تمیز و مرتب بود. ساختمان این قسمت بتنی و نمای بیرونی آن با آجر پوشیده شده بود‌. مجموع افرادی که در این قسمت به‌سر می‌بردند، نزدیک 600 اسیر بودند؛ همچنین در مقابل تمام آسایشگاه‌ها یک سایه‌بان وجود داشت <ref name=":0" />.


=== امكانات اردوگاه ===
=== قلعه ===
آسایشگاه اصلی براي تهویه پنجره، پنکة سقفی و هواکش نداشت. دیوارها هم فلزی بود؛ بنابراین اسرا جهت تهویه آسایشگاه‌های اصلی درهای بزرگ ورودی را باز می‌گذاشتند (ستاری، همان) اما هر آسایشگاه ملحق، دارای 5 و 6 پنجره بود که در یک طرف و رو به محوطه اردوگاه قرار داشت. (خاجی، همان: 365)
قسمت سوم‌، قلعه نام داشت. قلعه ساختمانی آجری با دیوارهای بلند بود که حدود 4 متر ارتفاع قطور داشت. طول این ساختمان حدود 75 مترمربع و عرض آن نیز 4 متر مربع بود. این قسمت دارای 24 اتاق در ابعاد گوناگون بود که دایره‌وار دور هم قرار گرفته بودند و محوطه وسط این اتاق‌ها، حیاط [[اردوگاه]] قرار داشت؛ بنابراین افراد تنها می‌توانستند آسمان را ببینند. اتاق‌ها حدود 10 سانت بالاتر از سطح زمین قرار گرفته بود. در مقابل اتاق‌ها ایوانی یک متری نیز قرار داشت<ref name=":0" /><ref>نجفی، عبدالمجید (1388). باغ ملکوت. تهران: سوره مهر،ص.247.</ref> . زمینی هم در فضای بین آسایشگاه‌ها وجود داشت که اسرا از آن به‌جای زمین فوتبال استفاده می‌کردند. این قسمت از [[اردوگاه]]، که کمترین جمعیت را در خود جای داده بود، شرایط بسیار دشواری داشت و برخلاف دو قسمت دیگر، محل تنبیه و آزار و اذیت اسرا بود. در این [[اردوگاه]] به‌طور متوسط 300-400 نفر اسیر زندگی می‌کردند.


 ازآنجاکه این اردوگاه نظامی بود، کف‌سازی آن از بتن بود و اسرا برای مفروش کردن آن از پتوهایي که در اختیارشان گذاشته بودند، استفاده می‌کردند. (همان)آشپزخانه در سمت چپ آسایشگاه 5 واقع شده بود و غذای همة قسمت‌های اردوگاه در آن به‌وسيلة اسرای ایرانی تهیه می‌شد. آشپزخانه نیز به‌صورت آسایشگاه‌های ازپیش‌ساخته، فاقد پنجره و دارای سه در سقفی، مانند سقف آسایشگاه‌ها و شیب‌دار بوده است. (همان:266)
== امكانات [[اردوگاه]] ==
آسایشگاه اصلی برای تهویه پنجره، پنکه سقفی و هواکش نداشت. دیوارها هم فلزی بود؛ بنابراین اسرا جهت تهویه آسایشگاه‌های اصلی درهای بزرگ ورودی را باز می‌گذاشتند<ref name=":1" />اما هر آسایشگاه ملحق، دارای 5 و 6 پنجره بود که در یک طرف و رو به محوطه اردوگاه قرار داشت<ref name=":0" />. ازآنجاکه این [[اردوگاه]] نظامی بود، کف‌سازی آن از بتن بود و اسرا برای مفروش کردن آن از پتوهایی که در اختیارشان گذاشته بودند، استفاده می‌کردند.<ref name=":0" /> آشپزخانه در سمت چپ آسایشگاه 5 واقع شده بود و غذای همه قسمت‌های [[اردوگاه]] در آن به‌وسیله اسرای ایرانی تهیه می‌شد. آشپزخانه نیز به‌صورت آسایشگاه‌های ازپیش‌ساخته، فاقد پنجره و دارای سه در سقفی، مانند سقف آسایشگاه‌ها و شیب‌دار بوده است<ref name=":0" />.  


    در ابتدای ورود اسرا، سرویس بهداشتی در آسایشگاه وجود نداشت؛ بنابراين اسرا به‌اجبار از قسمتی در آسایشگاه به‌عنوان دستشویی استفاده می‌کردند‌. البته هر آسایشگاهی 5-6 توالت جداگانه در خارج از محیط آسایشگاه ‌داشت. نبود آب در دستشویی امری عادی بود و بعضی از دستشویی‌ها‌ حتی در نداشتند و از پتو به‌جای در ‌استفاده ‌می‌شد. (مصاحبه با ستاری، همان) در مقابل جاده‌ای که آسایشگاه‌های 1، 2، 3 را از 4 و 5 جدا کرد بود، توالت‌های آسایشگاه 1 و 2 واقع شده بود. فاصله آسایشگاه‌های 1، 2، 3 از یکدیگر تقریباً 20 متر و فاصلة آسایشگاه‌های 4 و 5 حدود 50 متر بود. البته براي هر بند ملحق نیز توالت جداگانه‌ای وجود داشت. دیواره اینها سیمانی و به رنگ سفید و از سایر توالت‌هایی که در آسایشگاه‌های قبلی وجود داشت، سالم‌تر بود. (رحمانیان، 1388: 210) همچنین در قسمت قلعه نیز توالت‌های جداگانه ساخته شده بود که در قسمت جنوبی قلعه و کنار اتاق‌ها قرار داشت. (مصاحبه با ستاری، همان)
    در ابتدای ورود اسرا، سرویس بهداشتی در آسایشگاه وجود نداشت؛ بنابراین اسرا به‌اجبار از قسمتی در آسایشگاه به‌عنوان دستشویی([[توالت]]) استفاده می‌کردند‌. البته هر آسایشگاهی 5-6 [[توالت]] جداگانه در خارج از محیط آسایشگاه ‌داشت. نبود [[آب]] در دستشویی امری عادی بود و بعضی از دستشویی‌ها‌ حتی در نداشتند و از پتو به‌جای در ‌استفاده ‌می‌شد.<ref name=":1" />در مقابل جاده‌ای که آسایشگاه‌های 1، 2، 3 را از 4 و 5 جدا کرد بود، توالت‌های آسایشگاه 1 و 2 واقع شده بود. فاصله آسایشگاه‌های 1، 2، 3 از یکدیگر تقریباً 20 متر و فاصله آسایشگاه‌های 4 و 5 حدود 50 متر بود. البته برای هر بند ملحق نیز توالت جداگانه‌ای وجود داشت. دیواره اینها سیمانی و به رنگ سفید و از سایر توالت‌هایی که در آسایشگاه‌های قبلی وجود داشت، سالم‌تر بود<ref>رحمانیان، عبدالمجید (1388). تنفس ممنوع. تهران: پیام آزادگان،ص.210.</ref>.همچنین در قسمت قلعه نیز توالت‌های جداگانه ساخته شده بود که در قسمت جنوبی قلعه و کنار اتاق‌ها قرار داشت. هر آسایشگاهی برای خود سه چهار حمام داشت که در ابعاد یك در یك متر بود. حمام در ضلع جنوبی کنار آسایشگاه واقع شده بود و دوش نداشت. [[آب]] گرم هم در اختیار اسرا نبود. استحمام به‌صورت نوبتی انجام می‌شد و برای این كار، سطلی را جلوی نور خورشید می‌گذاشتند تا گرم ‌شود<ref name=":1" />.( [[توالت]])  


    هر آسایشگاهی برای خود سه چهار حمام داشت که در ابعاد يك در يك متر بود. حمام در ضلع جنوبی کنار آسایشگاه واقع شده بود و دوش نداشت. آب گرم هم در اختیار اسرا نبود. استحمام به‌صورت نوبتی انجام می‌شد و برای اين كار، سطلی را جلوی نور خورشید می‌گذاشتند تا گرم ‌شود. (همان)
    وضعیت بهداشتی در [[اردوگاه]] مفقودین بسیار بد بود. شپش در کل [[اردوگاه]] شیوع پیدا کرده بود. کمبود [[امکانات]] بهداشتی باعث شیوع بیماری گال، اسهال خونی و سل شده بود که به‌صورت جدی مداوا نمی‌شدند. البته اتاقکی به نام بهداری در محوطه اردوگاه بعد از اتاق دژبانی و مابین ملحق و قلعه واقع شده بود که ازلحاظ دارویی [[امکانات]] خیلی ناچیزی داشت. بهداری را یکی از اسرای ایرانی که تکنسین [[درمانگاه]] بود اداره می‌‌كرد.علاوه‌بر چهار برجک‌ نگهبانی، که در گوشه‌های [[اردوگاه]] قرار داشت، و سیم‌خاردارهای حلقوی‌شکلِ دور [[اردوگاه]]، یك اتاق نگهبانی نیز در ابتدای ورودی و سمت چپ درِ اصلی قرار داشت. البته در قلعه نیز، اتاق نگهبانی درِ ورودی قلعه قرار داشت.


    وضعیت بهداشتی در اردوگاه‌ مفقودین بسیار بد بود. شپش در کل اردوگاه شیوع پیدا کرده بود. کمبود امکانات بهداشتی باعث شیوع بیماری گال، اسهال خونی و سل شده بود که به‌صورت جدی مداوا نمی‌شدند. البته اتاقکی به نام بهداری در محوطة اردوگاه بعد از اتاق دژبانی و مابین ملحق و قلعه واقع شده بود که ازلحاظ دارویي امکانات خیلی ناچیزی داشت. بهداری را یکی از اسرای ایراني که تکنسین درمانگاه بود اداره می‌‌كرد.
    اردوگاه بعقوبه 18 جز اردوگاه‌های مفقودین بود و به این علت یک سری امکانات ازجمله سلمانی برای اصلاح سروصورت، کتابخانه، خیاط‌خانه و فروشگاه بی‌بهره بودند<ref name=":1" />. در این اردوگاه حبانه وجود نداشت و اسرا در لیوان‌های آلومینیومی، که در اختیارشان قرار داده شده بود، با خود آب می‌بردند و چون سطلی برای قضای حاجت در آسایشگاه نبود، مجبور می‌شدند در مواقع اضطراری، از این لیوان‌ها به‌عنوان ظرفی جهت قضای حاجت استفاده کنند و صبح‌ها هم آن را می‌شستند و به‌عنوان لیوان [[آب]] یا چای، مورد استفاده قرار می‌دادند.( [[امکانات اردوگاه بعقوبه]])


    علاوه‌بر چهار برجک‌ نگهبانی، که در گوشه‌های اردوگاه قرار داشت، و سیم‌خاردارهای حلقوی‌شکلِ دور اردوگاه، يك اتاق نگهبانی نیز در ابتدای ورودی و سمت چپ درِ اصلی قرار داشت. البته در قلعه نیز، اتاق نگهبانی درِ ورودی قلعه قرار داشت.  
== گاه‌شمار و تركیب اسرا ==
بعقوبه 18 از آخرین اردوگاه‌های اسرای ایرانی در عراق بود که با انتقال [[اسرا]] از [[اردوگاه 17(نهروان)]] در 1367 تشکیل شد. در ماه‌های بعد، تعدادی از اسرای ساکن در اردوگاه‌های منطقه تکریت همچون ‌15 ( [[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 15]] )، 14( [[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 14]] )، 12( [[اردوگاه تکریت 12]] )، 11 ([[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 11]] )و ‌16 ( [[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 16]] )،به این [[اردوگاه]] انتقال داده شدند که بیشتر اسرای ارتشی یا سرباز بودند<ref>اکبری، رحمت‌الله (1383). زخم غزال. تهران: نشر رسانش،ص.7-24.</ref>.


    اردوگاه بعقوبه 18 جز اردوگاه‌های مفقودین بود و به این علت یک سری امکانات ازجمله سلمانی برای اصلاح سروصورت، کتابخانه، خیاط‌خانه و فروشگاه بی‌بهره بودند. (مصاحبه با ستاری، همان)
البته در بین اسرای ارتشی هم 5-6 نفر از اقلیت‌های دینی (مسیحی) وجود داشتند<ref name=":12">ستاری ،بهمن (1395). مصاحبه</ref>.


    در این اردوگاه حبانه وجود نداشت و اسرا در لیوان‌های آلومینیومی، که در اختیارشان قرار داده شده بود، با خود آب می‌بردند و چون سطلی برای قضای حاجت در آسایشگاه نبود، مجبور می‌شدند در مواقع اضطراری، از این لیوان‌ها به‌عنوان ظرفی جهت قضای حاجت استفاده کنند و صبح‌ها هم آن را مي‌شستند و به‌عنوان لیوان آب یا چای، مورد استفاده قرار مي‌دادند.
در تاریخ  15 مهر 1368 نیز تعدادی از اسرای اردوگاه 11 ( [[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 11]] )به این [[اردوگاه]] منتقل شدند.


=== گاه‌شمار و تركيب اسرا ===
5 مرداد 1368، ملحق اردوگاه 16( [[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 16]] ) را تخلیه كردند و اسرای ساکن به دو گروه تقسیم شدند و اکثر بیماران مبتلا به گال را به اردوگاه 18( [[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 18]] ) و 20 ( [[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 20]] )انتقال دادند؛
بعقوبه 18 از آخرین اردوگاه‌های اسرای ایرانی در عراق بود که با انتقال اسرا از اردوگاه 17 (نهروان) در 1367 تشکیل شد. در ماه‌های بعد، تعدادی از اسراي ساکن در اردوگاه‌های منطقة تکریت همچون ‌15، 14، 12، 11 و ‌16 به این اردوگاه انتقال داده شدند که بیشتر اسراي ارتشی یا سرباز بودند. ‌(اکبری، 1383: 7-24). البته در بین اسرای ارتشی هم 5-6 نفر از اقلیت‌های دینی (مسیحی) وجود داشتند (مصاحبه با ستاری، همان) در تاریخ 15/7/ 1368 نیز تعدادی از اسرای اردوگاه 11 به اين اردوگاه منتقل شدند. 5 مرداد 1368، ملحق اردوگاه 16 را تخلیه كردند و اسرای ساکن به دو گروه تقسیم شدند و اکثر بیماران مبتلا به گال را به اردوگاه 18 و 20 انتقال دادند؛ همچنین اسرای اردوگاه 12 را در دو نوبت و در تاریخ های 18 26/6/ 1368 و 24/7/1368 به اردوگاه 18 انتقال دادند. آمار دقیقی از تعداد اسرای ساکن در این اردوگاه در دست نیست، اما گزارش صلیب سرخ حاکی از آن است که در مرداد 1369 و در زمان تبادل اسرا حدود 5250 نفر اسیر ایرانی را شامل می‌شد که 4/13 درصد کل اسرای ایرانی بود و یکی از اردوگاه‌های پرجمعیت محسوب می‌شد (خاجی، همان: 263)


=== وقايع مهم ===
همچنین اسرای اردوگاه 12 ( [[اردوگاه تکریت 12]] )را در دو نوبت و در تاریخ های 18 و 26 شهریور 1368 و 24 مهر 1368 به اردوگاه 18( [[اردوگاه تکریت 12|اردوگاه تکریت 18]] ) انتقال دادند.
بعد از رحلت امام خميني (ره)، افسران عراقی به آسایشگاه مي‌روند و از اسرا می‌خواهند که مراسم رقص و پایکوبی به راه بیندازند. اما اسرا به حرف آنها وقعی نمي‌نهند. افسران عصر دوباره به آسایشگاه بازمي‌گردند و سخن صبح خود را تکرار می‌کنند، اما وقتی اسرا ناراحتی و اعتراض خود را نشان می‌دهند، دستور می‌دهند در آسایشگاه را ببندند. روز چهارم در باز می‌شود و افسران غذای چهار روز را یک‌جا به اسرا می‌دهند و دو روز دیگر در را به روی آنها می‌بندند. (همان)


    پس از اعلام خبر توافق تبادل اسرا، تعدادی از اسرای اردوگاه‌ها، خاصه مفقودین اقدام به تنبیه جاسوساني مي‌كنند که در طول اسارت با دشمن همکاری می‌كردند. درگیری بین اسرا و جاسوسان چند روزی ادامه دارد، اما عراقی‌ها واكنش خاصی نشان نمی‌دادند تا اینکه آنها هم در 26/5/1369 براي حمایت از جاسوسان وارد درگیری مي‌شوند و تلاش مي‌كنند اوضاع را با ضرب‌وشتم و حتی تیر هوایی آرام كنند. در این درگیری، حسین پیراینده با اصابت گلوله به شهادت مي‌رسد. بعد از شهادت حسین پیراینده، اسرا به مدت سه روز اعتصاب غذا مي‌كنند و بعد از 3 روز با قول فرمانده مبنی‌بر اجابت خواستة اسرا، اعتصاب غذا پایان مي‌يابد. البته فرمانده قول ديگري هم مي‌دهد که پیکر حسین پیراینده، در هنگام تبادل اسرا به ایران باز‌گردد، او به قول خود وفا نمي‌کند و پیکر شهید پیراینده بعد از 11 سال به ایران بازمي‌گردد. (خاجی، همان: 269)
[[آمار]] دقیقی از تعداد اسرای ساکن در این [[اردوگاه]] در دست نیست، اما گزارش [[صلیب سرخ]] حاکی از آن است که در مرداد 1369 و در زمان تبادل اسرا حدود 5250 نفر اسیر ایرانی را شامل می‌شد که 4/13 درصد کل اسرای ایرانی بود و یکی از اردوگاه‌های پرجمعیت محسوب می‌شد.<ref name=":02">خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.</ref>([[گاهشمار اردوگاه بعقوبه]]).


    علاوه‌بر حسین پیراینده، جعفر جعفری از زنجان در اثر ابتلا به سل در اين اردوگاه درگذشت؛ یکی از بچه‌های کرمان در اثر عدم تست پنی‌سیلین در اواخر 1368 فوت كرد و در عراق به خاک سپرده شد (مصاحبه با ستاری، همان)
== وقایع مهم ==
بعد از [[رحلت امام خمینی]] (ره)، افسران عراقی به آسایشگاه می‌روند و از [[اسرا]] می‌خواهند که مراسم رقص و پایکوبی به راه بیندازند. اما [[اسرا]] به حرف آنها وقعی نمی‌نهند. افسران عصر دوباره به آسایشگاه بازمی‌گردند و سخن صبح خود را تکرار می‌کنند، اما وقتی [[اسرا]] ناراحتی و [[اعتراض]] خود را نشان می‌دهند، دستور می‌دهند در آسایشگاه را ببندند. روز چهارم در باز می‌شود و افسران غذای چهار روز را یک‌جا به [[اسرا]] می‌دهند و دو روز دیگر در را به روی آنها می‌بندند<ref name=":03">خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.</ref>.


=== سرانجام اردوگاه ===
    پس از اعلام خبر توافق تبادل اسرا، تعدادی از اسرای اردوگاه‌ها، خاصه مفقودین اقدام به تنبیه جاسوسانی می‌كنند که در طول [[اسارت و اسیران|اسارت]] با دشمن همکاری می‌كردند. درگیری بین [[اسرا]] و جاسوسان چند روزی ادامه دارد، اما عراقی‌ها واكنش خاصی نشان نمی‌دادند تا اینکه آنها هم در 26 مرداد 1369 برای حمایت از جاسوسان وارد درگیری می‌شوند و تلاش می‌كنند اوضاع را با ضرب‌وشتم و حتی تیر هوایی آرام كنند. در این درگیری، [[حسین پیراینده]] با اصابت گلوله به شهادت می‌رسد. بعد از شهادت [[حسین پیراینده]]، [[اسرا]] به مدت سه روز اعتصاب غذا می‌كنند و بعد از 3 روز با قول فرمانده مبنی‌بر اجابت خواسته [[اسرا]]، اعتصاب غذا پایان می‌یابد. البته فرمانده قول دیگری هم می‌دهد که پیکر [[حسین پیراینده]]، در هنگام تبادل [[اسرا]] به ایران باز‌گردد، او به قول خود وفا نمی‌کند و پیکر شهید [[حسین پیراینده]] بعد از 11 سال به ایران بازمی‌گردد<ref name=":03" />.
اسرای این اردوگاه در 21 شهریور 1369 هم‌زمان با تبادل اسرا در فهرست صلیب سرخ ثبت‌نام شده و اردوگاه با تخلیه اسرا منحل مي‌شود.


=== '''كتاب‌شناسي''' ===
علاوه‌بر [[حسین پیراینده]]، جعفر جعفری از زنجان در اثر ابتلا به سل در این [[اردوگاه]] درگذشت؛ یکی از بچه‌های کرمان در اثر عدم تست پنی‌سیلین در اواخر 1368 فوت كرد و در عراق به خاک سپرده شد<ref name=":13">ستاری ،بهمن (1395). مصاحبه</ref> ..( [[وقایع مهم اردوگاه بعقوبه]])
آشوریان، مهرداد و رستمی، مرتضی (1373). اردوگاه مفقودین. تهران: حوزه هنری.


اکبری، رحمت‌الله (1383). زخم غزال. تهران: نشر رسانش.
== سرانجام [[اردوگاه]] ==
اسرای این [[اردوگاه]] در 21 شهریور 1369 هم‌زمان با تبادل اسرا در فهرست [[صلیب سرخ]] ثبت‌نام شده و [[اردوگاه]] با تخلیه اسرا منحل می‌شود.


خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.
== نیز نگاه کنید به ==


رحمانیان، عبدالمجید (1388). تنفس ممنوع. تهران: پیام آزادگان.
* [[اسارت و اسیران]]
* [[اردوگاه]]
* [[صلیب سرخ]]


نجفی، عبدالمجید (1388). باغ ملکوت. تهران: سوره مهر.
== كتابشناسی ==
 
<references />'''معصومه جعفرزاده'''
<nowiki>http://dehnamaki.com</nowiki>  
[[en:Baghuba camp]]
 
[[رده:اسارت و اسیران]]
'''معصومه جعفرزاده'''
[[رده:اردوگاه]]
[[رده:صلیب سرخ]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۵۹

یكی از اردوگاه‌های نگه‌داری اسرای ایرانی در عراق.

اردوگاه 18 بعقوبه یکی از اردوگاه‌های اسرای مفقودین ایرانی بود که در 1367 در یکی از استان‌های شرقی عراق، به نام دیالی به مرکزیت شهر بعقوبه و در پادگانی نظامی به نام العباس تأسیس شد. این اردوگاه در 59 کیلومتری بغداد واقع شده بود و حدوداً 17 هزار کیلومتر مساحت داشت و اطرافش را سیم‌خاردار کشیده بودند[۱].

اردوگاه بعقوبه ازلحاظ آب‌وهوایی در منطقه گرم و خشک قرار داشت که تابستان‌های آن به‌شدت گرم و زمستان‌هایش سرد و استخوان‌سوز بود.

وضعیت ظاهری

این اردوگاه، از سه قسمت اصلی، ملحق، قلعه تشکیل شده بود که بین آنها سیم‌خاردار قرار داشت و اسرا نمی‌توانستند در بین این سه قسمت تردد داشته باشند. دورتادور اردوگاه، به‌وسیله یک‌سری دیوار بتونی و پس از آن، مجموعه‌ای از سیم‌خاردار حلقوی احاطه شده بود. فاصله آنها با دیوار حدود 8 متر و عرض تقریبی سیم‌خاردار حدود 6 متر بود[۱]. در این اردوگاه پنج آسایشگاه وجود داشت که سه تا از آنها بزرگ و دو تای دیگر کوچک بود. آسایشگاه‌های بزرگ، تعداد 1100 نفر اسیر و آسایشگاه‌های کوچک حدود 500 الی 600 نفر را در خود جای می‌داد[۲].

قسمت اصلی

در ابتدای ورود اسرای ایرانی به این اردوگاه، آنها را در صحن آسایشگاه جا دادند‌. آسایشگاه‌ها دارای ابعاد تقریبی 100 ×30 ×10 متر بودند. دو آسایشگاه دیگر در نزدیکی این محل قرار داشت که پس از گذشت چند ماه و بازسازی آنها‌، تعدادی از اسرا به این مکان جدید منتقل شدند و از ازدحام آسایشگاه‌ها کاسته شد. این دو آسایشگاه جدید از قبلی‌ها کوچک‌تر بودند[۳]. این آسایشگاه محل نگه‌داری تانک و زره‌‌‌پوش بود و در نتیجه، امکانات لازم را برای نگه‌داری اسرا نداشت و همه اسرا پابرهنه بودند و حتی دمپایی در اختیارشان قرار نداده بودند. هر آسایشگاه دارای دو درِ بزرگ گاراژمانند بود؛ به‌گونه‌ای‌که وسایل نقلیه سنگین همچون تریلر یا تانک به‌راحتی می‌توانستند از آنها عبور کنند. این درها کشویی و فلزی و در عرض آسایشگاه قرار گرفته بود. سقف آسایشگاه شیروانی و با پلیت‌های شبیه کرکره‌های قدیمی پوشیده شده بود[۱].

ملحق

این قسمت از سه بند تشکیل شده و در هر بند نیز سه آسایشگاه (جمعاً 9 آسایشگاه) داشت. ساختمان ملحق نوساز و نسبت به قسمت‌های دیگر تمیز و مرتب بود. ساختمان این قسمت بتنی و نمای بیرونی آن با آجر پوشیده شده بود‌. مجموع افرادی که در این قسمت به‌سر می‌بردند، نزدیک 600 اسیر بودند؛ همچنین در مقابل تمام آسایشگاه‌ها یک سایه‌بان وجود داشت [۱].

قلعه

قسمت سوم‌، قلعه نام داشت. قلعه ساختمانی آجری با دیوارهای بلند بود که حدود 4 متر ارتفاع قطور داشت. طول این ساختمان حدود 75 مترمربع و عرض آن نیز 4 متر مربع بود. این قسمت دارای 24 اتاق در ابعاد گوناگون بود که دایره‌وار دور هم قرار گرفته بودند و محوطه وسط این اتاق‌ها، حیاط اردوگاه قرار داشت؛ بنابراین افراد تنها می‌توانستند آسمان را ببینند. اتاق‌ها حدود 10 سانت بالاتر از سطح زمین قرار گرفته بود. در مقابل اتاق‌ها ایوانی یک متری نیز قرار داشت[۱][۴] . زمینی هم در فضای بین آسایشگاه‌ها وجود داشت که اسرا از آن به‌جای زمین فوتبال استفاده می‌کردند. این قسمت از اردوگاه، که کمترین جمعیت را در خود جای داده بود، شرایط بسیار دشواری داشت و برخلاف دو قسمت دیگر، محل تنبیه و آزار و اذیت اسرا بود. در این اردوگاه به‌طور متوسط 300-400 نفر اسیر زندگی می‌کردند.

امكانات اردوگاه

آسایشگاه اصلی برای تهویه پنجره، پنکه سقفی و هواکش نداشت. دیوارها هم فلزی بود؛ بنابراین اسرا جهت تهویه آسایشگاه‌های اصلی درهای بزرگ ورودی را باز می‌گذاشتند[۲]اما هر آسایشگاه ملحق، دارای 5 و 6 پنجره بود که در یک طرف و رو به محوطه اردوگاه قرار داشت[۱]. ازآنجاکه این اردوگاه نظامی بود، کف‌سازی آن از بتن بود و اسرا برای مفروش کردن آن از پتوهایی که در اختیارشان گذاشته بودند، استفاده می‌کردند.[۱] آشپزخانه در سمت چپ آسایشگاه 5 واقع شده بود و غذای همه قسمت‌های اردوگاه در آن به‌وسیله اسرای ایرانی تهیه می‌شد. آشپزخانه نیز به‌صورت آسایشگاه‌های ازپیش‌ساخته، فاقد پنجره و دارای سه در سقفی، مانند سقف آسایشگاه‌ها و شیب‌دار بوده است[۱].

    در ابتدای ورود اسرا، سرویس بهداشتی در آسایشگاه وجود نداشت؛ بنابراین اسرا به‌اجبار از قسمتی در آسایشگاه به‌عنوان دستشویی(توالت) استفاده می‌کردند‌. البته هر آسایشگاهی 5-6 توالت جداگانه در خارج از محیط آسایشگاه ‌داشت. نبود آب در دستشویی امری عادی بود و بعضی از دستشویی‌ها‌ حتی در نداشتند و از پتو به‌جای در ‌استفاده ‌می‌شد.[۲]در مقابل جاده‌ای که آسایشگاه‌های 1، 2، 3 را از 4 و 5 جدا کرد بود، توالت‌های آسایشگاه 1 و 2 واقع شده بود. فاصله آسایشگاه‌های 1، 2، 3 از یکدیگر تقریباً 20 متر و فاصله آسایشگاه‌های 4 و 5 حدود 50 متر بود. البته برای هر بند ملحق نیز توالت جداگانه‌ای وجود داشت. دیواره اینها سیمانی و به رنگ سفید و از سایر توالت‌هایی که در آسایشگاه‌های قبلی وجود داشت، سالم‌تر بود[۵].همچنین در قسمت قلعه نیز توالت‌های جداگانه ساخته شده بود که در قسمت جنوبی قلعه و کنار اتاق‌ها قرار داشت. هر آسایشگاهی برای خود سه چهار حمام داشت که در ابعاد یك در یك متر بود. حمام در ضلع جنوبی کنار آسایشگاه واقع شده بود و دوش نداشت. آب گرم هم در اختیار اسرا نبود. استحمام به‌صورت نوبتی انجام می‌شد و برای این كار، سطلی را جلوی نور خورشید می‌گذاشتند تا گرم ‌شود[۲].( توالت)

    وضعیت بهداشتی در اردوگاه مفقودین بسیار بد بود. شپش در کل اردوگاه شیوع پیدا کرده بود. کمبود امکانات بهداشتی باعث شیوع بیماری گال، اسهال خونی و سل شده بود که به‌صورت جدی مداوا نمی‌شدند. البته اتاقکی به نام بهداری در محوطه اردوگاه بعد از اتاق دژبانی و مابین ملحق و قلعه واقع شده بود که ازلحاظ دارویی امکانات خیلی ناچیزی داشت. بهداری را یکی از اسرای ایرانی که تکنسین درمانگاه بود اداره می‌‌كرد.علاوه‌بر چهار برجک‌ نگهبانی، که در گوشه‌های اردوگاه قرار داشت، و سیم‌خاردارهای حلقوی‌شکلِ دور اردوگاه، یك اتاق نگهبانی نیز در ابتدای ورودی و سمت چپ درِ اصلی قرار داشت. البته در قلعه نیز، اتاق نگهبانی درِ ورودی قلعه قرار داشت.

    اردوگاه بعقوبه 18 جز اردوگاه‌های مفقودین بود و به این علت یک سری امکانات ازجمله سلمانی برای اصلاح سروصورت، کتابخانه، خیاط‌خانه و فروشگاه بی‌بهره بودند[۲]. در این اردوگاه حبانه وجود نداشت و اسرا در لیوان‌های آلومینیومی، که در اختیارشان قرار داده شده بود، با خود آب می‌بردند و چون سطلی برای قضای حاجت در آسایشگاه نبود، مجبور می‌شدند در مواقع اضطراری، از این لیوان‌ها به‌عنوان ظرفی جهت قضای حاجت استفاده کنند و صبح‌ها هم آن را می‌شستند و به‌عنوان لیوان آب یا چای، مورد استفاده قرار می‌دادند.( امکانات اردوگاه بعقوبه)

گاه‌شمار و تركیب اسرا

بعقوبه 18 از آخرین اردوگاه‌های اسرای ایرانی در عراق بود که با انتقال اسرا از اردوگاه 17(نهروان) در 1367 تشکیل شد. در ماه‌های بعد، تعدادی از اسرای ساکن در اردوگاه‌های منطقه تکریت همچون ‌15 ( اردوگاه تکریت 15 )، 14( اردوگاه تکریت 14 )، 12( اردوگاه تکریت 12 )، 11 (اردوگاه تکریت 11 )و ‌16 ( اردوگاه تکریت 16 )،به این اردوگاه انتقال داده شدند که بیشتر اسرای ارتشی یا سرباز بودند[۶].

البته در بین اسرای ارتشی هم 5-6 نفر از اقلیت‌های دینی (مسیحی) وجود داشتند[۷].

در تاریخ 15 مهر 1368 نیز تعدادی از اسرای اردوگاه 11 ( اردوگاه تکریت 11 )به این اردوگاه منتقل شدند.

5 مرداد 1368، ملحق اردوگاه 16( اردوگاه تکریت 16 ) را تخلیه كردند و اسرای ساکن به دو گروه تقسیم شدند و اکثر بیماران مبتلا به گال را به اردوگاه 18( اردوگاه تکریت 18 ) و 20 ( اردوگاه تکریت 20 )انتقال دادند؛

همچنین اسرای اردوگاه 12 ( اردوگاه تکریت 12 )را در دو نوبت و در تاریخ های 18 و 26 شهریور 1368 و 24 مهر 1368 به اردوگاه 18( اردوگاه تکریت 18 ) انتقال دادند.

آمار دقیقی از تعداد اسرای ساکن در این اردوگاه در دست نیست، اما گزارش صلیب سرخ حاکی از آن است که در مرداد 1369 و در زمان تبادل اسرا حدود 5250 نفر اسیر ایرانی را شامل می‌شد که 4/13 درصد کل اسرای ایرانی بود و یکی از اردوگاه‌های پرجمعیت محسوب می‌شد.[۸](گاهشمار اردوگاه بعقوبه).

وقایع مهم

بعد از رحلت امام خمینی (ره)، افسران عراقی به آسایشگاه می‌روند و از اسرا می‌خواهند که مراسم رقص و پایکوبی به راه بیندازند. اما اسرا به حرف آنها وقعی نمی‌نهند. افسران عصر دوباره به آسایشگاه بازمی‌گردند و سخن صبح خود را تکرار می‌کنند، اما وقتی اسرا ناراحتی و اعتراض خود را نشان می‌دهند، دستور می‌دهند در آسایشگاه را ببندند. روز چهارم در باز می‌شود و افسران غذای چهار روز را یک‌جا به اسرا می‌دهند و دو روز دیگر در را به روی آنها می‌بندند[۹].

    پس از اعلام خبر توافق تبادل اسرا، تعدادی از اسرای اردوگاه‌ها، خاصه مفقودین اقدام به تنبیه جاسوسانی می‌كنند که در طول اسارت با دشمن همکاری می‌كردند. درگیری بین اسرا و جاسوسان چند روزی ادامه دارد، اما عراقی‌ها واكنش خاصی نشان نمی‌دادند تا اینکه آنها هم در 26 مرداد 1369 برای حمایت از جاسوسان وارد درگیری می‌شوند و تلاش می‌كنند اوضاع را با ضرب‌وشتم و حتی تیر هوایی آرام كنند. در این درگیری، حسین پیراینده با اصابت گلوله به شهادت می‌رسد. بعد از شهادت حسین پیراینده، اسرا به مدت سه روز اعتصاب غذا می‌كنند و بعد از 3 روز با قول فرمانده مبنی‌بر اجابت خواسته اسرا، اعتصاب غذا پایان می‌یابد. البته فرمانده قول دیگری هم می‌دهد که پیکر حسین پیراینده، در هنگام تبادل اسرا به ایران باز‌گردد، او به قول خود وفا نمی‌کند و پیکر شهید حسین پیراینده بعد از 11 سال به ایران بازمی‌گردد[۹].

علاوه‌بر حسین پیراینده، جعفر جعفری از زنجان در اثر ابتلا به سل در این اردوگاه درگذشت؛ یکی از بچه‌های کرمان در اثر عدم تست پنی‌سیلین در اواخر 1368 فوت كرد و در عراق به خاک سپرده شد[۱۰] ..( وقایع مهم اردوگاه بعقوبه)

سرانجام اردوگاه

اسرای این اردوگاه در 21 شهریور 1369 هم‌زمان با تبادل اسرا در فهرست صلیب سرخ ثبت‌نام شده و اردوگاه با تخلیه اسرا منحل می‌شود.

نیز نگاه کنید به

كتابشناسی

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ ۱٫۷ خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ستاری ،بهمن (1395). مصاحبه
  3. ↑ آشوریان، مهرداد و رستمی، مرتضی (1373). اردوگاه مفقودین. تهران: حوزه هنری ، ص. 12-16).
  4. ↑ نجفی، عبدالمجید (1388). باغ ملکوت. تهران: سوره مهر،ص.247.
  5. ↑ رحمانیان، عبدالمجید (1388). تنفس ممنوع. تهران: پیام آزادگان،ص.210.
  6. ↑ اکبری، رحمت‌الله (1383). زخم غزال. تهران: نشر رسانش،ص.7-24.
  7. ↑ ستاری ،بهمن (1395). مصاحبه
  8. ↑ خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ خاجی، علی (1391). شرح قفص. تهران: پیام آزادگان.
  10. ↑ ستاری ،بهمن (1395). مصاحبه

معصومه جعفرزاده

برگرفته از «https://fa.wikiazadegan.com/index.php?title=اردوگاه_بعقوبه&oldid=8895»